Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Jeś li nasi bohaterscy
majtkowie są w stanie niszczyć jej jednostki schowane za niedostę pnymi mieliznami i pod
osłoną krzyŜ owego ognia brzegowych baterii, poradzą sobie teŜ na pewno na otwartym
morzu.
W całym artykule było znacznie więcej podobnych zdań o bohaterstwie i nieustraszonych
sercach marynarzy — te fragmenty szczególnie podobały się nowej załodze „Fanciulli" i co
bardziej wykształceni jej członkowie odczytywali je w kółko swym kolegom z kilku
krąŜących po okręcie egzemplarzy gazety. Jack wiedział, Ŝe podobne sformułowania na
pewno spodobały się teŜ Admiralicji; lordowie byli przecieŜ równie wraŜliwi na publiczne
pochwały jak zwykli śmiertelnicy. Wiadomo było teŜ, Ŝe ów ogólny podziw wzrośnie po
opublikowaniu oficjalnego listu z dokładną liczbą ofiar: siedemnastu zabitych i dwudziestu
trzech rannych. Cywile byli zawsze dziwnie usatysfakcjonowani, gdy marynarze przelewali
krew i zwycięstwa ceniono tym bardziej, im więcej one kosztowały. Szkoda tylko, Ŝe mały
Parslow dostał w głowę. Gdyby nie to, wszystko wyglądałoby wręcz idealnie. Jack wiedział
teŜ coś, o czym nie napisały gazety, a co na pewno bardzo ucieszyło jego przełoŜonych.
Dowódca "Fanciulli" nie miał czasu lub sposobności, by zniszczyć swoje tajne dokumenty,
więc francuskie sekretne sygnały oraz szyfry przestały na jakiś czas być tajemnicą.
Teraz jednak, gdy siedział w poczekalni, w sercu kapitana „Polychrest" obudziły się teŜ
wątpliwości; przypomniał sobie swoje wcześniejsze grzechy i to, Ŝe admirał Harte w swej
złośliwości zrobił na pewno wszystko, co tylko moŜliwe, by mu zaszkodzić. Aubrey zdawał
sobie doskonale sprawę z tego, iŜ nie będzie w stanie wytłumaczyć się ze wszystkich swoich
złych uczynków. W Downs czasem zbyt wiele sobie pozwalał i ostrzeŜenie przekazane przez
Stephena trafiło w czuły punkt. Mogło ono pochodzić tylko z jednego źródła — od Dundasa,
który był przecieŜ naprawdę dobrze ustosunkowany i na pewno dokładnie wiedział, jak
przełoŜeni oceniają postępowanie dowódcy „Polychrest". Jeśli zechcą przejrzeć dzienniki
okrętowe i ksiąŜki poleceń, trudno będzie wyjaśnić pewne rzeczy. Drobne naduŜycia i
kłamstewka, tak za kaŜdym razem sprytnie zakamuflowane, wzięte razem wyglądały wręcz
Ŝałośnie i idiotycznie. I jeszcze coś: jak to się stało, Ŝe zaraz na początku akcji slup wszedł na
mieliznę? Wyjaśnij to, przemądrzały spryciarzu...
Jack był więc bardziej niŜ uradowany, gdy lord Melville wstał na jego widok zza biurka i
wyciągając rękę na powitanie, zawołał:
— Kapitan Aubrey! Tak się cieszę, Ŝe pana widzę. Pamięta pan, co kiedyś powiedziałem:
Jeśli nadarzy się sposobność, na pewno odznaczy się pan chwalebnie w boju... Pamięta pan?

223
Rozmawialiśmy tu, w moim gabinecie... Jak się okazało, miałem rację. Rada jest bardzo
zadowolona I tego, iŜ to właśnie pan został dowódcą „Polychrest". Ogólny podziw wywołała
teŜ pańska akcja w Chaulieu. Szkoda tylko, Ŝe nie obyło się bez strat. Wiem, Ŝe były znaczne.
Pan teŜ mocno ucierpiał. Proszę mi powiedzieć. .. — pierwszy lord spojrzał na obandaŜowaną
głowę swego rozmówcy — ...jak tam pańskie rany? Czy bardzo... Czy bardzo panu
dokuczają?
— Raczej nie, wasza wysokość. MoŜna wytrzymać.
— W jakich okolicznościach został pan ranny?
— CóŜ... Oberwałem czymś w głowę, najprawdopodobniej był to odłamek pocisku z
moździerza. Tak mi się przynajmniej zdaje. Na szczęście byłem wtedy pod wodą i to
złagodziło siłę uderzenia. Straciłem tylko trochę skóry i włosów. Druga rana to skutek
pchnięcia szpadą, którego nawet nie poczułem w ferworze walki. Okazało się jednak, Ŝe
ostrze przecięło którąś z Ŝył i zanim zdałem sobie z tego sprawę, straciłem mnóstwo krwi.
Doktor Maturin powiedział, Ŝe zostało jej we mnie najwyŜej trzy uncje i to głównie w palcach
nóg.
— Widzę, Ŝe jest pan pod dobrą opieką.
— Och, tak, wasza wysokość. Doktor natychmiast wypalił ranę rozŜarzonym do czerwoności
Ŝelazem i zatamował krwawienie opaską. Naprawdę szybko postawił mnie na nogi.
— Proszę mi powiedzieć, co panu przepisał? — zapytał zaciekawiony lord Melville. Bardzo
interesował się własnym organizmem i dbał o swe zdrowie.
— Zupę. Olbrzymie ilości zupy, wodę z czosnkiem i ryby. I oczywiście lekarstwo, takie
zielone. Do tego jeszcze porter.
— Porter? Czy porter poprawia krew? Muszę wypić dzisiaj kufel... Doktor Maturin to
wspaniały człowiek.
— To prawda, wasza wysokość. Gdyby nie on, lista ofiar byłaby znacznie dłuŜsza. Ludzie są
mu za to bezgranicznie wdzięczni. Chcą podarować doktorowi laskę ze złotą gałką.
— Dobrze, bardzo dobrze. Mam tutaj pański oficjalny list. Widzę, Ŝe z wielkim uznaniem
wyraŜa się pan o swoich oficerach. Pisze pan, Ŝe szczególnie wyróŜnili się Pullings,
Babbington i Goodridge, pierwszy nawigator. Tak przy okazji, mam nadzieję, Ŝe rana
młodego pana Babbingtona nie jest zbyt powaŜna? Jego ojciec dwukrotnie wspierał naszą
partię w wyborach z racji tego, Ŝe syn słuŜy w marynarce.
— Chłopak ma złamane ramię, podczas abordaŜu trafiła go muszkietowa kula. Schował
jednak rękę pod kurtkę i z wielką odwagą walczył dalej. Później, gdy tylko załoŜono mu
opatrunek, wrócił na pokład i z wielkim oddaniem nadal wypełniał swe obowiązki.
— Jest pan więc zadowolony ze wszystkich swoich oficerów? A pan Parker?
— Wszyscy bardzo dobrze się spisali.
Lord Melville wyczuł w głosie Jacka wahanie.
— Czy moŜe objąć samodzielne dowództwo? — zapytał, patrząc swemu rozmówcy prosto w
oczy.
— Tak, wasza wysokość.
Rozpędzone myśli i nagły konflikt: koleŜeńska lojalność, sumienie, zdrowy rozsądek, dobro
słuŜby, zwykła uczciwość...