Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.
Wœród poleg³ych znalaz³ siê faworyt i doradca Filipa -
Piotr Flote.
Przegrana francuska wp³ynê³a na usztywnienie stanowiska Bonifacego Viii. Zapowiedziany synod
doszed³ przeto do skutku. Papie¿ og³osi³ na nim now¹ bullê Unam sanctam, w której dowodzi³, ¿e
pos³uszeñstwo wobec Rzymu jest warunkiem zbawienia, a Filipowi - w razie dalszego oporu - grozi³
kl¹tw¹.
Zamach w Anagni
i jego skutki
Tymczasem jednak u boku króla miejsce Flote'a zaj¹³ inny legista, energiczny i oddany koronie Wilhelm
Nogaret. Jedn¹ z pierwszych jego czynnoœci by³o podjêcie ofensywy przeciwko Bonifacemu Viii.
Wysun¹³ wiêc œmia³y plan oskar¿enia papie¿a przed s¹dem soborowym o podstêpne usuniêcie
poprzednika i nieprawne dojœcie do w³adzy. A poniewa¿ by³o rzecz¹ oczywist¹, ¿e pozwany nie zechce
stan¹æ przed soborem w charakterze oskar¿onego, Nogaret zdecydowa³ siê doprowadziæ go tam przy
u¿yciu si³y.
Zamach zorganizowany przezeñ przy pomocy Collonów, zaciêtych wrogów Bonifacego, zaskoczy³
papie¿a 7 wrzeœnia 1303 r. w jego siedzibie w Anagni i spowodowa³ jego uwiêzienie przez
napastników. Wprawdzie zosta³ rych³o oswobodzony przez przyby³¹ odsiecz, wstrz¹s moralny okaza³
siê jednak na tyle silny, ¿e sêdziwy Bonifacy Viii w miesi¹c póŸniej zakoñczy³ ¿ycie.
Bezpoœredni nastêpca zmar³ego, Benedykt Xi, cz³owiek spokojny i ustêpliwy, w czasie
paromiesiêcznego zaledwie pontyfikatu stara³ siê za³agodziæ zatarg z Filipem Piêknym, obci¹¿aj¹c
odpowiedzialnoœci¹ jedynie bezpoœrednich sprawców zamachu - Nogareta i Collonów. Ale i z tych
kroków kuria rzymska wycofa³a siê z chwil¹, gdy 5 czerwca 1305 r. zosta³ obrany papie¿em arcybiskup
Bordeaux, który przyj¹³ imiê Klemensa V.
Powstanie Dolcina
Koñcowy etap walki miêdzy Filipem Piêknym a Bonifacym Viii zbieg³ siê we W³oszech z powstaniem
ch³opskim, które wybuch³o w 1303 r. w zachodniej Lombardii w okolicach Vercelli. Na czele buntu
stan¹³ Dolcino, przywódca potêpionej przez Koœció³ sekty Braci Apostolskich. Za³o¿ona oko³o 1260 r.
przez Segarellego, dzia³aj¹cego pod wp³ywem rygorystycznego od³amu franciszkanów oraz szerz¹cego
siê joachimizmu, reprezentowa³a ona radykalny egalitaryzm.
Wobec rozmiarów powstania, którego nie da³o siê st³umiæ przy u¿yciu miejscowych si³, papie¿ Klemens
V og³osi³ przeciwko Braciom Apostolskim krucjatê. Ale i ona nie zdo³a³a prze³amaæ oporu przeciwnika.
Dopiero zastosowanie œcis³ej blokady wobec st³oczonych w górach powstañców pozwoli³o
krzy¿owcom osi¹gn¹æ sukces. W koñcu marca 1307 r. uda³o siê im wreszcie zdobyæ ostatnie
umocnienia obroñców i wzi¹æ do niewoli przywódców. Oddani w rêce inkwizycji ponieœli oni œmieræ w
wyszukanych mêkach.
Papiestwo w Awinionie
Wypadki rozgrywaj¹ce siê we W³oszech sk³oni³y Klemensa V do czasowego pozostania we Francji.
Dla unikniêcia jednak bezpoœredniego nacisku ze strony króla, papie¿ skorzysta³ z goœciny swego
wasala, w³adcy Neapolu, i w 1309 r. osiad³ w nale¿¹cym doñ Awinionie. Pobyt ten przed³u¿y³ siê
znacznie, a po nabyciu praw do Awinionu (1348R) przez jednego z nastêpców Klemensa V zaczêto to
miasto uwa¿aæ za drug¹ stolicê papiestwa.
Trudnoœci finansowe
Filipa Iv
Dzia³ania wojenne, w które wci¹gnê³a Francjê polityka Filipa Piêknego, zosta³y zakoñczone, jeœli chodzi
o Angliê w 1303 r., co siê zaœ tyczy Flandrii - dopiero w dwa lata póŸniej. Poci¹gnê³y one za sob¹
olbrzymie wydatki. Król, szukaj¹c nowych Ÿróde³ ich pokrycia, ucieka³ siê do psucia monety. Proceder
ten jednak, ze wzglêdu na wstrz¹sy gospodarcze, które powodowa³, nie da³ siê stosowaæ zbyt d³ugo.
Trzeba wiêc by³o szukaæ innych Ÿróde³ wyrównania deficytu. Z myœl¹ o tym Filip Piêkny zarz¹dzi³ w
lipcu 1306 r. konfiskatê maj¹tku ¯ydów. W tym samym mniej wiêcej czasie pocz¹³ równie¿ interesowaæ
siê bogatym zakonem templariuszy.
Kasata Zakonu
Templariuszy
Z chwil¹ utraty ostatnich posiad³oœci ³aciñskich na brzegach Lewantu stanê³a pod znakiem zapytania
celowoœæ dalszego istnienia palestyñskich zakonów rycerskich. W prowadzonych wówczas dyskusjach
podnoszono, ¿e jeœli nawet mia³yby one dalej istnieæ, to w ka¿dym razie nie w dotychczasowej liczbie.
Dawa³y siê wiêc s³yszeæ g³osy o zasadnoœci po³¹czenia w jedn¹ organizacjê templariuszy i joannitów,
przeciwko czemu zreszt¹ zainteresowane zakony gor¹co protestowa³y.
Bogactwa templariuszy z jednej strony, a zad³u¿enie u nich skarbu królewskiego z drugiej, spêdza³y sen
z powiek Filipa Piêknego. Podj¹³ on nawet w zwi¹zku z tym tajn¹ korespondencjê z papie¿em, usi³uj¹c
nak³oniæ go do poczynienia kroków odpowiadaj¹cych jego zamierzeniom. Kiedy siê to nie powiod³o, na
tajny rozkaz króla w dniu 13 paŸdziernika 1307 r. uwiêziono o jednej porze wszystkich cz³onków
zakonu przebywaj¹cych we Francji i dokonano zajêcia jego maj¹tku. Aresztowanych oskar¿ono o
bluŸnierstwo, rozpustê, a nawet o stosunki z Saracenami.
Tortury, którym ich poddano, z³ama³y czêœæ braci. Kierownictwo zakonu nie przyznawa³o siê jednak do
zarzuconych mu zbrodni. Próba ratowania templariuszy przez Klemensa V, wobec zastosowania
wyraŸnego szanta¿u ze strony króla, nie da³a rezultatu. Mimo ¿e o losach zakonu mia³ zdecydowaæ
dopiero sobór zwo³any do Vienne na koniec 1310 r. Filip Piêkny odda³ sprawê 54 jego przywódców w
rêce zale¿nej od siebie inkwizycji, a ta skaza³a oskar¿onych na stos. Ten pospieszny wyrok mia³
zastraszyæ uczestników soboru, którzy rzeczywiœcie nie potrafili siê oprzeæ naciskowi króla francuskiego
i wyrazili zgodê na rozwi¹zanie zakonu. Bulla Klemensa V z 3 kwietnia 1312 r. decyzjê tê
uprawomocni³a, unikaj¹c jednak wyraŸnego potêpienia templariuszy z powodu zarzucanych im zbrodni.
Nie powstrzyma³o to Filipa Piêknego od wykonania wyroku na skazanych. Maj¹tek zakonu przeszed³
natomiast na rzecz joannitów. Jednak¿e po paroletnim zarz¹dzie urzêdników królewskich, dosta³y siê im
tylko skromne jego resztki.
`nv
Kryzys gospodarczy
we Francji
i w europie zachodniej