Tymczasem przez bagno przetoczyły się dwa kolejne szturmy, oba zakończone taką samą klęską jak pierwszy – Irlandczycy nie tylko zatrzymywali natarcie...

Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

– To gorzej niż pyrrusowe zwycięstwo – stwierdził kapitan Barnes. – To pyrrusowa porażka.
Generał MacKay był mokry, zmarznięty i wściekły jak kot, który wpadł do beczki z deszczówką. Osobiście prowadził nieudane natarcia. Kiedy popołudnie z wolna przechodziło w wieczór, stopniowo przesuwał się coraz dalej na północ – było już bowiem oczywiste, że na środku nie da się przełamać obrony nieprzyjaciela, i pozostała mu tylko próba przedarcia się przez mokradło przy samej grobli. Dlatego też uzyskał pozwolenie od Ginkela na poprowadzenie bezrobotnych do tej pory Black Torrent Guards do czwartego szturmu, równolegle do traktu i nieco na południe od jego skraju.
Atak zakończył się klęską, tak jak trzy poprzednie. Kompania Boba wyciągnęła wnioski z błędów poprzedników, dzięki czemu poniosła mniejsze straty, ale i tak nie miała szans – po części z powodu okopów, a po części przez grad kul, jaki posypał się na nich z murów zamku, gdy tylko znaleźli się w zasięgu strzału. Widok pokaźnej budowli, jaką był zamek Aughrim, znikającej w chmurze szarego dymu po salwie kilkuset muszkietów, działał na żołnierzy deprymująco.
Wszyscy jednak byli zgodni, że gdyby mieli więcej ludzi, natarcie mogło się powieść. Bob porozmawiał z kapitanem Barnesem, który zawiadomił de Zwolle’a, który z kolei powiedział generałowi MacKayowi, że przed bitwą Bob widział proporce dwóch regimentów – na bagnach, przy grobli, w miejscu gdzie trakt wchodził do wioski – które następnie, podczas jednego z wcześniejszych szturmów, zostały oddelegowane na południe, bliżej środka szyku, i już nie wróciły na swoje pierwotne pozycje. Obrona podzamcza została więc osłabiona.
MacKay przejechał wzdłuż szeregu, obejrzał sobie Black Torrent Guards i orzekł, że nie są nawet w połowie tak mokrzy, ubłoceni i wyczerpani jak żołnierze, którzy atakowali środkiem. Dla niego był to dowód, że północna część bagna wcale nie jest taka strasznie bagnista i że da się tamtędy przeprowadzić jazdę. Za MacKayem podążała zbieranina europejskich i angielskich kawalerzystów, niemających dotąd okazji wziąć udziału w walkach, byli więc czyści jak łza i niezdrowo podekscytowani. W pewnej chwili generał wdał się z nimi w dyskusję, zakończoną zawróceniem przezeń konia i skierowaniem go w galopie prosto w stronę zamku Aughrim, aby przekonać niedowiarków, że taka szarża jest możliwa. Koń przeskoczył nad murem odgradzającym mokradło i z impetem wbił się w błoto po drugiej stronie. MacKay przeleciał mu nad łbem i wyszedł z bagna jeszcze brudniejszy, bardziej mokry i bardziej rozwścieczony niż przedtem, ale większość jeźdźców mu uwierzyła – a tych, których nie udało mu się przekonać, zawstydził tak bardzo, że nie śmieli się odezwać.
Black Torrent Guards mieli ruszyć najszybciej jak to możliwe w stronę zamku, dojść najdalej, jak się da, a potem zalec w błocie i strzelać do wystających nad blankami irlandzkich głów. W ten sposób powinni ograniczyć straty ponoszone przez nieliczną jazdę Ruvigny’ego, który zamierzał poprowadzić natarcie po grobli i tuż obok niej. Inne drogi natarcia zostały przed Ginkelem zamknięte, szwadrony Ruvigny’ego były ostatnimi świeżymi oddziałami, jakimi dysponował, a szturm przez groblę wydawał się jedyną szansą uniknięcia całkowitej klęski.
Black Torrent Guards ruszyli więc przez bagno, by ściągnąć na siebie ostrzał z zamku, ale Irlandczycy chyba przejrzeli ten podstęp, bo postanowili oszczędzać proch i kule na kawalerię, która zresztą chwilę później z łoskotem przemknęła po grobli. Kiedy pierwsze oddziały mijały zamek, z murów rozległy się pojedyncze, nieśmiałe strzały. Kawalerzyści wpadli do wioski i stwierdzili, że – zgodnie z przewidywaniami Boba – jest praktycznie pozbawiona obrońców.
Bob podniósł się z ziemi, przyklęknął na jedno kolano, biorąc na cel głowę Irlandczyka rysującą się na tle granatowego nieba – i został trafiony w pierś czymś, co w locie wydawało dziwny wizg. Wypuścił broń i padł na wznak.
Kiedy się ocknął, kilku jego ludzi zdążyło mu już rozerwać kurtkę od munduru i właśnie oglądali ranę, która ziała w paskudnym miejscu: z lewej strony, tam, gdzie obojczyk łączył się z mostkiem. Mimo to Bob żył i wcale nie kaszlał krwią. Właściwie czuł się całkiem nieźle.
Zajmował się nim niejaki Hamilton, chłop jak byk, słynący z niezdarności. Uklęknął Bobowi na ręce, żeby unieruchomić go w wygodnej pozycji, i z ciekawością podskubywał tkwiący w jego ciele twardy przedmiot. Bob, dla którego nie było to miłe doznanie, kilkakrotnie dał wyraz swojemu niezadowoleniu, ale w odpowiedzi usłyszał tylko:
– Nie pierdol!
Hamilton pochylił się nad nim i przytknął usta do rany. Zassał powietrze, wbił zęby i wyprostował się, trzymając w ustach coś żółtawego. Wypluł przedmiot na dłoń.
– Piękny mosiężny guzik – stwierdził. – Trochę wgnieciony stemplem, ale się nada. Przyszyjesz go sobie zamiast tych, które ci właśnie oberwaliśmy.
– Moglibyśmy strzelić nim z powrotem – zasugerował niejaki Roberts, który zawsze powtarzał wszystko to, co robił Hamilton, tylko trochę gorzej. Teraz, na przykład, klęczał Bobowi na drugiej ręce. – To znaczy, gdyby nam zabrakło amunicji.