Ludzie pragnÄ czasami siÄ rozstawaÄ, Ĺźeby mĂłc tÄskniÄ, czekaÄ i cieszyÄ siÄ z powrotem.
GKA z 14 II 1963 r., OSPiKA 1963, poz. 263, z aprobujšcymi glosami E. Dr y 11 a, OSPiKA 1964, poz. 42, i M. M a d e'y a, OSPiKA 1964, poz. 132; K. G a n d o r, System prawny normalizacji..., s. 36.
42 Ustawa z 28 III 1963 r. o znakach towarowych, Cz. U. nr 14, poz. 73.
13 Por. C. Żuławska, Gwarancja przy sprzedaży, s. 70 i nast.
ae
III. OZNACZENIE WIADCZENIA
PRZEZ STRONY STOSUNKU ZOBOWIĽZANIOWEGO
LUB PRZEZ OSOBY TRZECIE
Poza wypadkami ustalenia wiadczenia lub jego jakoci w trybie administracyjnym z reguły wiadczenie zostaje oznaczone w drodze porozumienia stron stosunku zobowišzaniowego. Czasem oznaczenie to nastšpić może również w drodze jednostronnego owiadczenia (np. w wypadku przyrzeczenia publicznego). Dla oznaczenia wiadczenia majš wówczas istotne znaczenie przepisy księgi I kodeksu cywilnego dotyczšce skutków czynnoci prawnych i o wykładni owiadczeń woli (art. 56, 58 § 1 i art. 65 k.c). W zwišzku z odesłaniami do ustalonych zwyczajów, jakie znajdujemy zarówno w przepisie art. 56, jak i 65 k.c, dla dokładniejszego oznaczenia wiadczenia w razie braku bardziej szczegółowych postanowień zawartych w owiadczeniach stron pewna rola może przypać również w tym względzie zwyczajom stosowanym w obrocie.
Strony, kształtujšc treć stosunku zobowišzaniowego w drodze umowy, mogš postanowić m.in., że bliższego oznaczenia wiadczenia dokona już po powstaniu zobowišzania jedna ze stron lub osoba trzecia. Kodeks cywilny nie zawiera w tej materii specjalnych przepisów w przeciwieństwie do kodeksu zobowišzań, który kwestię tę regulował w przepisach zawartych w art. 59 k.z. dotyczšcych w ogólnoci możliwoci oznaczenia wiadczenia przez osobę trzeciš i w art. 297 k.z. dotyczšcym możliwoci oznaczenia ceny sprzedażnej przez stronę lub osobę trzeciš44. Brak odpowiednich przepisów w kodeksie cywilnym nie wyłšcza bynajmniej takiej możliwoci również obecnie. Wynika to choćby z ogólnej zasady swobody umów, a jeli chodzi o oznaczenie ceny, podstawy do tego rodzaju ustalenia można dopatrywać się w ogólnych sformułowaniach art. 536 § 1 k.c.45 Brak odpowiednich przepisów utrudnia niewštpliwie rozstrzyganie kwestii, jakie mogš powstać w zwišzku z zamieszczeniem w umowie stron postanowień omawianego typu, jednakże należy jak można sšdzić stanšć na stanowisku, że zarówno poprzednie uregulowania, jak i ustalone na ich tle poglšdy powinny również obecnie stanowić przynajmniej wskazówkę interpretacyjnš co do rozstrzygnięcia mogšcych powstać wštpliwoci46.
44 Można mieć wštpliwoci, czy pominięcie tych przepisów w kodeksie cywilnym było celowe. Jako przykłady ustawodawstw, które zawierajš szczegółowe w tym względzie uregulowania, należy wskazać k.c.n. z 1896 r. (§ 315319), k.c. Nap. (art. 1592), k.c. austr. (§ 1056).
45 Możliwoć takš dopuszczajš m.in. już pod rzšdem kodeksu cywilnego W. Czach ó r s k i (Prawo zobowišzań, s. 8081) i W. Kuryłowicz, (Komentarz do k.c, t. II, s. 1262).
46 Por. A. O h a n o w'i c z, Okrelenie wiadczenia przez osobę trzeciš w kodeksie zobowišzań, RPE 1936; L. Domański, Instytucje kodeksu zobowišzań, s. 58 i nast.; R. Longchamps, Zobowišzania, s. 161 i nast.; W. Czachórski, Zarys prawa
Pozostawienie okrelenia wiadczenia, a zwłaszcza ceny lub innego rodzaju zapłaty osobie trzeciej ma w praktyce szczególne znaczenie w tych sytuacjach, gdy strony same nie majšc wystarczajšcego rozeznania odwołujš się do opinii ekspertów. Tego rodzaju klauzule umowne nabierajš największego znaczenia w tranzakcjach handlu zagranicznego, w których stosunkowo często spotykamy wypadki powierzenia ustalenia ostatecznej ceny towaru wskazanym ekspertom lub organizacjom międzynarodowego arbitrażu. Pozostawienie oznaczenia wiadczenia jednej ze stron ma dużo mniejsze w praktyce znaczenie, jednakże zdarzyć się może, zwłaszcza w stosunkach między osobami bliskimi albo gdy ma być oznaczone wiadczenie o niewielkiej wartoci. Obie sytuacje należy rozważyć oddzielnie.
Gdy strony powierzyły oznaczenie wiadczenia osobie trzeciej, istotne znaczenie dla dalszego kształtowania się stosunku zobowišzaniowego między nimi majš dwie okolicznoci, a mianowicie, czy strony podały obiektywne kryteria, na podstawie których osoba trzecia ma dokonać oznaczenia wiadczenia, i po drugie, czy strony wyranie nie zastrzegły, że nikt inny poza wskazanš osobš nie może oznaczyć wiadczenia. Dokładnoć oznaczenia podstaw może być różna, wystarczy jednak, gdy z treci owiadczenia stron wynika, że odwołujš się one do ogólnych kryteriów słusznociowych (oznaczenie wiadczenia ma nastšpić według słusznego uznania"), aby można było przyjšć, iż uznanie osoby trzeciej powinno odpowiadać pewnej obiektywnej mierze. W przeciwnym razie wobec braku jakiejkolwiek wskazówki podanej przez strony należy uznać, że oznaczenie wiadczenia pozostawione zostało do dowolnego uznania osoby trzeciej. W zależnoci z kolei od tych okolicznci różne sš skutki braku oznaczenia wiadczenia przez osobę trzeciš w przewidzianym terminie, jak i nieprawidłowoci oznaczenia przez niš wiadczenia. Gdy kryteria oznaczenia wiadczenia przez osobę trzeciš sš zobiektywizowane, a osoba trzecia nie dokonuje oznaczenia w przewidzianym terminie albo oznacza wiadczenie, ale z pogwałceniem tych kryteriów, należy uznać, że w razie sporu powstałego z tego powodu między stronami każda z nich może zwrócić się do sšdu, aby ten dokonał oznaczenia wadczenia. Jest to sytuacja podobna do tej, kiedy strony wskazawszy podstawy przyszłego oznaczenia wiadczenia same miały dokonać wspólnie tego ustalenia i na tym tle doszło między nimi do sporu. Chodzi w tym wypadku o uzupełnienie woli stron, a ponieważ podstawy do takiego uzupełnienia sš zobiektywizowane (konkretnie podane zostały przez strony kryteria albo zamieszczone zostało odesłanie do obiektywnej miary słusznoci), sšd jest w stanie wydać orzeczenie zastępujšce owiadczenie osoby trzeciej. Jednakże będzie to wyłšczone, jeżeli strony wyranie zastrzegły, że nikt poza wskazanš osobš nie może dokonać oznaczenia wiadczenia. W takim wypadku oznaczenie wiadczenia przez osobę trzeciš należy uznać za warunek skutecznoci umowy i wobec tego brak takiego oznaczenia
7 Syłtem prawa t. III, er. I
albo jego nieprawidłowoć (którš może stwierdzić sšd) powoduje, że umowa staje się bezskuteczna i zobowišzanie należy traktować jako niebyłe.