Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.
Napomknięto też półgębkiem 0 tym, co może mnie spotkać, jeżeli okazałoby się, że wymyślony korytarz lotu nie jest tym bezpiecznym. Były więc tam różne szoki grawitacyjne mogące rozprzęgnąć moją psychikę, udary powodujące zanik pamięci, napromieniowanie, udar cząsteczkowy, rezonans układu nerwowego w całym organizmie prowadzący do jego rozpadu (organizmu, nic rezonansu!), destrukcja statku na skutek działania szybkozmiennych lal grawitacyjnych lub pod wpływem zmiany sieci atomowej materiału wywołanej przez silne bombardowanie neutronowe. W tym wypadku o mnie samym w ogóle się nie mówiło.
Wreszcie - to już deser! - kolizja z powierzchnią gwiazdy, co właściwie sprowadzałoby się do zredukowania statku ze mną w środku do wielkości elektronu! A może i mniejszej. Za to, gdyby udało mi się ujść cało z zasadzki NASA i ominąć grawitacyjne rafy, miałem otrzymać: wiekopomną chwałę, wpis do Gwiaździstej Księgi, tytuł zawodowego astronauty NASA, członkostwo ekskluzywnego klubu czynnych i byłych , astronautów USA, milion dolarów jednorazowo, miesięcznie dziesięć tysięcy dożywotniej renty i kopa w tyłek, na koniec, z programu "Arka".
Tylko ostatni warunek budził we mnie nadzieję, że NASA liczy się poważnie z możliwością mojego powrotu. To już było coś. Dodało mi to nieco otuchy w momencie, gdy podpisywałem cyrograf. Otucha ta jednak nie wytrzymała próby czasu i ulotniła się zupełnie, gdy zapakowany w srebrzysty bolid tkwiłem na wyrzutni startowej. Z każdą odliczaną sekundą odbiegała mnie nadzieja, aż nie zostało z niej równo nic z chwilą, w której padło gromowe "ZERO".
Trzy miesiące lotu upłynęło bez znaczących wydarzeń. Składałem rutynowe meldunki, łatałem uszkodzenia i nudziłem się wściekle. Zostawiłem w spokoju psi-vizję, komputerowe miraże i moją towarzyszkę wykonaną z super skin and hairs, waterproof: Najczęściej leżałem na koi i wpatrując się w sufit kabiny, nasłuchiwałem leniwego pikania mojego neutronowego karła. Ćwierkanie to na skutek jakiegoś tam zjawiska zwiększało swoją częstotliwość i radośnie szarpało moje nerwy. Ale nie wyłączałem go. Szedłem z nadświetlną i chciałem cały czas słyszeć swojego wroga, tak jakbym mógł z jego pisku wywróżyć niebezpieczeństwo i zapobiec mu. Nic jednak nie mogłem zrobić.
A potem komputer zupełnie normalnie zameldował, że minęliśmy gwiazdę, której nawet nie widziałem, bo była zupełnie czarna, i piknięcia zaczęły obumierać. Jednak to nie był jeszcze koniec. Za to, czego dokonałem, nie zdobywa się kosmicznej chwały i miliona. Na razie zarobiłem na członkostwo klubu emerytowanych pilotów i kopa w tyłek. Według programu lotu miałem wokół karła wykonać pętlę, przy czym w drodze powrotnej przejście zostało zaplanowane nieco bliżej. To "nieco" spowodowało, że gdy po miesiącu znajdowałem się znów obok mojego gadatliwego towarzysza, lot nie przebiegał już tak spokojnie.
Najpierw pojawiły się echa pioknięć, i echa tych ech, tak że przestrzeń wokół mnie piszczała jak stado myszy ciągniętych za ogony. Potem wszystko ucichło, za to mogłem z jak replayu wysłuchać wszystkie swoje a'udycje nadane poprzednio na Ziemię. Z niewiadomych przyczyn krążyły w kółko. Jeszcze później mój komputer zbzikował, nieprzerwanie liczył barany (kazałem mu to czasem robić za mnie, gdy nie mogłem zasnąć), i wyłączył dzienne oświetlenie. Musiałem dobrać się do szafki sterowniczej i zbocznikować idiotę, bo po ćmoku żadne życie. W odpowiedzi włączał mi bez uprzedzenia psi-vi, tak że chwilami traciłem poczucie rzeczywistości i na dobre zacząłem się obawiać, by nie zamknął mojego umysłu w sztucznym, psi-vizyjnym świecie.