Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.
Jeszcze kilka lat temu podstawowym hasłem surdopedagogiki było "Mów
nie migaj". "Nauczanie opierało się na metodzie oralnej przy kompensacji słuchu przez wzrok i dotyk. Według najnowszych trendów (chociaż są również zwolennicy starych metod) pracujemy metodą totalnej komunikacji. Jeżeli dziecko dobrze odczytuje mowę z ust, to nie migamy. Jeżeli gorzej, mowę wspieramy językiem migowym. Język migowy nie ma zastąpić mowy, lecz wspomóc ją. Jest naturalną metodą kontaktu niesłyszącego z otoczeniem. Staramy się, aby uczniowie znali oficjalne znaki i umieli się nimi posługiwać. Nie rezygnujemy jednak z wypowiedzi ustnych i pisemnych. Język migowy ma pomóc w opanowaniu języka polskiego. System językowo-migowy, którego używamy oparty jest na znakach używanych w języku migowym, ale przekazywanych z uwzględnieniem zasad gramatycznych języka
polskiego.
Dzieci przychodzące do naszego Ośrodka często nie znają podstawowych
dźwięków, liter, nie potrafią wydobyć z siebie kontrolowanego głosu, nie znają pojęcia liczby, często nie umieją korzystać z aparatu słuchowego i resztek słuchu jakie mają. Pracę z takimi uczniami trzeba zaczynać od początku. Wiele osób myśli, że jeżeli dziecko głuche otrzyma aparat słuchowy;
to będzie mogło uczyć się jak dziecko słyszące. A przecież aparat słuchowy to nie lekarstwo, które przywraca słuch, a tylko pomaga słyszeć. Abyjedl^ dziecko wiedziało co słyszy, musi te dźwięki poznać, nauczyć się różni wać i rozumieć. To tak jak z językiem obcym, który słyszymy ale począt
.^M
wo nie rozumiemy. Jeżeli nikt nam nie pomoże, to nadal będziemy słyszeli, a nic nie Zrozumiemy. Tak samo jest z dzieckiem, które zaczyna uczyć się słyszeć, zaczyna nosić aparaty słuchowe. Jeżeli nie pomożemy uczniowi, nie będziemy prowadzić odpowiednich ćwiczeń, nie będziemy tłumaczyć, co to za dźwięk, to dziecko nie jest w stanie nauczyć się tego.
Nauczyciele prowadzą ćwiczenia słuchowe na zajęciach indywidualnych i z całą klasą. Przy okazji takich ćwiczeń obserwujemy czy dziecko nie mruży oczu, nie kuli ramion, nie płacze. W przypadku zbyt dużego wzmocnienia
dźwięków przez aparat uczeń może doznać niepotrzebnych urazów akustycznych.
Nasi nauczyciele prowadzą również ćwiczenia logopedyczne (Nauczyciele po surdopedagogice są przygotowani do prowadzenia takich ćwiczeń. Mamy też logopedę.).
Specyficzne dla pracy z głuchymi są:
Ćwiczenia oddechowe. Dzieci, które do nas przychodzą nie zawsze wykonują je w sposób prawidłowy. Należy zwracać uwagę na długość wydechu, różnicowanie fazy wydechowej i wdechowej. Długość, miarowość i jednostąjność wydechu to czynniki istotne dla sposobu mówienia. Powodują one, że głos nie jest urywany, sapiący, czy zadyszany.
Ćwiczenia fonacyjne. Są powiązane z ćwiczeniami oddechowymi. Ich celem jest prawidłowe posługiwanie się głosem, a mianowicie, rozpoczynanie mówienia na równi z wydechem. Ćwiczenia fonacyjne i oddechowe sprawiają, że barwa głosu jest przyjemna i naturalna.
Ćwiczenia logorytmiczne. Zawierają elementy gimnastyczne (tj. usprawnianie całego ciała), orientację przestrzenną, koordynację ruchową oraz elementy muzyczne, szczególnie rytmiczne. Rytm i melodia to także istotne cechy języka mówionego, a ćwiczenia logorytmiczne mają na celu ułatwienie dziecku przeniesienia tych elementów do mowy.
Ćwiczenia kształcące słuch fonomatyczny. Mają na celu różnicowanie głosek opozycyjnych p - b, d - t, ... bezdźwięcznych i dźwięcznych, a także umiejętność wyodrębniania głoski na początku wyrazu, na końcu oraz wymienianie kolejnych głosek w wyrazie.
Ćwiczenia usprawniające motorykę narządów mownych. Aby można ^yło poprawnie mówić, wszystkie narządy artykulacyjne muszą być sprawne ' pracować w sposób skoordynowany. Szczególnie ważna jest prawidłowa Praca języka, warg i podniebienia miękkiego. Dla wyrazistości mówienia ^ażnajest praca policzków, przełyku, żuchwy i podniebienia twardego.