Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.
— Teraz mów prędko, bo ja też mam coś do powiedzenia.
Pafnucy popatrzył na nią z lekkim wyrzutem. Nie mógł mówić prędko. Chwilami nie mógł mówić nawet powoli, bo świeże ryby smakowały mu również ogromnie, a po tak długim spacerze musiał przecież zjeść coś solidnego. Marianna, zaledwie go zobaczyła, w kilka chwil zdążyła postarać się o cały podwieczorek.
— Bęgę mówył — powiedział Pafnucy i przełknął — pomiędzy jedną rybą a drugą.
— Nie wiem, czy to wytrzymam — powiedziała Marianna. — Ale nie mam cierpliwości czekać, aż zjesz do końca. Więc dobrze, spróbuję zrozumieć.
— One mają domy w wielkim jeziorze — zaczął opowiadać Pafnucy. — I chychkie chechka cha kok choką…
— Proszę? — spytała cierpko Marianna. — Miałam nadzieję, że zastosujesz odwrotną proporcję. Więcej bez ryby, a mniej z rybą.
— Wszystkie wejścia są pod wodą — powiedział szybko Pafnucy. — Bałgo chlapą ogomamy.
Marianna plusnęła do wody, ochłodziła swoje zdenerwowanie i wyszła na brzeg spokojniejsza.
— Nie — powiedziała. — Jednak tego nie zniosę. Co to jest ogo mamy?
— Ogonami — wyjaśnił Pafnucy. — Bardzo cię przepraszam, ale to jest kake gobłe…
— Takie dobre — przetłumaczyła sobie Marianna. — Bardzo głodny nie jesteś, skoro jadłeś przez całą drogę. Ten podwieczorek też się kiedyś skończy. Więcej na razie nie wyłowię, powstrzymam się, bo naprawdę jestem ciekawa, jak tam u nich wygląda. Możliwe nawet, że kiedyś sama popłynę i zobaczę.
Pafnucy wreszcie zjadł wszystkie wyłowione ryby, odsapnął i zaczął opowiadać porządnie. Marianna wysłuchała do końca, a potem westchnęła.
— I nic nie mówiły na temat wody? — spytała.
— Na temat wody? — zdziwił się Pafnucy. — Nie, woda po prostu była. A co?
Marianna znów westchnęła.
— Przez ten czas, kiedy cię tu nie było, chyba przypłynęło trochę czegoś niedobrego — powiedziała. — Takie miałam wrażenie, że przyszła smuga podejrzanej wody. Myślałam, że może mi się tylko wydaje, ale potem przyszła druga taka smuga. Nie wiem, co to znaczy.
Pafnucy przestał obgryzać gałązkę i popatrzył na Mariannę.
— Jakiej podejrzanej wody? — zapytał.
— Nie wiem — odparła trochę nerwowo Marianna. — Nie umiem ci tego wytłumaczyć. Nigdy w życiu czegoś takiego nie widziałam, ale było to dość obrzydliwe.
— A skąd przyszło? — spytał Pafnucy.
— Skądś — powiedziała Marianna. — Z tamtego miejsca, z którego ta woda płynie. Wszystko przychodzi stamtąd razem z wodą i nic nie płynie odwrotnie, z wyjątkiem ryb. To też przypłynęło stamtąd.
— A co to było? — spytał Pafnucy.
— Przecież ci mówię, że nie wiem! — zdenerwowała się Marianna.
Pafnucy zastanawiał się przez chwilę.
— A teraz to jest? — zapytał.
— Nie — odparła Marianna. — Teraz nie ma. Jakoś znikło. Myślałam, że może popłynęło do bobrów.
Pafnucy pokręcił głową i znów zaczął obgryzać gałązkę na deser.
— Na ten temat bobry nic nie mówiły — powiedział. — Ale może jeszcze to coś przypłynie i wtedy je obejrzymy.
— Mam nadzieję, że NIE przypłynie — powiedziała Marianna z wielkim naciskiem.
Zaraz następnego dnia przed południem do Pafnucego przyfrunęła zięba i oznajmiła, że Marianna go wzywa. Pafnucy akurat był ogromnie zajęty. Od kilku już dni panowała piękna pogoda i wiadomo było, że ta piękna pogoda jeszcze potrwa, zdecydował się zatem zjeść trochę miodu. Pszczoły latały, pracowały i zrobiły już sobie wielki zapas. Pafnucy postanowił podzielić się z nimi tym zapasem, ponieważ doskonale wiedział, | że bardzo szybko zrobią sobie trzy razy tyle.
Wdrapał się na drzewo, gdzie pszczoły miały wielką dziuplę, całą wypełnioną plastrami z miodem, sięgnął łapą do środka i wygrzebał sobie dwa olbrzymie plastry. Pszczoły rozzłościły się okropnie, chociaż utrata plastrów w niczym im nie szkodziła. Nie lubiły jednak oddawać swojego miodu nikomu i brzęczały wokół Pafnucego jak szalone, usiłując go użądlić. Pafnucy nie przejmował się tym zbytnio, bo grubej, niedźwiedziej skóry nie przebijały żadne żądła. Zsunął się z drzewa razem ze zdobytymi plastrami i oddalił pośpiesznie, żeby zjeść miód w spokoju i żeby pszczoły już go nie widziały przy jedzeniu. Nie chciał im robić dodatkowej przykrości.
— Dajcie spokój, dajcie spokój — pomrukiwał. — Przecież wziąłem tylko trochę, a macie tam tego dosyć nawet dla dziesięciu niedźwiedzi. Nawet nie zauważycie ubytku.
Pszczoły nie chciały z nim rozmawiać i tylko brzęczały wściekle. Po chwili jednak zaniechały pogoni.
