Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Mr. i mrs. Shelby odeszli w tej chwili od stołu w jadalni i
przeszli do obszernego salonu. Z twarzy mrs. Shelby można było wyczytać, że chce coś
powiedzieć mężowi, ale nie wie od czego zacząć. W końcu po długim namyśle odezwała się:
– Czy wiesz o tym, Arturze, że ciocia Chloe otrzymała dziś list od Toma?
– Czyżby? —zainteresował się mr. Shelby. – Cóż on pisze?
Nabrawszy odwagi, mrs. Shelby ciągnęła dalej:
– Dostał się w dobre ręce. Zajmuje u swojego pana prawie takie samo stanowisko jak u
nas, obchodzą się też podobno z nim bardzo dobrze.
– No, dzięki Bogu! – z prawdziwą radością zawołał mr. Shelby. – Teraz prawdopodobnie
Tom nie zechciałby wrócić do nas?
– Przeciwnie, jak to się wyczuwa z jego listu, tylko marzy o tym i prosi swą żonę, aby
dowiedziała się, czy może mieć nadzieję, że wykupimy go kiedyś.
– Ja sam nie wiem, jak to będzie – z westchnieniem odpowiedział mr. Shelby. – Gdy
interesy zaczynają się plątać, trudno je rozwikłać.
– Wydaje mi się, że mógłbyś świetnie poprawić swoje interesy, gdybyś sprzedał konie i
jedną z naszych ferm zauważyła żona.
– To się tobie tylko tak wydaje, Emilio – ściągnąwszy brwi, odpowiedział mąż. – Jesteś
wprawdzie najlepszą kobietą w całej Kentucky, ale na sprawach pieniężnych nie znasz się
zupełnie.
60
Mrs. Shelby westchnęła głęboko. Pragnęła ogromnie dotrzymać słowa danego Tomowi i
jego żonie; świadomość, że brak jej po temu środków i nadziei, męczyła ją ogromnie. Ale nie
należała ona do tych ludzi, którzy prędko ulegają, dlatego też ponowiła rozpoczęty atak.
– Arturze! – cicho odezwała się – czy nie można by zdobyć trochę pieniędzy, żeby
wykupić Toma? Jak zadłużać się, to już zadłużać się... Biedna Chloe zmarniała zupełnie
wskutek tej rozłąki z mężem... W dodatku – daliśmy przecież słowo, że wykupimy go.
– I niepotrzebnie żeśmy to zrobili! – mruknął Shelby, unikając błagalnego wzroku swej
żony. – Nigdy nie należy dawać bezpodstawnych obietnic... Poradź lepiej Chloe, aby
pogodziła się z faktem dokonanym... Niech poszuka sobie innego męża, jeśli znudziło się jej
wdowieństwo.
– Ona tego nigdy nie zrobi. Ja nauczyłam ich rozumieć i cenić świętość małżeńskich
więzów. W każdym bądź razie naszym obowiązkiem jest dotrzymanie danego przyrzeczenia.
Jeśli nie ma na to innej rady, to będę zmuszona dawać lekcje muzyki, aby zebrać potrzebną
sumę na wykupienie Toma...
– Nie, na to ja nie pozwolę. Nie pozwolę, abyś tak się poniżała, Emilio – odpowiedział mr.
Shelby, ale w tej chwili na balkonie ukazała się ciocia Chloe.
– Jeśli państwo mają trochę czasu, poproszę na chwilę – powiedziała Chloe.
– Czego ci trzeba – zapytała mrs. Shelby, podnosząc się i wychodząc na balkon.
– Czy nie każe pani kupić prowiantu?
I ciocia Chloe wskazała duży kosz napełniony kaczkami i kurami, który przyniosła na
balkon.
– Dobrze, kup. Przyniosę ci zaraz pieniądze do kuchni.
Mrs Shelby wzięła pieniądze i poszła do kuchni. Po skończeniu targu, Chloe śmiechem
pokrywając zmieszanie, powiedziała:
– Przepraszam panią, że ośmielam się zapytać, dlaczego pani i pan męczycie się nad
zdobyciem pieniędzy, kiedy można je tak lekko zdobyć?
– Nie rozumiem, co chcesz przez to powiedzieć – odpowiedziała mrs. Shelby, domyślając
się jednak, że Chloe podsłuchała jej rozmowę z mężem.
– Otóż inni państwo wynajmują swoich niewolników i dostają za to dużo pieniędzy.
– Tak, ja wiem, że tak robią. Ale kogóż to według ciebie, można by było wynająć?
– Niech mi pani wybaczy, ja nie śmiem narzucać pani swego głupiego zdania, ale
słyszałam, że cukiernik w Louiswill poszukuje dobrego robotnika i obiecuje wypłacać za
niego cztery dolary tygodniowo.
– No i cóż z tego, Chloe?
– Otóż, proszę pani, co mi przyszło do głowy... Przepraszam, jeśli się to pani nie spodoba.
Moja pomocnica, Sally, radzi sobie świetnie sama. Jeśliby pani pozwoliła, pojechałabym jako
robotnica do Louiswill i zarabiałabym dużo pieniędzy.
– Czyżbyś zgodziła się porzucić dzieci, Chloe?
– A dlaczegoż nie, pani? Dziewczynką zaopiekuje się Sally, a co się tyczy chłopców, to
oni są już dorosłymi mężczyznami i uporają się z gospodarstwem.
– Ale do Louiswill jest daleko?
– I to nie jest straszne, pani. Mówią, że to miasto położone jest nad rzekę, tam, na