Operatorzy sieci i hotele z telewizją kablową w pokojach zawsze podkreślają, że na rachunku nie są wyszczególnione tytuły oglądanych przez ciebie filmów...

Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

To prawda, ale to wcale nie oznacza, że oni ich nie znają. Spróbuj spierać się z nimi o wysokość rachunku. Będą ci je recytować, aż padniesz z wrażenia.
Vic szybko się zorientował - nie wdając się zbytnio w techniczne szczegóły - że sieci kablowe opierają się na kodach przesyłanych przez skrzynkę z przełącznikami do komputerów w siedzibie firmy. On mógł wchodzić na słupy, otwierać te skrzynki i odczytywać numery. Kiedy wracał do biura, wprowadzał kody do komputera i już wszystko wiedział.
Mógł na przykład dowiedzieć się, że o osiemnastej po południu drugiego lutego ty i twoja rodzina oglądaliście płatny przedpremierowy pokaz „Króla Lwa”. Lub, co będzie lepszym przykładem, że od dwudziestej trzydzieści siódmego lutego zamówiłeś „Polowanie na Miss Października” i „Na złotowłosej” na kanale Sizzle TV.
Kapujecie, o co chodzi?
Z początku Vic wybierał przypadkowe domy. Pisał list do właściciela posiadłości. Krótki i mrożący krew w żyłach. Wymieniał, jakie filmy pornograficzne oglądano, o której godzinie, którego dnia. Jasno dawał do zrozumienia, że kopie tego wykazu zostaną rozesłane do wszystkich członków rodziny, przyjaciół i pracodawcy. Potem żądał pięćset dolarów za zachowanie milczenia. Może była to niewielka suma, ale Vic uznał ją za idealną - wystarczająco dużą, by zapewnić mu dochód, a na tyle skromną, by większość ofiar nie wzbraniała się przed jej wydaniem.
A jednak - z początku zaskoczyło to Vica - zaledwie co dziesiąty adresat odpowiadał na list. Vic nie wiedział dlaczego. Może oglądanie filmów pornograficznych nie było już powodem do wstydu. Może żony tych facetów o tym wiedziały. Prawdziwą przyczyną takiego stanu rzeczy okazało się to, że Vic wybierał ofiary zupełnie przypadkowo.
Powinien bardziej się przyłożyć. Powinien starannie dobierać jeleni.
Wtedy wpadł na pomysł, aby skupić się na przedstawicielach pewnych zawodów, tych, którzy mogliby wiele stracić w wyniku ujawnienia pewnych faktów. I znów w komputerach firmy znalazł wszystkie potrzebne mu informacje. Zaczął szantażować nauczycieli. Pracowników przedszkoli. Ginekologów. Wszystkich tych, których życie zawodowe mogłoby ucierpieć na skutek skandalu. Nauczyciele najszybciej wpadali w panikę, ale też mieli najmniej pieniędzy. Vic zaczął się lepiej przygotowywać. W listach umieszczał imię żony. Nazwisko pracodawcy. W wypadku nauczycieli, groził przesłaniem „dowodów perwersji” - sformułowanie to sam wymyślił - radzie pedagogicznej i rodzicom uczniów. Lekarzom zaś groził dostarczeniem „dowodu” właściwej komisji lekarskiej, redakcji lokalnej gazety, sąsiadom i pacjentom.
Pieniądze zaczęły spływać szybciej.
Do dzisiejszego dnia ten interes przyniósł Vicowi prawie czterdzieści tysięcy dolarów. A teraz złowił swoją największą rybę - tak wielką, że z początku zamierzał zostawić ją w spokoju. Nie mógł jednak. Nie mógł zrezygnować z największego numeru swego życia.
Tak, trafił kogoś na świeczniku. Stojącego wysoko, bardzo wysoko na świeczniku. Randall Scope. Młody, przystojny, bogaty, ładna żoneczka, dwójka dzieci (dwa i cztery lata), polityczne aspiracje, zdecydowany dziedzic fortuny Scope’ów. A Scope nie zamówił jednego filmu. Ani dwóch.
W ciągu miesiąca Randall Scope zamówił dwadzieścia trzy filmy pornograficzne.
Aha.
Vic przez dwie noce pisał list z żądaniami, ale w końcu ograniczył się do typowej zwięzłej wiadomości i jasno sformułowanej groźby. Zażądał od Scope’a pięćdziesięciu patyków. Miały znaleźć się w jego skrytce do dzisiejszego dnia. I jeśli się nie mylił, właśnie to pięćdziesiąt tysięcy wypalało dziurę w kieszeni jego kurtki.
Miał ochotę na nie zerknąć. Chciał zrobić to natychmiast. Lecz był bardzo zdyscyplinowany. Zaczeka, aż dotrze do domu. Zamknie drzwi, usiądzie na podłodze, rozetnie kopertę i wysypie z niej zielone.
Złoty interes.
Vic zaparkował samochód na ulicy i poszedł po podjeździe. Widok jego kwatery - mieszkania nad nędznym garażem - zawsze go przygnębiał. No cóż, nie pozostanie tu długo. Weźmie pięćdziesiąt patoli, plus prawie czterdzieści ukrytych w mieszkaniu i dziesięć na koncie...
Uświadomiwszy to sobie, przystanął. Sto tysięcy dolarów. Miał sto patyków w gotówce. Jasna cholera.
Wyjedzie natychmiast. Weźmie pieniądze i ruszy do Arizony. Miał tam przyjaciela, Sammy’ego Viola. Razem z Sammym otworzą własny interes, restaurację... może nocny klub. Vic miał dość New Jersey.
Czas się wynieść. Zacząć od nowa.
Ruszył schodami na górę, do swojego mieszkania. Nawiasem mówiąc, Vic nigdy nie wprowadzał swoich gróźb w życie. Nigdy do nikogo nie wysyłał kompromitujących materiałów. Jeśli ofiara nie płaciła, uważał sprawę za zamkniętą. Nękanie jelenia nic nie da. Vic był artystą. Pracował głową. Używał gróźb, jasne, ale nigdy ich nie urzeczywistniał. W przeciwnym razie nie tylko mógłby kogoś rozwścieczyć, ale nawet narazić się na zdemaskowanie.
Nigdy nikogo nie skrzywdził. Bo i po co?
Dotarł na górę i przystanął przed drzwiami. Było ciemno jak w grobie. Ta przeklęta lampa przy wejściu znów się zepsuła.
Westchnął i podniósł na wysokość oczu ciężki pęk kluczy. Przymykając w mroku powieki, usiłował znaleźć właściwy. W końcu trafił na niego, głównie posługując się dotykiem. Gmerał przy zamku, aż włożył klucz w dziurkę. Pchnął drzwi, wszedł do środka i natychmiast poczuł, że coś jest nie tak.
Zaszeleściło mu pod nogami.
Vic zmarszczył brwi. Folia, pomyślał. Wszedłem na folię. Jakby malarz rozłożył ją na podłodze, aby jej nie zachlapać. Zapalił światło i zobaczył mężczyznę z pistoletem.
- Cześć, Vic.
Vic stęknął i cofnął się o krok. Stojący przed nim mężczyzna wyglądał na czterdziestolatka. Był wielki i gruby, a jego brzuch walczył z guzikami flanelowej koszuli - i przynajmniej w jednym miejscu zwyciężył. Miał rozluźniony pod szyją krawat i najpaskudniejszą fryzurę, jaką można było sobie wyobrazić: osiem równiutkich pasemek włosów ułożonych od jednego ucha do drugiego i przyklejonych brylantyną do czaszki. Twarz miał nalaną, a broda ginęła mu w fałdach tłuszczu. Nogi położył na kufrze, którego Vic używał jako stolika do kawy. Gdyby zastąpić broń w jego ręku pilotem telewizora, wyglądałby jak zmęczony ojciec rodziny, który przed chwilą wrócił z pracy do domu.