Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.
Serdeczność, najczystsza radość, dowody wzajemnego szacunku i przywiązania ze strony
obojga małżonków towarzyszyły obrzędom tego hymenu... hymenu fatalnego, nad którym
zbierały się groźne chmury...
Podobnie jak wszyscy przyjaciele nowo zaślubionej pary pan de Saint-Prât spędził u Co-
urvalów osiem dni, ale małżonkowie zdecydowali się nie wracać z nim do Paryża; postano-
wili pozostać na wsi aż do nadejścia zimy, aby uporządkować należycie swoje interesy i do-
prowadzić je do stanu umożliwiającego utrzymanie w stolicy przyzwoitego domu. Pan de
Saint-Prât obciążony został zadaniem wyszukania w swoim sąsiedztwie jakiejś ładnej nieru-
chomości, aby mogli się wzajemnie jak najczęściej odwiedzać. Radując się nadzieją szczęśli-
wej przyszłości państwo de Courval przeżyli razem już trzy miesiące, spodziewali się nawet
potomstwa, o czym donieśli natychmiast panu de Saint-Prât, gdy nagle nieprzewidziane wy-
darzenie zdruzgotało brutalnie ich szczęśliwe pożycie i zmieniło w cmentarne cyprysy
wszystkie róże hymenu.
Pióro wypada mi z ręki... winienem błagać czytelników o łaskę i zmiłowanie, zaklinać ich,
aby powstrzymali się przed dalszą lekturą... Tak... aby odrzucili natychmiast tę książkę, jeżeli
nie chcą zadrżeć ze zgrozy... Tragiczna jest dola człowieka na tym świecie... okrutne są skutki
30
igraszek losu... Czemu nieszczęsna Florville, istota najcnotliwsza i godna prawdziwego
szczęścia, przez niepojęty zbieg fatalnych okoliczności musi okazać się najpotworniejszym
monstrum, jakie kiedykolwiek stworzyła Natura?
Pewnego wieczoru spoczywała u boku męża, czytając romans angielski pełen niewiary-
godnych okropności, który cieszył się ówcześnie wielkim rozgłosem.
– Doprawdy – powiedziała odkładając książkę – oto historia prawie tak samo tragiczna jak
moja własna.
– Tak tragiczna jak twoja! – zawołał pan de Courval, obejmując czule małżonkę. – O
Florville, myślałem, żeś już zapomniała o swoich nieszczęściach! Widzę, że się myliłem...
czemu dopiero teraz o tym się dowiaduję?
Pani de Courval pogrążyła się w zadumie; nie odpowiedziała ani słowem na pieszczoty
męża, bezwolnym ruchem odepchnęła go ze zgrozą i upadła na sofę tłumiąc łkanie. Na próż-
no ów szlachetny małżonek ukląkł u jej stóp. Zaklinał ukochaną kobietę aby się uspokoiła
albo ujawniła mu chociaż przyczynę tego ataku rozpaczy. Pani de Courval wciąż go odpy-
chała i odwracała głowę, gdy próbował osuszyć jej łzy, do tego stopnia, że Courval, przeko-
nany, iż smutne wspomnienie dawnej miłości ponownie ją rozpłomieniło, nie mógł po-
wstrzymać się od gorzkich wyrzutów. Pani de Courval wysłuchała go w milczeniu.
– Nie – odpowiedziała wreszcie wstając – nie, to nie to... mylisz się tłumacząc w ten spo-
sób cierpienie, którego stałam się ofiarą. To nic wspomnienia tak mną wstrząsnęły, ale smut-
ne przeczucia... Jestem z tobą szczęśliwa... bardzo szczęśliwa... i niegodna tego szczęścia.
Niemożliwe, aby trwało ono długo; urodziłam się pod fatalną gwiazdą; jutrzenka radości zaw-
sze była dla mnie tylko błyskawicą, która poprzedza uderzenie gromu... Boję się, że nie jeste-
śmy przeznaczeni do wspólnego szczęścia i to mnie przeraża. Dzisiaj jestem twoją żoną, jutro
– być może – już nią nie będę... Ciągle brzmi w mej duszy tajemny głos, który mówi, że ta
radość jest tylko złudzeniem, które rozpadnie się prędko jak kwiat przekwitający w ciągu jed-
nego dnia. Nie oskarżaj mnie o kaprys czy oziębłość; jeślim winna, to jeno zbytniej wrażliwo-
ści; nieszczęścia nauczyły mnie widzieć wszystko z najgorszej strony...
Pan de Courval klęczał u stóp małżonki, na próżno usiłował uspokoić ją pieszczotami i
perswazjami; gdy nagle...
Zbliżała się godzina siódma, zapadł wczesny październikowy zmierzch... Wszedł lokaj i
oznajmił, że jakiś nieznajomy domaga się usilnie rozmowy z panem de Courval. Florville
zadrżała... mimowolnie łzy ściekły jej po twarzy, zachwiała się, chciała mówić, ale głos za-
marł jej w gardle.
Pan de Courval, zaniepokojony stanem żony, kazał poprosić gościa, aby zechciał zaczekać