Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.
Sama potem nie wiedziała, jak jej przeleciała chwila powrotu z kościoła do domu. Pamię-
tała tylko, że mróz był tęgi, ale niedokuczliwy, śnieg pod nogami skrzypiał, słońce świeciło
jasno na bladym błękicie nieba i ślicznym, brylantowym szronem okrywało tu i ówdzie mię-
dzy domami stojące drzewa; że wspólnie z towarzyszem zachwycała się pięknością drzew
okrytych szronem, a tłum na ulicach, który był wielkim, nie tylko nie dokuczał jak zwykle,
ale wspólnie z towarzyszem zauważyła, że pstry i ruchliwy, w blasku słońca i na białym tle
śniegu roztaczał wcale ciekawy i ożywiony widok. Wtedy dopiero spostrzegła, że wchodzi w
bramę domu, do jej mieszkania wiodącą, gdy zobaczyła Ruchlę, która w skurczonej postawie
i zabłoconej sukni na wschodkach siedziała, a ujrzawszy ją, z brudnej chusty twarz wychyliła
i zawołała:
– A! panienka dziś w wesołej kompanii chodzi! Nu, daj Boże zdrowie i szczęście!
– A tak, moja Ruchlo! Krewni nasi... – uprzejmie zaczęła Jadwiga.
Mowę jej przerwał rozlegający się tuż obok srebrny i szczebiotliwy a od zdyszania prze-
rywany głosik:
– A ja tak leciałam, tak leciałam za panną Jadwigą, że aż zasapałam się i tchu nie mogę
złapać... Dzień dobry! Świąt winszuję, wszystkiego dobrego życzę! Niech panna Jadwiga o
naszej wczorajszej kłótni zapomni, bo to głupstwo było, i niech mi pani na zgodę rączkę po-
da...
– Owszem – odpowiedziała i chętnie teraz ku wietrznej sąsiadce rękę wyciągnęła.
Ta zaś, z palącymi się oczami a rozwianymi przez wiatr loczkami, trzepała dalej:
– Bo widzi pani, wczorajszy wieczór to był dla mnie ważny wieczór... jestem już z panem
Bolesławem po słowie... Na pasterkę wtenczas dzwonili, kiedy my przyrzekaliśmy sobie, że
się pobierzemy... Pan Jezus rodził się, a my przyrzekaliśmy sobie... jak raz w tej samej minu-
cie, kiedy Pan Jezus rodził się...
Zgrabny, ale chudy i blady urzędnik, wytrzeszczając nieco błękitne oczy i nadzwyczaj po-
woli każdy wyraz wymawiając, z kolei zaczął:
– Powiem pani, że tak, już dawno sympatyzowaliśmy z panną Pauliną...
– Winszuję państwu... wszystkiego dobrego życzę – wesoło przerwała Jadwiga.
– Daj Boże, abym i ja pannie Jadwidze jak najprędzej tego samego winszowała! Tymcza-
sem chwała Bogu, że pani w przyjemnej kompanii święta przebywa...
– A tak. Przyjechali do nas panowie Ginejkowie, krewni nasi. To jest starszy, Aleksander,
a młodszy, Stanisław, już mamę do domu odprowadził... bliscy nasi krewni...
Urzędnik grzecznie czapkę zdejmując przed Aleksandrem nazwisko swoje wymienił. Pau-
lina zaś szczebiotała dalej i nieustannie nie wiedzieć o czym. Paplanie, zarówno jak ustawicz-
41
ne fertanie się po świecie i przystrajanie osoby swojej w najbarwniejsze możliwie łachmanki
wydawało się nieodbitą koniecznością dla tej czeczotki, która jednak złą być nie musiała.
Posiadała też dar jednoczesnego mówienia i słuchania tego, co mówili inni, bo nagle oczy na
Ginejkę podnosząc zawołała:
– A to panowie z tych samych stron, co i pan Bolesław... Niechże pan Bolesław pyta się o
swoje strony... Może i familię pana panowie Ginejkowie znają... to tak miło kogoś ze swoich
stron spotkać!... Czemu pan nie pytasz się? No, pytaj się pan prędzej...
– Powiem państwu – flegmatycznie zaczął narzeczony – że na mrozie gadać nie mogę, bo
zaraz fluksji dostanę...
Jadwiga śpiesznie podchwyciła:
– Więc niech państwo będą łaskawi na jaką godzinkę dziś do nas przyjdą, to moi krewni
opowiedzą wszystko, co pana Bolesława interesować może...
Znajdowali się już u drzwi mieszkania Jadwigi, a u drzwi innych mieszkań tworzyły się
grupy podobne do tej, którą składali oni: odświętnie przy odziane, gwarzące, tu i ówdzie na-
wet wybuchające śmiechem. Wszyscy ci ludzie, dłuższym niż zwykle spoczynkiem pokrze-
pieni, głodni, lecz wiedzący, że czeka ich dziś obfitszy niż zwykle posiłek, wracali z kościoła
w towarzystwie znajomych, krewnych, których do siebie zapraszali i od których wzajemne
otrzymywali zaprosiny. Na białym od śniegu dziedzińcu panowało, gwarem wesołych głosów
w mroźnym powietrzu brzmiało, zarumienionymi twarzami w blasku słonecznym świeciło,
obfitym dymem kominów ku błękitnemu niebu się wzbijało – wielkie, uroczyste święto!
Środkiem zaś dziedzińca, po najszerszej z udeptanych śród śniegu ścieżek, ślepa eks-
właścicielka ziemska, w ciemnych okularach i z laską w drżącym ręku, szła powoli, wsparta
na ramieniu swojej niemłodej, lecz jeszcze pięknej córki. Czarno i ubogo, lecz niezmiernie
