Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Tacy ludzie posiadali nie tylko specjalnie zaprojektowane implanty, lecz również zdolności językowe, które w połączeniu z działaniem tootsów pozwalały osiągnąć niedostępną dla samego oprogramowania jakość przekładu. Ona musiała polegać na zwyczajnym programie językowym i ogólnej wiedzy na temat gatunków myślących. Sytuacja nie przedstawiała się różowo.
W okolicach portu znakiem pokoju był ukłon z wykorzystaniem czterech ramion. Niestety, miał on wiele drobnych niuansów
– żadnego z nich nie wytłumaczono zbyt dobrze w opisie – a do tego O’Casey miała tylko dwie ręce.
Do dzieła.

* * *

D’Nal Cord przyjrzał się stojącej przed nim małej istocie. Wszystkie stworzenia tego plemienia – wyglądali jak basik, z dwojgiem ramion i kołyszącym sposobem chodzenia – były małe i najwyraźniej słabe. Większość z nich jednak wtapiała się w tło, jakby była jego częścią. Działo się tak prawdopodobnie za sprawą ich dziwacznych strojów, ale i tak efekt był
niepokojący. Poza tym swoją bronią lub magią zabili flar. Obie te rzeczy były oznakami wielkiej potęgi, a ponieważ flar prawie go już miał, oznaczały również dług asi. W jego wieku...
Istota skłoniła się w niemal właściwy sposób i zagulgotała coś w dziwnym, gardłowym języku, różnym od tego, w jakim stworzenia porozumiewały się między sobą.
– Szukam tego, który zabił flar – odparł Cord, wskazując agresywnego roślinożercę. W ciągu dnia bestia zakopywała się w piasku, a on był oślepiony odbitym światłem Artac, wyczerpany gorącem i suszą, a także, prawdę mówiąc, czuł swoje lata.
Nie zauważył wgłębienia wokół wystającego na powierzchnię wyrostka do oddychania. Przeżył tylko dlatego, że trafił na samotnego byka bez stada krów, które pomogłyby mu go zabić. Oraz dlatego, że bezinteresownie pomógł mu nieznajomy.
Niech go cholera.
Drobna istota na przedzie znów przemówiła.
– ...zabić... flar...
Tym razem Cord postanowił mówić wolno i wyraźnie.
– Szukam... tego... kto... zabił... flar. Tego samotnego byka, który tam leży, ty mały, głupi basik.

* * *

– Cholera, potrzebuję drugiej osoby – zaklęła Eleanora przez zaciśnięte zęby. Położyła sobie dłoń na piersi. – Ja... Eleanora.
Pokazała na Mardukanina, mając nadzieję, że ją zrozumie.

57 Szumowiniak znów coś do niej zagulgotał i zamlaskał. Wydawał się coraz bardziej poruszony. Nic dziwnego – jak dla niego było strasznie sucho i gorąco. Eleanorze nasunęło to pewien pomysł.
– Kapitanie Pahner – odwróciła się do oficera. – To trochę potrwa. Możemy rozstawić coś, co osłoni go przed słońcem?
Kapitan spojrzał na niebo i sprawdził swój toots.
– Mamy jeszcze trzy godziny dnia. Nie powinniśmy zatrzymywać się na noc.
Eleanora zaczęła protestować, ale książę uciszył ją podniesieniem dłoni i odwrócił się do Pahnera.
– Musimy się z nim porozumieć – powiedział, ruchem głowy wskazując szumowiniaka. – Nie uda nam się, jeśli on nam tu umrze z gorąca.
Pahner wciągnął powietrze i rozejrzał się, kiedy nagle zrozumiał, że książę mówił do niego na częstotliwości dowodzenia.
Najwyraźniej dotarł do niego wykład o sporach na oczach żołnierzy. Mimo to i tak nie miał racji.
– Jeśli będziemy zwlekać, skończy nam się woda. Mamy ograniczone zapasy. Musimy dotrzeć na niziny, gdzie będziemy mogli je uzupełnić.
– Musimy się porozumieć – powiedział kategorycznie Roger. – Zatrzymamy się na tyle czasu, ile będzie potrzebować Eleanora.
– Czy to rozkaz, Wasza Wysokość? – spytał Pahner.
– Nie, to sugestia wyrażona z naciskiem.
– Przepraszam. – Eleanora nie słyszała, o czym mówią, ale rozumiała, że o coś się spierają, i uznała, że czas się wtrącić. –
Nie chodzi mi o całą noc. Jeśli załatwię mu trochę cienia, wody i wilgoci, powinno pójść całkiem szybko.
Roger i Pahner spojrzeli na nią, po czym odwrócili się do siebie, nieprzezroczysta maska w nieprzezroczystą maskę, i jeszcze chwilę debatowali. W końcu Pahner odwrócił się z powrotem do O’Casey.
– W porządku.
Kilku szeregowców, niemożliwych do rozróżnienia w identycznych mundurach i maskujących hełmach, podeszło do nich i błyskawicznie rozstawiło spory namiot. Temperatura wewnątrz nie była specjalnie zachęcająca, ale żołnierze spryskali ścianki od środka kilkoma mililitrami wody, która parując ochłodziła nieco powietrze i podniosła jego wilgotność. Ulga miała być krótkotrwała, ale Mardukanin i tak poczuje się lepiej.

* * *

Cord wszedł do namiotu i odetchnął. W środku było nie tylko chłodniej, ale też nie tak sucho. Dzięki ćwiczeniom dinshon uniknął całkowitego odwodnienia, ale nie było to przyjemne doświadczenie. Powietrze w namiocie było wciąż zbyt suche, by przebywać w nim na stałe, ale i tak z wdzięcznością przyjął chwilę ulgi.
Kiwnął głową małej tłumaczce (którą najwyraźniej była) i dwóm nieco większym istotom w dziwnych twardych powłokach, przypominających pancerz żądłożuka.
– Dziękuję. Tak jest o wiele lepiej.
Zauważył także dwie kolejne istoty z tyłu. Ich dziwna broń nie była wymierzona w niego, ale Cord widział wystarczająco wielu strażników u magnatów w mieście, żeby od razu ich rozpoznać. Zastanawiał się, która istota jest wodzem.

* * *

– Jestem Eleonora – powiedziała O’Casey, wskazując na siebie. Potem ostrożnie pokazała Mardukanina. W niektórych kulturach pokazywanie palcem uznawane było za zniewagę.
– D’Nal Cord... – Reszta była bezsensownym bełkotem.
– Flar… – spytała, mając nadzieję, że uzyska w ten sposób więcej kontekstu.
– Ja... wiedza... flar... zabić.
– Chcesz wiedzieć, jak zabiliśmy bestię? – spytała w narzeczu najbardziej zbliżonym do lokalnego. Ilość znanych jej słów wciąż rosła i O’Casey czuła, że niedługo będzie miała kompletną pigułkę. Mimo to wciąż miała problemy z rozumieniem.
– Nie – powiedział Mardukanin. –... zabił flar? Ty?
– Och. Nie – odpowiedziała Eleanora, wskazując Rogera. – To Roger...
Zamilkła nagle, zrozumiawszy, że właśnie wskazała księcia jako winnego, jeśli to, co zrobił, uznane zostało za akt wrogości.
Roger wcisnął przycisk i wyłączył maskujące zniekształcenie wizjera hełmu.