Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.
– Po raz pierwszy złamałeś dane słowo, kiedy wpadłam do szybu po windzie, więc bez trudu mogę ci to wybaczyć.
– Powoli mur między nami się sypie – powiedział, nie przestając pieścić jej dłoni.
To było jawne uwodzenie. Krew wrzała jej w żyłach z podniecenia i przerażenia.
Nagle ręce Donovana zamarły.
– Powiem ci coś szczerze, Kate. Mamy za sobą wiele ciężkich doświadczeń, może jednak udałoby się nam zbudować wspólną przyszłość. Dla mnie zawsze istniałaś tylko ty. Nie mogę pozwolić ci odejść, jeżeli przynajmniej nie spróbujesz zmienić zdania.
Kate była onieśmielona intensywnością jego spojrzenia. Na myśl o tym, że miałaby znowu dać mu swoje życie, ciało i duszę, ogarnęła ją panika. Ale nie uciekła. Może dlatego, że obdarzył ją zaufaniem.
– Przyjęłam do wiadomości. Ale pamiętaj, że oboje się zmieniliśmy. Czy jesteś zainteresowany mną, czy wspomnieniami z przeszłości?
Zacieśnił uścisk.
– Tobą, Kate. Wiele przeszłaś, ale w głębi duszy nadal jesteś dziewczyną, w której się zakochałem, kiedy miałem dziewiętnaście lat. Przeżyję bez ciebie, ale wolałbym nie musieć.
Wcześniej zastanawiała się, jak zareagowałaby na niego, gdyby się wcześniej nie znali. Nie, to niemożliwe. Przeszłość i jej cień zawsze będzie nad nimi. Pomiędzy nimi.
– Nie... nie ponaglaj mnie. Nie wiem, czy mogę dać to, czego ode mnie oczekujesz.
– Ale nie wykluczasz tego? Boże, Kate, jeśli tylko dasz mi szansę... – Uniósł jej dłoń i delikatnie pocałował czubki palców.
– Nie wiem, czy jest szansa, Patrick. Może nigdy nie będę w stanie uwolnić się od przeszłości!
Splótł swoje palce z jej palcami, a drugą dłonią dotknął jej policzka.
– Nawet w rozpadlinie skalnej może wyrosnąć drzewo – powiedział.
33
Julia wkładała do piekarnika półmisek z kurczakiem, kiedy odezwał się dzwonek u drzwi. Zamknęła piekarnik i wyszła na korytarz. Zastanawiała się, kto mógł przyjść z wizytą w sobotnie popołudnie. Czyżby już się zaczął sezon roznoszenia ciasteczek przez dziewczęcy zastęp skautów?
Nie. Na schodach stał Charles Hamilton z bukietem różnokolorowych goździków i dwoma psami.
– Przyszedłeś godzinę za wcześnie. Kolacja dopiero w piekarniku, a ja nie zdążyłam wziąć prysznica.
– Wiem, że to nieładnie. Ale skończyłem pracę w ogrodzie, więc postanowiłem być samolubny i, nie zważając na zasady, promować spontaniczność.
Ukryła uśmiech w pachnących kwiatach.
– A jaką wymówkę mają psy?
– Chciały odwiedzić Oskara.
– No tak. W porządku. Tort i Retort, wchodźcie.
Psy weszły do środka, zachowując nienaganne maniery. Z pokoju wyłonił się Oscar Wilde i zaczęła się procedura rytualnego obwąchiwania. Psy przyjaźniły się od dawna. Julię zadziwiał fakt, że to mały Oscar był przywódcą stada.
Wyprowadziła psy tylnymi drzwiami, żeby mogły bawić się w ogrodzie. Kiedy wróciła do kuchni, Charles podszedł do niej i pocałował ją gorąco.
– Pomyślałem, że skoro zakłóciłem ci plan zajęć, wyjdę z psami na spacer, a ty przez ten czas weźmiesz prysznic.
– Niezła myśl. Tylko włożę kwiaty do wody. – Wstawiła goździki do wazonu. Myślała nad tym, jak szybko jej i Charlesowi udało się wypracować dogodny układ. Jedli razem kolacje kilka razy w tygodniu, czasem u niej w domu, czasami u niego. Ich związek nie zagłuszył żalu po stracie Sama, ale pomógł jej przetrwać dni i noce. Zwłaszcza noce.
Postawiła kwiaty na stole.
– Może dołączę do ciebie i psów. Jeszcze długo do kolacji. Zaprowadził ją do salonu i posadził obok siebie na kanapie.
– Mam lepszy pomysł. Popieśćmy się.
Ze śmiechem wyswobodziła się z jego uścisku.
– Charles, w naszym wieku?
– A czy tylko dzieciaki mogą mieć zabawę?
– Racja, ale chyba w czasach rewolucji seksualnej pieszczoty są zakazane.
