Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

— Niech tak będzie — rzucił sir Oliver i skierował się do wyjścia. Jego kate-
goryczny ton wskazywał, że nie życzy sobie dalszych dyskusji.
32.16.01 Olbrzymie bitewne rumaki biegały wzdłuż ogrodzenia, głośno dudniąc kopy-
tami po trawie. Pole turniejowe miało wielkość boiska piłkarskiego. Na ukończonych naprędce trybunach zajmowały miejsca damy dworu. Gromady skromnie
ubranych, hałaśliwych gapiów z całej okolicy tłoczyły się przy ogrodzeniu.
Kiedy minęła ich kolejna para jeźdźców na parskających koniach, Marek za-
pytał:
— Poradzisz sobie z takim rumakiem?
204
Chris wzruszył ramionami.
— Trochę jeździłem z Sophie.
— Chyba zdołam ocalić ci życie — mruknął Andre. — Musisz jednak dokład-
nie wykonywać moje polecenia.
— W porządku.
— Do tej pory nie brałeś sobie zbytnio do serca moich rad — rzekł Marek
z wyrzutem. — Teraz będziesz musiał mnie słuchać.
— W porządku, zrozumiałem.
— Wystarczy, że utrzymasz się w siodle tylko do czasu pierwszego starcia.
Kiedy sir Guy zauważy, że marny z ciebie jeździec, nie będzie miał innego wyj-
ścia, jak mierzyć ci prosto w piersi, bo to stosunkowo najpewniejszy cel. Dlatego chcę, żebyś przyjął cios jego kopii na piersi, możliwie na środek napierśnika. Zrozumiałeś?
— Mam przyjąć cios kopii na piersi — powtórzył Hughes ze zbolałą miną.
— Uderzenie prawdopodobnie wyrzuci cię z siodła. Nie próbuj się w nim
utrzymać za wszelką cenę. Gdy spadniesz na ziemię, leż bez ruchu, udawaj, że
straciłeś przytomność. Może nawet faktycznie ją stracisz. W każdym razie nie
wstawaj pod żadnym pozorem. Zrozumiałeś?
— Mam leżeć i nie wstawać.
— Dokładnie tak. Bez względu na to, co się wydarzy, masz pozostać na ziemi.
Wysadzenie z siodła i pozbawienie rywala przytomności będzie oznaczało koniec pojedynku. Jeśli się podniesiesz, sir Guy każe sobie podać drugą kopię albo zeskoczy z konia i sięgnie po miecz, a wtedy na pewno zginiesz.
— Nie wstanę — zapewnił Hughes.
— Dobrze. Pamiętaj: bez względu na wszystko masz leżeć bez ruchu. — Ma-
rek klepnął kolegę po ramieniu. — Przy odrobinie szczęścia wyjdziesz z tego bez szwanku.
— Jezu — mruknął Chris.
Minęła ich kolejna para jeźdźców, ziemia zadygotała pod uderzeniami kopyt.

* * *
Weszli między namioty rozstawione na skraju pola. Były nieduże, cylindrycz-
ne, z tkaniny barwionej w jaskrawe pasy, szachownice bądź rozmaite zygzaki.
Nad każdym łopotała chorągiew. Konie stały uwiązane na zewnątrz Dookoła uwi-
jali się giermkowie i pachołki. Nosili zbroje, siodła, wodę i siano. Na obrzeżu obozowiska kilku ludzi przetaczało beczki, z których przy każdym obrocie dolatywał głośny szum.
205
— To piasek — wyjaśnił Marek. — Wycierają w nim kolczugi, żeby usunąć rdzę.
— Aha.
Chris próbował się skupić na szczegółach, chcąc odsunąć od siebie myśl
o tym, co go czeka. Nie mógł się jednak uwolnić od wrażenia, że idzie na ścięcie.
Weszli do namiotu, gdzie czekało już trzech pachołków. W przeciwległym
końcu paliło się małe ognisko. Na derce pośrodku leżała rozłożona zbroja Marek pobieżnie zlustrował ją wzrokiem i orzekł:
— Dobra. Zawrócił na pięcie.
— Dokąd idziesz? — spytał Chris.
— Do drugiego namiotu, żeby się przygotować.
— Ale ja nie wiem, jak. . .
— Oni ci pomogą — rzucił Andre i wyszedł.
Chris obrzucił uważnym spojrzeniem elementy zbroi. Jego uwagę przycią-
gnął hełm ze spłaszczoną przednią częścią. Przypominała kaczy dziób. Powyżej
znajdowała się pojedyncza wąska szczelina wizury. Obok leżał drugi wyglądający zwyczajnie. Ucieszyła go możliwość wyboru.
— Pozwólcie, panie — odezwał się najstarszy z pachołków, nieco lepiej ubra-
ny od innych. Wyglądał na czternastolatka. — Stańcie tutaj. — Wskazał miejsce pośrodku namiotu.
Chris przesunął się posłusznie. Chłopcy zaczęli go rozbierać. Po chwili zo-
stał w samych gaciach i lnianej koszuli. Wśród pachołków rozległy się pomruki zdziwienia.
— Chorowaliście, panie? — zapytał któryś.
— Nie. . .
— Musiała was trawić jakaś gorączka, co osłabiła wasze ciało.
— Nie skąd. . . — Zmarszczył brwi.
Bez dalszych komentarzy zaczęli go ubierać. Najpierw wciągnęli mu grube
i sztywne wełniane pończochy, potem ciężką, gęsto pikowaną koszulę z długimi
rękawami, zapinaną z przodu rzemykami naciąganymi na guziki. Ledwie mógł
w niej podnieść i zgiąć ręce.
— Zesztywniała od prania, jednako szybko się poluźni — wyjaśnił jeden z pa-
chołków.
Chris wcale nie był o tym przekonany. Matko Boska, pomyślał, już mam skrę-
powane ruchy, a jeszcze nawet nie zaczęli mnie zakuwać w zbroję. Z rosnącym
zdumieniem patrzył, jak chłopcy mocują na nim kolejne płyty osłaniające golenie, kolana i uda. Później przyszła kolej na naramienniki zakrywające także ręce. Po przytwierdzeniu każdego elementu prosili go, by podniósł nogę albo zgiął rękę i sprawdził, czy rzemienie nie są ściągnięte zbyt mocno.
Potem wsunęli mu przez głowę kolczugę. Poczuł na barkach jej olbrzymi cię-
żar. Kiedy dwaj chłopcy mocowali z przodu napierśnik, najstarszy pachołek po-
206
czął zadawać pytania, na które Chris nie potrafił odpowiedzieć.
— Siadacie wysoko, panie, czy na terlicy?
— Chylicie kopię ku ziemi alibo wznosicie ją na piętce?
— Wiążecie, panie, klamrę do łęku, zali siadacie swobodnie?
— Strzemiona mają być nisko libo krótko ku przodowi?
Wydawał z siebie nieartykułowane pomruki. W miarę, jak przybywało kolej-
nych elementów zbroi, padały dalsze pytania.
— Trzewiki luźno czy sztywno?
— Nałokietniki ku osłonie, zali do tarczy?
— Miecz z lewej czy z prawej?
— Chcecie misiurkę pod hełm?
Uginał się już pod rosnącym ciężarem, a przybywające płyty pancerza coraz
bardziej ograniczały mu zakres ruchów. Chłopcy uwijali się sprawnie i po paru minutach był zakuty w zbroję. Odsunęli się od niego i obrzucili uważnymi spojrzeniami.
— Dobrze, panie?