- A jaka jest pańska specjalność, sierżancie?Harper jeszcze przez chwilę coś notował, wreszcie odparł:- Zero zero J...

Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

- A co to jest?
- Organizator działalności kulturalno-oświatowej. Pasuje?
Nikt się nie odezwał. Przez parę sekund w bunkrze panowała cisza prze­rywana dobiegającymi z zewnątrz odgłosami strzelaniny.
Później zjawił się oficer z wypchanym chlebakiem.
- Porucznik Dawes - przedstawił się krótko, od razu wzbudzając zaufa­nie Harolda. - Musimy oczyścić teren z Chińczyków, którzy przedarli się przez zasieki. Zostali przygwożdżeni w lejach, ale trzeba ich tam zgnieść, żeby nie zagrażali naszym patrolom. - W bunkrze panowała martwa cisza. - Wiem, że jesteście zdenerwowani, ale musimy wykonać to zadanie. Jest dość proste. Wy pójdziecie ze mną, sierżant Brunner poprowadzi drugą drużynę. Będzie­my się posuwać tyralierą, krótkimi skokami. Jedna drużyna biegnie dwadzie­ścia metrów, pada na ziemię i osłania przeskok drugiej. Tylko żadnego zosta­wania w tyle. Kiedy się zbliżymy do tych lejów, wybijemy Chińczyków. Ale posłuchajcie... - Odchrząknął. - Będziemy przeskakiwać pod ostrzałem, więc musicie kluczyć. Zrozumiano? - Najwyraźniej tylko Stempel wiedział, co to znaczy. Chyba nikt inny nie poczuł takich samych dreszczy, jakie przebiegły mu po plecach. - Posuwamy się przez odkryty teren. Przykro mi, ale takie dostaliśmy zadanie.
Wreszcie chyba wszyscy zrozumieli, na czym ono polega. Ludzie patrzy­li na siebie z niedowierzaniem. Dawes otworzył chlebak.
- Niech każdy weźmie sobie po pięć granatów.
Siedzący obok Stempela kierowca zakrztusił się nagle i zaczął kasłać, potem położył mu rękę na ramieniu, by się podeprzeć i wstać, ale kolana się pod nim ugięły. Harold pomyślał, że mężczyzna zaraz zwymiotuje, ale Da­wes podał mu manierkę z wodą, ten upił trochę i opanował kaszel.
- Strzelajcie w kierunku ogni z luf- rzekł porucznik, podając chlebak pierwszemu z brzegu. - Dzięki temu nie będą się wychylać z lejów. A kiedy dotrzemy na odległość rzutu granatem, ciśniemy je do środka.
Wychodzili z bunkra do transzei pojedynczo. Nikt się nie odzywał.
 
Dawes rozstawił ich w okopie dość gęsto, co pięć metrów. Sprawdził gotowość i dał znać. Wypełzli na ośnieżoną powierzchnię. Chińczycy na­tychmiast zaczęli strzelać seriami. Pociski ze świstem przelatywały im nad głowami. Stempel wciskał się w zmarznięty na wierzchu, skrzypiący śnieg. Wokół niego przerażeni ludzie robili to samo.
- Pierwsza drużyna! - zawołał porucznik. - Namierzyć cele i przygoto­wać się do otwarcia ognia!
Harold uniósł pistolet do ramienia. Grunt był nierówny. Po obu stronach wznosił się na tyle, że zasłaniał dalsze pozycje Chińczyków. Ale na wprost błyskał ogień z lufy nieprzyjaciela. Wymierzył w niego i przełączył broń na ogień półautomatyczny. Z lewej strony doleciał rozkaz:
- Druga drużyna! Przygotować się do skoku! Na moją komendę... - nastąpiła kilkusekundowa pauza. - Teraz!
- Pierwsza drużyna! Ognia! - wykrzyknął równocześnie Dawes.
Stempel nacisnął spust. Pistolet szarpnął mu się w dłoniach. Była to ta sama broń, którą kolega wygrzebał z zaspy. W bunkrze Harold wyczyścił ją i naoliwił. Działała bez zarzutu. Ognie w przedzie wyznaczyły znacznie wię­cej chińskich pozycji. Tak samo każdy strzał musiał tamtym wskazywać jego miejsce. Stempel zaczął strzelać szybciej. Przesuwał broń, celował pospiesz­nie i naciskał spust. Wokół niego pociski wyrzucały śnieg w powietrze. Ką­tem oka dostrzegł, że mimo białych strojów ledwie widoczni w ciemności żołnierze drugiej drużyny równocześnie padli na ziemię.
- Pierwsza drużyna! - wykrzyknął z tyłu porucznik. - Dwadzieścia me­trów do przodu!
Harold poderwał się z ziemi. Kule świstały dookoła niczym rozjuszone osy. Miał wrażenie, że utrzymanie się na nogach wymaga całkowitego porzu­cenia logicznego rozumowania. Każdy trzeźwy element jego psychiki naka­zywał stanowczo, aby natychmiast padł z powrotem, ale odpychał od siebie takie myśli. Niemal rozgraniczył umysł od ciała, które w każdej chwili mo­gło zostać rażone kawałkiem gorącego metalu. Chcąc zapomnieć o strachu, skupił się na tym, żeby utrzymać się w jednej linii z resztą pododdziału, jak­by chodziło o paradny przemarsz.
- Padnij!
Rzucił się na ziemię. Huknął kolanami o zmarznięty śnieg i z impetem-zarył twarzą w zaspę.
- Ognia! - zakomenderował Dawes.
Harold wypluł śnieg i wierzchem rękawicy otarł go z twarzy. Druga dru­żyna właśnie podrywała się do następnego skoku. Przełączył broń na ogień ciągły i zaczął posyłać trójstrzałowe serie w kierunku strzelających Chińczy­ków. Ogień z lufy, w który mierzył, zgasł nagle i zaskoczony Stempel uśmiech­nął się szeroko. Szybko znalazł drugi cel i po chwili ten także zniknął, ale zamek jego pistoletu pozostał w tylnym położeniu. Magazynek był pusty. Wyjął go pospiesznie.
- Pierwsza drużyna! Naprzód! - krzyknął porucznik.
Tym razem Stempel podniósł się wolniej, bo właśnie sięgał do kieszeni po drugi magazynek. Pobiegł, zwracając uwagę, że po lewej pojawiają się rozbłyski wystrzałów drugiej drużyny. Został trochę z tyłu, mocując się z pla­stikową zapinką patki nad kieszenią z zapasową amunicją. Potknął się w głęb­szej zaspie. Dookoła kule świstały coraz głośniej. Wreszcie odpiął kieszeń i sięgnął do środka. Musiał zahaczyć ramieniem o ułamaną gałąź drzewa, bo rozległ się trzask rozrywanego nylonu kurtki.
- Padnij! - krzyknął Dawes.