Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

- Amsterdam, mówisz?
- Tak.
- Mógłbym polecieć, dokonać legalnej transakcji i zainstalować się w szpitalu?
- Oczywiście. Transakcja to twoja własna sprawa.
- To łamigłówka, ale wolałbym, aby moja córka nie wiedziała, co robię. Pracuje nad wielkim przedsięwzięciem. Nie chciałbym jej tego w najmniejszym stopniu utrudnić. Żadnych pożegnań. Żadnych transatlantyckich lotów miłosierdzia. Na pewno możesz mi zagwarantować bezbolesne odejście?
- Niczego nie mogę ci zagwarantować - powiedział spokojnie lekarz. - Jesteś bardzo chory. Powinieneś poddawać się przepisanemu leczeniu. Jeśli zdecydujesz się kontynuować pracę, pojedziesz do Holandii. Jak każdy dobry lekarz, zwrócę się do kolegi na wypadek, gdybyś nagle potrzebował pomocy. Będziesz miał przy sobie list z zarysem swojej historii choroby. Wszystko będzie przewidziane... W każdym razie prześpij się z tym. Jutro rano o tym jeszcze pomówimy.
- Zdecydowałem się - powiedział mu Hugh Loredon. - Niech będzie Amsterdam.
- Bardzo dobrze. Spotkamy się jutro wcześnie rano podczas mojego obchodu i dam ci list polecający. Będziesz mógł wyjść koło dziesiątej. Zakładam, że udasz się prosto na kontynent?
- No tak... Być może kilka spraw będę musiał załatwić przed wyjazdem.
- Masz niewiele czasu, Hugh. Nie marnuj go na głupstwa. Jeśli załamiesz się w Londynie, będziesz musiał wycierpieć do końca.
- Załatwione. - Hugh Loredon wyciągnął rękę. - Dziękuję za radę. A teraz kilka telefonów, zobaczę, ilu mam przyjaciół.

Max Mather zamówił kawę i kanapki do pokoju. Zależało mu na dokończeniu przeglądu materiałów Madeleine Bayard, aby zabrać się za wstępny szkic artykułu.
Gdy powrócił do diariusza, po raz pierwszy uprzytomnił sobie daty zapisów. Raczej wzrokowa spostrzegawczość niż świadoma decyzja była powodem, że zwrócił uwagę na ich umiejscowienie w czasie. Z zaskoczeniem zauważył, że ostatnie zapisy dochodziły do daty morderstwa Madeleine. Niewątpliwie Loredon musiał przyjść do pracowni i zabrać materiały tego dnia... co czyniło go głównym oskarżonym jako zabójcę, a co najmniej współuczestnikiem w sprawie.
Ostatnie wpisy były więc szczególnie ważne. Mather przeczytał je kilkakrotnie powoli:

„Byłam znowu u lekarza dziś rano. Zrobił mi dłuższy wykład. Mówił, że nie wytrzymuję natężenia bardzo aktywnego życia płciowego i sił twórczych, potrzebnych do wykonywania mojej pracy w dotychczasowym wymiarze. Nalegał, abym przyhamowała i dokończyła przepisaną mi serię środka uspokajającego. Uważa, że powinnam poddać się leczeniu, aby nadać więcej poczucia jedności życiu, które zaczyna się coraz bardziej rozpadać na części. Spierałam się z nim, ale wiem, że ma rację. Tylko wtedy czuję się całą, kiedy stoję sama przed płótnem, patrząc na świat przez siebie stworzony.
Jednak ludzie ciągle tak wiele ode mnie wymagają. Czuję się czasem jak Diana z Efezu z setkami piersi, którymi karmię cały świat. Mężczyźni są tak niedobrzy. Są obcesowi i wymagający, a gdy zostaną zaspokojeni, odchodzą. Kobiety - myślę specjalnie o Danny i Pauli - zżerają mnie bardzo. Domagają się afirmacji i zabezpieczenia, czego po prostu dać im nie mogę.
Edmund jest codzień bardziej zaniepokojony. Wiem o tym, ale on zrzędzi, gdy jest niespokojny. Ja wtedy staję się nieznośna, on się wścieka i zamyka w sobie przede mną. Czasem wydaje mi się, że mogłabym doprowadzić go do tego, że mnie zabije. Środki uspokajające mało pomagają. Mogłabym łatwo się uzależnić od tego kuszącego spokoju, który wkrada się we mnie w czasie działania dawki...”