Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.
– Mogę się założyć. Koniec przejażdżki, patrz pod nogi.
Wysiadła z windy, ale nie była w stanie myśleć o niczym innym niż o niemym przedstawieniu
na parkingu.
– Miałeś rację z tymi otworami na broń.
– Pewnie.
– I z czego się tak cieszysz? Przecież to do mnie mieli strzelać.
– Nie zdziwiłbym się – stwierdził Rand. – Ale jeśli Foley był połączony podsłuchem z
Bertone'em, Sybirak mało się nie zesrał ze strachu.
– Czemu?
– Bo ty, sprytna bankiereczko, masz klucz do jego milionów. Jeśli zginiesz, wszystko straci.
Ale gdy nasyłał na ciebie swojego anioła śmierci, jeszcze tego nie wiedział.
Kąciki jej ust opadły.
– I co teraz?
– Powiedz, że pamiętasz hasło Bertone'a.
– Pamiętam.
Odetchnął z ulgą.
– Chwała Bogu.
– To, że kołyszę biodrami, jak idę, nie znaczy, że jestem głupia. I zapewniam cię, że nie mam
żadnego notesiku z hasłami.
– Rany! – Uśmiechnął się. – Cały zesztywniałem na samą myśl o tym.
Ruszyli wzdłuż pasażu, mijając wystawy kolejnych sklepów.
– Idziemy w jakieś konkretne miejsce?
– Nie. Czekamy, aż Bertone zgłosi się po hasło.
– A co z moim frywolnym różowym fatałaszkiem?
– Załatwię to.
Rozdział 52
Galeria Handlowa
Niedziela, 11.40
Lane szedł dziarsko obok ojca w stronę radiowozów, które blokowały wejście na zatłoczony
parking.
– To klasyczny przykład udaremnienia napadu z bronią w ręku – wyjaśnił Faroe. Patrz i ucz
się.
– Sto razy lepsze niż cykl Krebsa – stwierdził Lane, przyglądając się tłumowi funkcjonariuszy.
– Możesz kiedyś poczujesz tę adrenalinę. Coś wspaniałego. Ale pamiętaj: twoja matka jako
sędzia zrobiła więcej, żeby naprawić ten świat, niż ja, pracując dla St. Kilda.
– To dlaczego już nie jest sędzią?
– Zapytaj jej.
– Pytałem.
– I co powiedziała?
– Żebym spytał ciebie – odparł Lane.
– Czasami prawo jest bezsilne. Wtedy do akcji wkracza St. Kilda. Jesteśmy facetami w szarych
kapeluszach.
– Patrz na ten karabin! Jaki to?!
– Uspokój się – skarcił syna Faroe. – Gliny panują nad sytuacją, ale wciąż mają sporo
adrenaliny i pistolety pełne naboi. Nie wchodź im w paradę i nie rób gwałtownych ruchów.
Spojrzał na nich policjant, który opierał się o maskę swojego radiowozu z pistoletem gotowym
do strzału.
– Odsunąć się – rozkazał. – To miejsce przestępstwa.
Faroe stanął z rękami opuszczonymi wzdłuż ciała i z otwartymi dłońmi.
Lane zrobił to samo, co ojciec. Policjant skinął głową.
– Martwię się o mój samochód, panie władzo – wyjaśnił Faroe. – Nie chciałbym w nim dziur po
kulach.
– Pańskiemu samochodowi nic nie jest. Proszę się odsunąć.
– Już się robi – powiedział Faroe.
Pociągnął Lane'a za czerwonego forda pikapa, zza którego mogli obserwować akcję, nikogo nie
denerwując.
– Policjanci z Arizony są przyzwyczajeni do uzbrojonych podejrzanych i do udaremniania
napadów z bronią w ręku – tłumaczył synowi.
– Chodzi ci o prawo jawnego noszenia broni, na które mama zawsze wznosi oczy do nieba? –
spytał Lane.
– Tak. Zauważ, że policja zajechała chevroleta z różnych stron, ale linia strzału została otwarta
na wypadek, gdyby kolesie z furgonetki próbowali szczęścia. Dobra technika.
Lane przyglądał się, jak dwóch funkcjonariuszy wyciąga z furgonetki dwa karabiny
automatyczne dużego kalibru i pół tuzina magazynków amunicji.
– Dlaczego ci goście nie walczyli? – spytał. Zobacz, co mieli. To by im chyba wystarczyło,
żeby wygrać z pistoletami?
– Bo to profesjonaliści, jak gliniarze – wyjaśnił Faroe.
– Skąd wiesz?
– Przeżyli udaremnienie napadu.
– Jak to?
Faroe położył dłoń na ramieniu Lane'a.
– Zwróć uwagę na więzienne tatuaże i żelazne mięśnie na tych skutych kajdankami rękach –
