Może złożyły się na nią wszystkie te przyczyny: fetor Ofelii, kradzież Yorickowego serca (każdy głupiec wie, że serce błazna należy do władcy, bo któż inny...

Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Pozwólmy sobie na zachłanność i przełknijmy tę trójcę w całości.
Nie oceniajmy Hamleta zbyt surowo. Był samotnym dzieckiem, dla którego Yorick był jednocześnie ojcem i słu­gą, czyli najlepszym, idealnym ojcem, ponieważ każdy syn chciałby uczynić ojca swoim niewolnikiem. Dla tego bla­dego książątka Yorick, który śpiewa, błaznuje i tańczy, jest uosobieniem poskromionego Horwendillusa. Amlethus był maminsynkiem.
 
Welin... może raczej inkaust albo wręcz palce, które prowadziły pióro... lecz ta dłoń już dawno obróciła się w proch, a nie należy mówić źle o zmarłych - O, ******! Tekst staje się chaotyczny, z makabryczną dokładnością przedstawia wszystkie wykroczenia, których książę dopu­ścił się przeciwko błaznowi: każdy ślad królewskiego buta na jego pośladkach, włącznie z wyszczególnieniem przy­czyny, skutku, miejsca, stroju, okoliczności towarzyszących (deszcz, słońce, burza, gradobicie i inne funkcje na­tury; lub nieobecność matki Hamleta, będąca skutkiem tyranii owej natury, nawet wobec królowych), opisy klęsk błazna i kępy trawy, w której wylądował jego nos, oraz poszukiwań srebrnych zatyczek - jednym słowem, pożało­wania godny brak zwięzłości, który niezwłocznie postara­my się naprawić. Myślę, że się rozumiemy. Dalsze mozol­ne roztrząsanie byłoby naśladowaniem księcia, który ćwiczył Yoricka kijem, batem i nie wiadomo czym jeszcze, wówczas jednak niebacznie potraktowalibyśmy czytelnika (sami nie będąc księciem) jak błazna. (Skoro nie jestem księciem, to skąd się wzięło to natrętne „my”, skąd ta liczba mnoga w purpurze, w którą przystroiły się moje zdania? Precz z nią! Wracam do pospolitego... niepospolitego, bo cyklopicznego „ja”.)
 
Powołam się na jedno wydarzenie.
Pewnego razu w trakcie ujeżdżania Yoricka Hamlet roz­dzielił swą szpicrutą mięsiste kurtyny policzków błazna, obnażając kościstą scenę w głębi. Można mniemać, że był wrażliwym książątkiem... Czytelniku, na widok nagiej cza­szki książę Danii zwymiotował na pobrzękującą czapkę Yoricka.
 
Starałem się przekazać subtelną opowieść natury osobi­stej, pełną obserwacji psychologicznych oraz bardziej kon­kretnych danych. Nie mogę już jednak dłużej ukrywać tych stronic przed światem, ponieważ to, co skończyło się tra­gedią, zaczęło się od polityki. (Nie powinno to dziwić nikogo.)
Proszę sobie wyobrazić ucztę w przecudnym Elsynorze: głowy dzika, baranie oczy, świńskie ryje, gęsie piersi, cie­lęce wątroby, flaki, rybi mlecz, sarnie udźce, świńskie ratki (oto anatomia stołu; gdyby z dań tych zrobić jedno jadalne zwierzę, mielibyśmy na stole monstrum dziwniejsze od hipogryfa lub ichtiocentaura!). Horwendillus i jego Gertru­da podejmują dzisiaj Fortynbrasa w nadziei, że uda się im powściągnąć jego zachłanność terytorialną, zaspokajając jego żołądek o podobnie ekspansywnych gustach. Fortynbras powinien się zadowolić wykończeniem wcześniej opi­sanego monstrum, co jest strategią o wiele słuszniejszą i zdecydowanie smaczniejszą niż wojna.
Czy nie można by pomyśleć, że na widok stołu uginają­cego się pod ciężarem dań z tego poćwiartowanego, prze­rażająco urozmaiconego i niezwykłego potwora oraz wyobrażenia owej bestii w całości: z porożem na ogromnej głowie indyka, z kadłubem pokrytym łuskami, z którego wyrastają kosmate nogi zakończone kopytami, F. stracił ochotę na ten bój? (Chociażby z obawy przed konfrontacją na duńskich polach bitew z tym plemieniem myśliwych, którzy potrafią zabić tak dziką bestię.) I że w rezultacie poskromił swoje zapędy wobec samej Danii?
Sprawa ta nie ma żadnego znaczenia. Zatrzymałem się przy tej uczcie jedynie po to, by wyjaśnić, dlaczego królo­wa Gertruda, zbyt pochłonięta dyplomacją, osaczona prze­różnym mięsiwem, nie mogła pójść na górę, by powiedzieć synowi dobranoc.