Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.
Tahiri z
nieartykułowanym warknięciem skoczyła przez otwarty właz, wymachując jarzącym się mieczem i popędziła w kierunku leżącego mistrza.
- Nieee! - zawył Anakin. Przesunął działa dziobowe, jedyne, nad którymi miał pełną kontrolę, biorąc na cel statki odgradzające go od Tahiri i mistrza. Otworzył ogień - odpowiedziały mu tym samym. Widział przez ułamek sekundy Tahiri z bezwładnym ciałem mistrza w ramionach, jak kierowała się w jego stronę. Jego wzrok - cóż za absurdalna sytuacja - przyciągnęły jej nagie stopy, bielejące na tle ciemnej ziemi.
37
Transporter zawrócił w miejscu pod blokadą i nagle wszystkie światła na pokładzie zgasły. Anakin zaklął i gorączkowo próbował przywrócić zasilanie. W chwilę potem wszystkie systemy zamruczały, budząc się do życia. Tarcze zniknęły.
- Valin, Sannah, wszystko jedno, które z was! - krzyknął. -Na wieżyczkę lasera! I to już!
Zrobił jedyną rzecz, jaką mógł. Za kilka sekund zostaną usmażeni. Jeśli istniała jakakolwiek szansa, żeby wziąć Tahiri z powrotem na pokład, musiał działać planowo.
Obrócił się znowu statek i włączył silniki odrzutowe, przeskakując nad pozostałymi jednostkami i ostrzeliwując je po drodze. Był całkowicie pochłonięty lotem; rozciągał zmysły w Mocy do granic możliwości, umykając przed promieniami laserów, zanim jeszcze zostały wystrzelone, wyczuwając najsłabsze punkty, w których mógłby ulokować własne serie strzałów, wirując i tańcząc nad głowami nieprzyjaciół.
Statki pognały w ślad za nim. Walczył, żeby nabrać wysokości, przez cały czas zdając sobie sprawę, że Tahiri jest coraz dalej i dalej od niego, Wciąż ją czuł. Wciąż żyła.
Mistrz Ikrit nie miał tyle szczęścia. Anakin czuł, jak życie uchodzi ze starego Jedi, czuł, że przepływa obok niego jak łagodny wiatr.
Jestem z ciebie dumny, Anakinie - zdawał się mówić mistrz. - Pamiętaj ... razem jesteście silniejsi niż suma waszych części. Kocham was. Żegnajcie.
Zaciskając zęby, Anakin zdławił łzy. Będziesz płakał później, pomyślał. Teraz musisz widzieć, co robisz...
Jeden z silników krztusił się. Nie mógł temu zaradzić, nie tu, nie teraz. Z przekleństwem, które dziwnie przypominało szloch, przewrócił statek na bok i ślizgiem przeleciał pomiędzy dwoma statkami, które zderzyły się ze sobą w moment później. Anakin wystrzelił w kierunku górnych warstw atmosfery.
Obecność Tahiri znikała, pozostawała w tyle.
Jak Chewie. Tak samo jak Chewie.
Szarpnięciem wykonał zwrot w tył, skierował się na najbliższy statek, korwetę, i dał pełną moc.
- Co do... -jęknął Vehn. - Zabijesz nas!
Anakin wystrzelił. Tamten statek wciąż leciał. Spokojnie, równo...
Anakin poderwał dziób leciutko jak piórko, odbijając się od pancerza tamtego jak mocno rzucony kamień od powierzchni wód jeziora. Szarpnęło nimi gwałtownie, rozległ się przeraźliwy wizg dartego metalu.
Zderzenie rzuciło korwetą o ziemię, niedaleko, ale wystarczyło, aby dziobem wbiła się w Wielką Świątynię. Silniki rozkwitły orchideą płomieni.
Ułamek sekundy potem turbolasery z wieżyczki przemówiły - to Sannah dobrała się do broni.
Anakin wprowadził statek w pionową świecę, walcząc o każdy metr odległości, choć z każdym przebytym metrem serce rozdzierało mu się coraz boleśniej.
- Ja wrócę, Tahiri - szepnął. - Przysięgam ci, wrócę.
- Mistrz Ikrit - szepnęła.
- Wiem - odparł Kam, gładząc jej srebrzyste włosy. - Wiedział od samego początku.
Stali tak przez kilka drogocennych sekund, wzajemnie czerpiąc z siebie siłę i pociechę. Wreszcie to Tionna odsunęła się pierwsza.
- Dzieci nas potrzebują - powiedziała. - Teraz jesteśmy dla nich wszystkim.
- Nie - odparł Kam. - Anakin wciąż tam jest.
Kam Solusar jęknął i oparł się o wilgotną kamienną ścianę jaskini. Stojąca obok Tionna stłumiła krzyk przerażenia. Niektóre z dzieci, te bardziej wrażliwe, zaczęły płakać. Pewnie nie wiedziały nawet, dlaczego właściwie płaczą.
Kam długo macał w ciemności, aż trafił na Tionnę i chwycił ją w ramiona. Czuł słone łzy na jej policzkach, wyczuwał rozdarcie w jej duszy.
Tionna odczuwała wszystko tak silnie, tak głęboko. Nie obawiała się bólu, jaki mogłaby jej sprawić taka wrażliwość. Była to jedna z tych cech, które kochał w niej najbardziej. Podczas, gdy on 38
odgradzał się od wszechświata pancerzem, ona przyjmowała go w siebie i oddawała -lepszy i doskonalszy. Jej rana zagoi się z czasem, zrodzi się z niej pieśń. Inni sądzili, że jest słaba, ponieważ jej Moc nie była zbyt wielka.
Kam wiedział co innego. W ostatecznym rozrachunku to ona była silniejsza od niego.
ROZDZIAŁ 8
Talon Karrde był zakładnikiem, ale nie powinien o tym wiedzieć. Imsatad prawdopodobnie uważał