- Przez chwilę myślałam, że nas zaatakują! - Rebecca za­chichotała nerwowo i zsunęła włosy z twarzy...

Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Spostrzegła jego minę i natychmiast spoważniała. - Co się stało?
- Sam nie wiem. - Pokręcił głową. Kiedy ptaki się zbliżyły i dostrzegł ich szkliste oczy, coś go ścisnęło za serce. W jednej sekundzie pomyślał o Veronice, kościach rzuconych na podłogę i jej wymuszonym ironicznym uśmieszku, kiedy Penderecki stanął w otwartych drzwiach, jak gdyby sama to zaplanowała. Schował z powrotem papierosy i wstał. - Lepiej już pójdę.
- A więc jednak okażesz jej zainteresowanie?
- Tak. - Zaczął odwijać rękawy koszuli. - Chyba powi­nienem.
Czerwona tigra Veroniki stała przed domem, jakby miała do tego pełne prawo. Zapadł już zmierzch, ponad dachami po drugiej stronie wykopu, chyba nawet z ogrodu Penderec­kiego, wzbijała się w niebo cienka strużka dymu. Dom tonął w ciemności. Caffery otworzył drzwi kluczem i ostrożnie wszedł do środka, szykując się na najgorsze.
- Veronico?! - zawołał z holu, odczuwając zdenerwowanie we własnym domu. - Veronico?!
Cisza. Zapalił światło w holu i zamrugał szybko. Wszystko było tak, jak zostawił rano - róg dywanu zawinięty przy scho­dach, torba z ubraniami do pralni, której zapomniał zabrać, oparta o ścianę w kącie. Przez otwarte drzwi kuchni ujrzał na stole swój kubek z kawą, której nie dopił rano. Zamknął za sobą drzwi, powiesił marynarkę na poręczy schodów i wszedł do kuchni.
- Veronico?
Panował tu zaduch. Stojąca na oknie jedna z jej roślin doniczkowych, bugenwilla, w ciągu dnia otworzyła swoje nieprzyzwoicie czerwone kwiaty i teraz grubymi mięsistymi liśćmi zdawała się wysysać każdy mililitr tlenu z otoczenia. Pospiesznie otworzył okno, żeby wpuścić do środka przesiąk­nięte swądem dymu nocne powietrze, i pociągnął większy łyk ulubionej Glenmorangie prosto z butelki.
W salonie także panował porządek, bezcenne kryształowe pucharki Veroniki wciąż czekały w kartonowym pudle po herbacie na zabranie. Tu także otworzył okno i wrócił do holu. Pierwszy dowód jej obecności znalazł w jadalni. Jak zwykle posprzątała wszystko z pedantyczną dokładnością, w powietrzu unosił się intensywny lawendowy zapach środka do konser­wacji mebli.
Przez dłuższy czas stał w przejściu, zanim w końcu zauważył leżącą na gzymsie kominka kartkę z grubą czarną obwódką, przypominającą nekrolog z gazety. Była na niej wypisana lakoniczna wiadomość:
Pieprz się, Jack. Całuję, Veronica.
- Dziękuję, Veroniko.
Wsunął kartkę do kieszeni, otworzył okno i wycofał się do holu. Jedynym dźwiękiem w całym domu było głośne cykanie wahadłowego zegara pradziadka i monotonne brzęczenie uwię­zionej gdzieś między szybami muchy. A więc na górze - musiała być na piętrze.
- Już jestem, Veroniko. - Przystanął na podeście i popatrzył na zamknięte drzwi sypialni. - Veroniko!
Cisza. Przeskoczył kilka ostatnich stopni i zatrzymał się z ręką na klamce.
Nagle poczuł się skonany. Jeśli połknęła garść jakichś pi­gułek i leżała w jego sypialni, miał przed sobą kolejną bezsenną noc. Izba przyjęć; płukanie żołądka; rozmowa z psychiatrą - jej rodzina siedząca w poczekalni z kamiennymi twarzami, bez słów dająca mu do zrozumienia, że jest za to wszystko odpowiedzialny.
Mogę też - pomyślał, próbując opanować wstrząsający nim dreszcz - po prostu odwrócić się i wyjść. Zadzwonić do Rebecki, przeprosić, umówić się na drinka, przeznaczyć resztę wieczoru na próby zaciągnięcia jej do łóżka i pozwolić, żeby Veronica spokojnie, w samotności przekroczyła granicę.
Stał z mocno bijącym sercem, rozważając tę kuszącą per­spektywę. Wreszcie wziął głębszy oddech i powoli, bardzo powoli otworzył drzwi sypialni.
- Cholera.
Łóżko było posłane, kurze pościerane. Nie spełniły się prze­rażające wizje śmierci, nie ujrzał śladów po fontannach krwi na ścianach ani pustych fiolek po lekarstwach na podłodze. Nie zobaczył też Veroniki.
Pospiesznie wysunął szufladę komody. Wszystko było w na­leżytym porządku, bielizna pościelowa równiutko poskładana i ułożona w stosik, budzik cicho cykał na nocnej szafce. A zatem w pokoju Ewana. Ledwie wyszedł na korytarz, ujrzał otwarte drzwi sąsiedniej sypialni. Stała na środku pokoju. Utkwiła w nim nieruchome spojrzenie.
- Veroniko...
Przez chwilę przyglądał jej się uważnie, serce waliło mu jak młotem. Miała na sobie białą jedwabną bluzkę i jasne lniane spodnie, a na szyi apaszkę przetykaną złotą nitką spiętą diamentową broszką. Była bardzo blada, ale opanowana. Nic nie wskazywało na to, żeby próbowała zrobić sobie coś złego.
- Czemu jesteś jeszcze w moim domu?
- Przyjechałam po pucharki mamy. To zabronione?
- Zabieraj je i wynoś się.
- Kultura. - Fuknęła z pogardą i zmarszczyła brwi. - W ogóle znasz takie słowo, Jack?
- Nie przyszedłem tu, żeby dyskutować...
Urwał nagle, dopiero teraz ogarnąwszy spojrzeniem resztę pokoju. Półki były puste, pudełka walały się na podłodze, pootwierane i opróżnione.