Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

– Czy możesz ukazać mi jego twarz we śnie?
Sybilla utkwiła we mnie spojrzenie. Poczułem w kościach lodowaty dreszcz. W końcu potrząsnęła głową.
– Ale ja to muszę wiedzieć – zaprotestowałem. – To sprawa wielkiej wagi!
Znów potrząsnęła głową i powiedziała:
– Gdyby wódz przybył do mnie, prosząc, bym zgładziła jego wrogów, czyż nie odmówiłabym mu? Gdyby lekarz mnie odwiedził z prośbą o uzdrowienie jego pacjenta, czyż nie odesłałabym go z kwitkiem? Wyrocznia nie istnieje po to, by wykonywać za ludzi ich zadania. Ale jeśli ci ludzie przyszliby do mnie tylko po to, by zdobyć wiadomość, dałabym im ją. Gdyby taka była wola boga, powiedziałabym wodzowi, gdzie czai się jego wróg, i powiedziałabym lekarzowi, gdzie ma szukać uzdrawiającego zioła. Reszta należałaby do nich. Cóż więc mam z tobą począć, Gordianusie z Rzymu? Twoim zadaniem jest szukanie wiadomości, ale ja nie będę go wykonywać za ciebie. Gdybym dała ci odpowiedź, jakiej pragniesz, ograbiłabym cię ze środków, za pomocą których mógłbyś dotrzeć do celu. Gdybyś stanął przed Krassusem, znając jedynie imię zbrodniarza, wyśmiałby cię albo ukarał za fałszywe oskarżenia. Jeśli nie zdobędziesz jej sam, posługując się własnymi umiejętnościami, wiadomość przez ciebie poszukiwana nie będzie miała żadnego znaczenia. To, co głosisz, musisz umieć udowodnić. Jest wolą boga, bym ci pomogła, ale nie będę pracować za ciebie.
Potrząsnąłem głową. Jakiż był pożytek z Sybilli, skoro nie chciała wymamrotać zwykłego imienia? Czyż możliwe, by tego nie wiedziała? Zadrżałem na takie bluźniercze myśli, ale jednocześnie zdawało mi się, że z wolna zdejmują mi z oczu zasłonę i Sybilla znów zaczęła wyglądać podejrzanie podobnie do Iai.
Eko szarpnął mnie za ramię, by zwrócić na siebie moją uwagę. Uniósł dłoń, pokazując dwa palce, drugą ułożył dwoma palcami w dół, co było jego znakiem określającym człowieka. Dwaj ludzie. Zawinął palce jednej dłoni na przegubie drugiej ręki, jak kajdany – co u niego oznaczało niewolnika. Dwaj niewolnicy.
Zwróciłem się znów do Sybilli.
– A ci dwaj zaginieni niewolnicy, Zeno i Aleksandros? Żyją czy nie? Gdzie ich mogę znaleźć?
Sybilla skinęła głową w geście surowej aprobaty.
– Pytasz mądrze. Powiem ci, że jeden z nich jest ukryty, a drugiego łatwo zobaczyć.
– Tak?
– Powiem ci, że kiedy uciekli z Bajów, tu przybyli najpierw.
– Tutaj? Przyszli do twej jaskini?
– Przybyli szukać rady Sybilli. Przybyli jako niewinni, nie jako zbrodniarze.
– Gdzie ich teraz mogę znaleźć? – powtórzyłem.
– Tego, który jest ukryty, może z czasem odszukasz. Tego, którego łatwo zobaczyć, znajdziesz w drodze powrotnej do Bajów.
– W lesie?
– Nie.
– Gdzież więc?
– Jest taka skalna półka, z której dobrze widać jezioro Awernus...
– Olimpias pokazała nam to miejsce – potwierdziłem.
– Po lewej stronie znajdziesz wąską ścieżkę prowadzącą na brzeg jeziora. Zakryj usta i nos rękawem i zejdź aż do samej paszczy otchłani. On tam na ciebie czeka.
– Kto? Cień zmarłego zbiegły z Tartaru?
– Poznasz go, gdy go ujrzysz. Przywita cię z otwartymi oczami.
To prawda, że mogła to być sprytnie wybrana kryjówka. Ale jakiż człowiek mógłby biwakować na samym brzegu jeziora, wśród pary, siarki i odrażających upiorów? Półka skalna była dla mnie wystarczająco bliska jeziora. Zejść na jego brzeg? Znów poczułem dreszcz. Ze sposobu, w jaki Eko ściskał moje ramię, wywnioskowałem, że i jemu się ten pomysł nie podoba.
– Twój chłopiec – rzuciła nagle Sybilla. – Czemu on nie mówi za siebie?
– On nie potrafi mówić.
– Kłamiesz!
– Nie, on nie mówi.
– Czy urodził się niemy?
– Nie. Gdy był bardzo mały, chorował na febrę. Ta sama choroba zabiła jego ojca. Od tamtej pory Eko już nigdy nie przemówił. Tak mi powiedziała jego matka, zanim go porzuciła.
– Mógłby teraz mówić, gdyby spróbował.
Jak ona mogła powiedzieć coś takiego? Zacząłem protestować, ale przerwała mi.
– Daj mu spróbować. Powiedz, jak się nazywasz, chłopcze?
Eko spojrzał na nią trwożliwie, a potem w jego oku zamigotał promyk nadziei. Oto nadszedł kolejny niezwykły moment w tym dniu pełnym niezwykłych zdarzeń. Prawie uwierzyłem, że w jaskini Sybilli niemożliwe może się stać możliwym. Eko musiał w to również uwierzyć. Otworzył usta. Gardło mu drżało, policzki się napięły.
– Powiedz mi swe imię! – domagała się Sybilla.
Eko próbował. Twarz mu nabrzmiała, wargi drżały.
– Powiedz!