Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Obydwaj odwrócili się i spojrzeli na Gariona.
— Ty to zrobiłeś? — zażądał wyjaśnień Belgarath.
— Nie on. Ja. — Wychodzący z ust Gariona głos nie był jego głosem. — Zbyt
długo mozoliłem się nad tym, aby pozwolić, by jakaś sfora psów pokrzyżowała moje plany.
— Nic a nic nie słyszałem — zdumiał się Belgarath, ocierając ociekającą wodą twarz. — Nawet najcichszego szeptu.
— Słuchałeś w niewłaściwym czasie — odparł głos wewnętrznego towarzysza
Gariona. — Tego roku, wczesną wiosną, wprawiłem to w ruch. I właśnie teraz to się tu zbliża.
— Wiedziałeś, że będziemy tego potrzebować?
— Oczywiście. Skręćcie na wschód. W tej ulewie gończy nie będą w stanie
was tropić. Zatoczcie łuk i podejdźcie do miasta od wschodu. Na tamtej flance stróżowie są mniej liczni.
Oberwanie chmury trwało nieprzerwanie, a wrażenie potęgowały rozdzierają-
ce suche uderzenia piorunów i rozbłyski błyskawic.
— Jak długo potrwa deszcz? — Belgarath przekrzykiwał hałas.
— Wystarczająco długo. Tygodniami powstawał nad Morzem Wschodnim.
Dziś rano dotarł do wybrzeża. Skręćcie na wschód.
— Czy podczas jazdy możemy porozmawiać? — zapytał Belgarath. — Mam
mnóstwo pytań.
247
— To chyba nie pora na dyskusje, Belgaracie. Musicie się pośpieszyć. Pozostali dziś rano tuż przed burzą przybyli do Cthol Mishrak. Wszystko jest przygotowane, więc ruszajcie.
— To będzie tej nocy?
— Będzie, jeśli zdążycie na czas. Torak już się prawie obudził. Sądzę, że by-
łoby lepiej, abyście tam byli, kiedy otworzy oczy.
Belgarath ponownie otarł twarz. W jego oczach widać było zaniepokojenie.
— Ruszajmy — powiedział ostro i rozbryzgując wodę poprowadził ich w stru-
gach zacinającego deszczu ku stałemu gruntowi.
Zacinający pod wpływem przeraźliwie świszczącego wiatru deszcz lał przez
kilka kolejnych godzin. Przemoknięci, zmordowani i wpół oślepieni latającymi liśćmi i gałązkami cwałowali na wschód. Ujadanie ugrzęzłych w bagnie gończych cichło w tyle, nabierając zawiedzionego brzmienia, gdyż hucząca ulewa zamazała wszelkie ślady na bagnach i w lesie.
Z nastaniem nocy dotarli do niskiego, wysuniętego daleko na wschód łańcucha pagórków, a deszcz osłabł przechodząc w miarową, przykrą mżawkę, przerywaną od czasu do czasu szkwałami chłodnego, porywistego wiatru i przelotnymi ule-wami, które falami wędrowały znad odległego Morza Wschodniego.
— Czy jesteś pewien, że orientujesz się, gdzie to jest? — zapytał Silk Belgaratha.
— Znajdę — ponuro powiedział Belgarath. — Cthol Mishrak ma osobliwy
zapach.
Deszcz zelżał, pojedyncze krople lekko uderzały w liście nad ich głowami,
a następnie, nim dotarli do skraju lasu, całkowicie ustał. Zapach, o którym mówił
Belgarath, nie był ostrym fetorem, lecz raczej przytłumioną, niezwykle wilgotną mieszaniną odorów. Głównym jej składnikiem zdawała się wilgotna rdza, aczkolwiek był w niej również obecny fetor stojącej wody i stęchły zapaszek grzybów.
Kiedy dotarli do ostatnich drzew, Belgarath zatrzymał konia.
— Dobrze, tam jest miasto — powiedział zniżonym głosem.
Leżąca przed nimi niecka była słabiutko rozświetlona jakimś bladym, choro-
witym blaskiem zdającym się emanować z samej ziemi, a w centrum rozległego
zagłębienia wznosiły się wyszczerbione, obrócone w gruzy pozostałości miasta.
— Co to za dziwne światło? — wyszeptał przejęty Garion.
Belgarath odchrząknął.
— Fosforescencja. Bierze się z grzybów porastających cały tamten teren. Nad Cthol Mishrak nigdy nie świeci słońce, więc jest to naturalne miejsce dla wzrostu wszelakich roślin, które żyją w ciemności. Tu zostawimy nasze konie. — Zsiadł
z konia.
— Czy to aby najlepszy pomysł? — zapytał go Silk zsuwając się z siodła. —
Moglibyśmy zapragnąć pośpiesznie odjechać. — Drobny człowieczek nie zdążył
wyschnąć i dygotał.
248
— Nie — spokojnie powiedział Belgarath. — Jeśli wszystko dobrze pójdzie, nic w mieście nie będzie zainteresowane sprawieniem nam jakichkolwiek kłopotów, a jeśli sprawy przybiorą zły obrót, nie będzie to miało znaczenia.
— Nie lubię sytuacji, z których nie można się wycofać — cierpko wymamrotał
Silk.
— No to wsiadłeś do wozu jadącego nie w tym kierunku — odparł Belga-
rath. — To, czego wkrótce mamy dokonać, jest tak niezmienne, jak tylko może być. Skoro tylko zaczniemy, nie będzie żadnej możliwości odwrotu.
— Niemniej jednak nie muszę tego lubić, prawda? Co teraz?
— Garion i ja przemienimy się w coś trochę mniej rzucającego się w oczy. Ty jesteś ekspertem w poruszaniu się w ciemnościach, tak aby nikt cię nie usłyszał, czy też dojrzał, ale my nie jesteśmy tak w tym wprawieni.
— Zamierzacie użyć czarów tak blisko Toraka? — niedowierzająco spytał
Silk.
— Mamy zamiar zrobić to bardzo cicho — zapewnił go Belgarath. — W każ-
dym razie przemiana formy niemal całkowicie skierowana jest do wewnątrz, więc nie wiąże się z wielkim hałasem. — Zwrócił się do Gariona. — Zrobimy to powoli — powiedział. — Rozproszy to tę odrobinę dźwięku i uczyni go mniej słyszalnym. Rozumiesz?
— Chyba tak, dziadku.
— Ja zrobię to pierwszy. Obserwuj mnie. — Starzec spojrzał przelotnie na
konie. — Odsuńmy się nieco. Konie boją się wilków. Nie chcemy, aby wpadły
w szał i zaczęły wierzgać i tratować wszystko dookoła.