Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Na razie dziękuj Bogu, jeśli w niego wierzysz, że Sayen miał ten pomysł z uśpieniem cię. Inaczej nie znalazłbym sposobu, żeby się z wami porozumieć.
– Gdzie ja teraz jestem? – pyta wreszcie Hornen.
– Jakieś sto kilometrów od Hynien, na prawym fotelu flajtera lecącego z Hynien do Arpanu. Oczywiście. Chyba jeszcze pamiętasz?
– Przed chwilą jeszcze nie pamiętałem. Ale teraz już tak.
– Ściślej, tam jest twoje ciało, podobnie jak moje znajduje się w klinice strefowej rady specjalistów w Arpanie. To nie ma dla nas w tej chwili większego znaczenia. Obaj jesteśmy w czymś, co nazywam nadświatem. Z tą różnicą, że ty wrócisz, a ja pójdę dalej, sam nie wiem dokąd.
– Nadświat?
– Stary, nie ma na to czasu. Zresztą i tak nie umiem ci tego wyjaśnić. Zdaje się, że jest to jakby dopełnienie czy odwzorowanie świata materialnego… rozumiesz, jakby jego druga część, odwrotna strona, o której nie wiedzieliśmy. Nie świat materii, ale świat… emocji, myśli? Cholera, może duchów, nie wiem jak to nazwać. Po prostu druga strona tego dywanika. Jestem tu już od dłuższego czasu. Zresztą za waszą sprawą. Te światy się stykają. Myślę, że te wszystkie telepatyczne sztuczki, zwłaszcza tempaxy, to jakby wdzieranie się w nadświat. One, te światy jakoś się łączą, to, co zdarza się tam, jest odwzorowywane tutaj, stąd was poznałem. Być może komunikacja zachodzi i w drugą stronę. W każdym razie będąc tu mogłem przenosić się do wydarzeń, które tam dawno już się rozpłynęły, zanikły. Tutaj nic nie ginie.
– A może jeszcze zaglądasz stąd w przyszłość? Powiesz mi, jak to wszystko się skończy?
– Tego ci chyba nawet Światłość nie powie – zaśmiał się chłopak. – Zdaje się, że nie ma jakiejś stałej, określonej przyszłości, raczej nieskończona ilość zaplanowanych wariantów, między którymi stale się wybiera. Miałem wrażenie, że przez twoją decyzję, by pójść ze Szregim, przyszłość gdzieś się zmieniła. Nie wiem dobrze, byłem zajęty czym innym, usiłowałem wtedy porozumieć się z tymi z Federacji…
– Co? Ty potrafisz do nich dotrzeć? Słuchaj…
– Nie, czekaj – podniósł ręce w geście jednocześnie błagalnym i rozkazującym. – Nie ma na to czasu. Rozgaduję się, może niepotrzebnie, ale bardzo bym nie chciał, żebyś potem stwierdził, że coś ci się pieprzyło w głowie i machnął na to ręką. A rzecz jest ważna i dla mnie, i dla ciebie… no, i w ogóle jest ważna. Podziwiam Sayena, obmyślił wszystko i pozgrywał co do sekundy. Gość ma niesamowity łeb, szkoda go. Ale nie mógł o czymś wiedzieć, nie wziął tego pod uwagę. To błąd i trzeba go naprawić. Dlatego tu jesteś.
Śpiew ptaków, szum lasu. Dopiero teraz Hornen uświadomił sobie, że to ten sam las, którego obraz wracał do niego w snach. Spalony las, w którym bezlitośnie wyrzynano wilki. Widać odrósł, znowu się zazielenił, wystrzelił w niebo młodymi pniami…
– Mów. Nic z tego nie rozumiem, ale słucham.
– Na razie nie musisz rozumieć. Chcę ci tylko coś pokazać, coś, co w tamtym świecie już nie istnieje. Sayen zniszczył zapis, on ufa tylko sobie samemu… Daj mi rękę.
Podał mu dłoń. Przez chwilę patrzyli sobie w oczy.
– Kim ty jesteś? – zapytał jeszcze Hornen.
– Dowiesz się kiedyś. Skup się, fajter.
Las pociemniał nagle, zafalował i rozmył się jak holofilm, gdy wyszarpnie się nagle zasilanie. Pozostała tylko czarna, bezdenna otchłań, w której nagle otwarła się pod nim świetlista studnia. Runął w ten blask – chociaż jego samego też już nie było, znikł, stracił swój kształt. Stał się już tylko wzrokiem nie połączonym z oczami, czystą, swobodną myślą, impulsem, czuciem zapadającym się w bezkresną studnię.
Błysk. Eksplozja. Pustka zawirowała.
PRINT: MIEJSCE AKCJI.