Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.
Na przykład funkcja # ((' może inicjować obiekty klas
i ) w następujący sposób:
#
8;3 * !
8
=L<< !=:)L
:JM !
:$ '
,9: !
#
Jeśli konstruktor nie zawiera żadnej logiki związanej z inicjacją obiektów, to nie wymaga
wprowadzania modyfikacji i tym samym ponownej kompilacji. Jest to istotne w środo-
wisku przyrostowego ładowania kodu, w którym funkcje wirtualne (na przykład funkcje
' ) mogą być ładowane przyrostowo, a konstruktory nie.
W ogólnym przypadku klasy pochodne klasy # nie muszą stosować ortodoksyjnej
postaci kanonicznej. Chociaż powinny posiadać konstruktor domyślny oraz destruktor,
to jednak specyfikacja konstruktora kopiującego oraz operatora przypisania nie jest wymagana.
302
C++. Styl i technika zaawansowanego programowania
Obiekt klasy " może zawierać obiekt dowolnej klasy pochodnej klasy # .
Jeśli klasa " jest poprawnie zaprojektowana, to dowolny obiekt tej klasy może
być przypisany dowolnemu innemu obiektowi tej klasy. Listing 9.5 przedstawia przy-
kłady prostych klas pochodnych klasy # . Każda z tych klas posiada własny kon-
struktor domyślny.
Listing 9.5. Przykładowe klasy pochodne klasy Letter
$ ' 8
$ '
$ '
# ;3
# ;3 !
4444
JM ! 8
JM !
JM !
# ;3
# ;3 !
! N4++
4444
Zgodnie z idiomem przykładu każda klasa kopertowa posiada pojedynczy, globalnie
dostępny obiekt, który wykorzystywany jest jako przykład. Obiekt ten może być two-
rzony za pomocą specjalnego konstruktora w celu odróżnienia go od „zwykłych”
obiektów tej klasy. Istnienie przykładów bywa często przydatne w przypadku klas listu
tak, by przykład koperty mógł posiadać referencję instancji listu. Przykład listu obsługuje żądania utworzenia obiektów — wszystkie wywołania funkcji ' przekazywane są
do obiektu listu za pośrednictwem operatora %& zdefiniowanego w klasie kopertowej.
Przykład listu może być specjalną instancją ogólnej klasy bazowej listu (klasy # ),
jeśli nie jest ona klasą abstrakcyjną. W przeciwnym wypadku możemy utworzyć spe-
cjalną klasę pochodną, która posiadać będzie domyślne definicje funkcji czysto wirtu-
alnych i tworzyć pojedynczy obiekt (singleton) przykładu listu.
Klasy posiadające symboliczną postać kanoniczną używane są w taki sam sposób
jak zliczane wskaźniki i obiekty przykładów — czyli za pomocą operatora %& zamiast
operatora kropkowego. A oto przykład prostej aplikacji ilustrującej sposób posługiwania się naszymi wzorcowymi klasami " i # :
# #7; nie jest wykorzystywany bezpośrednio
# :< #7;
;
# !: ,9;3)*64+
!,92/ ,O2*2" !*P/2
# : ,9;3)4+
!:
,92/! 2*20';;2
+
Rozdział 9. ♦ Emulacja języków symbolicznych w C++
303
W ten sposób omówiliśmy podstawowe aspekty symbolicznej postaci kanonicznej. Aby
zaakcentować i poszerzyć przedstawione dotąd motywacje, przedstawiamy poniżej
zbiór zasad związanych ze stosowaniem tego idiomu:
1. Wszystkie referencje klasy " powinny wykorzystywać operator %&,
a nie zapis kropkowy. Operator %& automatyzuje bowiem przekazywanie
operacji do klasy # .
2. Funkcje składowe klas listu powinny być wirtualne. Wirtualne funkcje
składowe mogą być łatwo ładowane przyrostowo, co zostanie opisane
szczegółowo w dalszej części bieżącego rozdziału.
3. Funkcja składowa ' wykonuje zadania konstruktora. Sam konstruktor nie
wykonuje żadnych operacji związanych z inicjacją obiektów. Rozwiązanie
takie jest konieczne, jeśli chcemy zachować możliwość zastępowania kodu
inicjacji obiektów podczas wykonania programu, ponieważ jedynie funkcje
wirtualne mogą być aktualizowane. Konstruktory są nadal obecne w klasach
pochodnych klasy (ich istnienie jest konieczne dla działania mechanizmu
funkcji wirtualnych), ale nie powinny zawierać żadnego kodu definiowanego
przez użytkownika.
4. Każda klasa powinna posiadać pojedynczy, stały obiekt przykładu.
Obiekt przykładu musi być łatwy do zidentyfikowania (na przykład na skutek
utworzenia go przez specjalny konstruktor). Dostęp do przykładu nie powinien
odbywać się bezpośrednio, a jedynie za pomocą wyznaczonego w tym celu
wskaźnika. Przyczyny takiego rozwiązania zostaną omówione w dalszej
części rozdziału.
5. Funkcje składowe * !+ klas pochodnych klasy
wykorzystywane są przez mechanizm dynamicznego ładowania kodu podczas
wykonywania programu. Parametrem tych funkcji jest wskaźnik obiektu
klasy, do której należą. Zadanie funkcji polega na przekształceniu
obiektu istniejącej klasy w obiekt nowej klasy różniącej się formatem,
układem składowych i ich typem. Jeśli funkcja nie potrafi tego
dokonać, to może wykorzystać pewne sztuczki udostępniane przez