Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

— Szkolenie, które prowadziłeś, też wymagało odpowiedzialności. Po prostu
idź i rób to, co wydaje ci się najlepsze. Przypomnij sobie wszystkich dobrych
dowódców, jakich znałeś, i zachowuj się tak jak oni. Naśladuj nich. I nie pozwól, żeby żołnierze zobaczyli, jak oblewasz się śluzem. — Z jakiegoś powodu marinę
uznał ostatnie zdanie za zabawne.
— W porządku — powiedział Diaspranin.
— Masz. — Julian pogrzebał w chlebaku i wyjął poskręcany kawałek metalu.
— Co to jest? — spytał Fain, obracając go w ręce.
306
— W pierwszej bitwie, w której brałem udział — powiedział marinę — dosta-
łem tym kawałkiem szrapnela. Zatrzymałem go na szczęście. Pomyślałem, że jak
będę go miał ze sobą, nikt mnie więcej nie trafi. Nie wiem, dlaczego, ale zawsze
przynosi mi szczęście.
— I co pan bez niego zrobi? — spytał Diaspranin.
— W tej bitwie nie będzie mi potrzebny — odparł Julian, stukając w swój
pancerz. — Jeszcze się nie urodził taki Bomanin, który mógłby to przebić. Ty to
weź. Mnie nic nie będzie.
— Dobrze — powiedział Fain. — Dzięki. I niech Bóg Wody ma cię w opiece.
— To nie o mnie powinieneś się martwić — odparł marinę, podnosząc swoje
działko.
*
*
*
Kny Camsan parsknął śmiechem.
— A to chytre gównosiady! Ich armia jest pod Sindi, a oni próbują do niej
wrócić!
— Nie ma się z czego śmiać — powiedział ostro pomniejszy wódz. — Tam są
wszystkie nasze łupy. I nasze kobiety.
— Oczywiście — chrząknął znów Camsan. — I dziesięć czy dwanaście tysię-
cy naszych wojowników pod wodzą Mnb Traga. Co oznacza, że ta głupia armia
dalej będzie siedzieć pod murami, kiedy nadejdziemy. Cały ten pościg miał od-
wrócić naszą uwagę. Chcieli odciągnąć nas od Sindi, żeby doprowadzić resztę
armii na pozycje.
— Jeśli o to chodziło, to im się udało.
— Oczywiście, że tak — zgodził się Camsan. — Ale co im to da? Zebraliśmy
już prawie całą hordę i wszyscy nasi wojownicy tylko czekają, żeby zaatakować
ich od tyłu. Pewnie myśleli, że wyciągnęli z Sindi wszystkich bomańskich wo-
jowników„ ale to im się nie udało. Teraz mamy szansę ich dopaść!
— Może. Ale mamy ciężką przeprawę z ich jazdą. Ta nowa broń jest niezła.
— Broń im nie pomoże, skoro wiemy, gdzie są i co próbują zrobić — odpa-
rował Camsan. — Kiedy rozwalimy zakute łby, zabierzemy im tę broń. A potem
pokonamy armię pod Sindi i ich broń też zabierzemy! Nie pozostawimy przy ży-
ciu nikogo, kto mógłby bronić murów Przystani K’Vaerna, więc ją też pokonamy!
— Miejmy nadzieję, że tak będzie — powiedział ponuro wódz. — Ale jak
dotąd zakutym łbom wszystko wychodzi o wiele lepiej niż nam.
*
*
*
— Słuchajcie! — Potężny głos Bistem Kara zahuczał nad głowami dywizji
piechoty. — Jak dotąd cała ta wojna idzie po myśli Bomanów, ale my to zmieni-
307
my! Jedyną przeszkodą na drodze do zwycięstwa jest to, że nasza kawaleria tkwi tam w pułapce.
Wskazał ręką na gęsty las.
— Pójdziemy tam i znajdziemy ich. Nie będzie trudno. — Żołnierze zachicho-
tali niepewnie, trzask wystrzałów było słychać nawet z tej odległości. — Przebi-
jemy kordon Bomanów i uwolnimy ich. A potem wrócimy do miasta. Nie chcę
was okłamywać, to będzie ciężka walka. Ale damy radę. Musicie tylko mierzyć
nisko i słuchać swoich oficerów. A teraz chodźmy i dajmy Bomanom przedsmak
tego, co ich czeka w Przystani K’Vaerna!
*
*
*
— Poruczniku Fain — powiedział dowódca batalionu — dostaliśmy rozkaz
wystawienia kompanii harcowników. Znacie różnicę między harcowaniem a re-
gularną walką?
Światło dopiero co zaczęło przesączać się przez drzewa i wciąż było zbyt