Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.
. . mój ojciec nie czuje się dobrze. Obawiam się o niego. Ktoś musi mnie za-stąpić.
Spuściła wzrok.
— Wolałabym pojechać z tobą, panie — wyznała. Odwróciłem oczy, gdy ksią-
żę ujął małżonkę pod brodę i uniósł jej twarz ku swojej.
— Wiem — rzekł po prostu. — To jest twoje poświęcenie. Zostać tutaj,
choć wolisz pojechać. Znowu cierpieć samotność. Dla dobra Królestwa Sześciu
Księstw.
Coś się w księżnej załamało. Ramiona jej zadrżały, pochyliła głowę, poddała
się woli męża. Kiedy przygarnął ją do siebie, podniosłem się cicho. Zabrałem ze sobą Różyczkę i zostawiliśmy ich samych.
Po południu zagłębiłem się w zwoje i tabliczki, kiedy zjawił się paź.
— Masz się, panie, stawić u króla w godzinę po wieczerzy. — Tyle powiedział
i poszedł.
293
Przeraziłem się nie na żarty. Od mojej ostatniej wizyty w królewskich komnatach minęły dopiero dwa tygodnie. Nie miałem ochoty stawać przed obliczem
króla. Jeśli wzywał mnie, by obwieścić, że mam się zacząć ubiegać o rękę księż-
niczki Hożej, nie mogłem ręczyć za swoje słowa ani czyny. Zdecydowanym ge-
stem rozwinąłem jeden z pergaminów traktujących o Najstarszych i usiłowałem
zatopić się w lekturze. Bezskutecznie. Przed oczyma miałem tylko Sikorkę.
Podczas krótkich godzin nocnych, jakie spędzaliśmy razem po pamiętnym
dniu na plaży, Sikorka nie chciała rozmawiać o księżniczce Hożej. W jakimś sensie było mi to na rękę. Niestety, przestała także żartować sobie ze mnie, opowiadać, czego by ode mnie chciała, gdybym był jej mężem, i co to się będzie działo, gdy na świat przyjdą nasze dzieci. Zrezygnowana porzuciła nadzieję, że kiedykolwiek się pobierzemy. Nigdy nie czyniła mi wyrzutów, nie obarczała winą. Nie myślała o przyszłości. Podobnie jak Ślepun zdawała się żyć tylko chwilą obecną.
Kiedy wychodziłem, nie pytała, czy znowu ją odwiedzę. Wyczuwałem bijącą od
niej rozpacz, pojąłem też, że z zapamiętaniem chłonęła każdą chwilę rozkoszy,
która jutro mogła już nie być nam dana. Nie zasługiwałem na tak wielką miłość.
Gdy drzemałem zanurzony w zapach jej ciała i ziół, nie lękałem się nicze-
go, nie martwiłem niczym. Sikorka nie miała talentu Mocy ani Rozumienia. Jej
magia była mocniejsza, tworzona siłą woli. Kiedy moja ukochana późno w nocy
zamykała i ryglowała drzwi, tworzyła w izdebce świat i czas należący tylko do
nas dwojga. Ogromna była jej desperacja. Sikorka wierzyła, że za swoją miłość
do mnie będzie musiała zapłacić straszną cenę. I mimo wszystko nie chciała mnie opuścić. A ja nie miałem dość siły, by odejść i pozwolić jej szukać szczęścia gdzie indziej. W samotne godziny, gdy z sakwami pełnymi zatrutego chleba jeździłem
wokół Koziej Twierdzy, miałem siebie za tchórza, za łachudrę gorszego niż zło-
dzieja. Kiedyś powiedziałem księciu Szczeremu, że nigdy bym nie wziął energii
od innego człowieka. Teraz codziennie czerpałem siłę od Sikorki.
Zwój wypadł mi z bezwładnych palców. Zabrakło mi powietrza, jakbym się
dusił. Odsunąłem na bok tabliczki i pergaminy. Godzinę przed wieczerzą zapuka-
łem do drzwi komnat księżnej Cierpliwej.
Dawno już tutaj nie zaglądałem. Nic się nie zmieniło, tylko przybyła następna
warstwa bałaganu, świadcząca o aktualnym temacie zainteresowań księżnej. Ze-
wsząd zwieszały się jesienne zioła suszone w pękach, pachnące mocno. Czułem
się, jakbym spacerował pod łąką, gdzie pędy rosną w dół. Zanurkowałem między
zwisającymi liśćmi.
— Trochę za nisko to powieszone — poskarżyłem się księżnej, kiedy stanęła
w drzwiach.
— Nie. To ty za wysoki urosłeś. Stań prosto, niech ci się przyjrzę. Wykonałem
polecenie, choć wówczas pęk kocimiętki spoczął mi na głowie.
— Tak. . . wiosłowanie i zabijanie ludzi przez całe lato wyszło ci na zdrowie.
Wyglądasz o wiele lepiej niż ten schorowany chłopak, który wrócił na początku
294
zimy. Od razu wiedziałam, że moje toniki pomogą. Skoro już urosłeś taki wysoki, możesz mi pomóc wieszać to wszystko.
Zostałem zaprzężony do pracy przy rozciąganiu sznurków od kinkietów do
filarów łoża i dalej, do wszystkiego, do czego dało się je przywiązać. Potem przy-czepiałem do nich zioła. Księżna kazała mi stanąć na krześle i podawała pęki
balsaminy.
— Dlaczego ostatnio nie uskarżasz mi się na tęsknotę za Sikorką?