Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.
Znał carskie dzieci lepiej niż osoby, które dotychczas widziały Annę Anderson. Przez trzynaście lat mieszkał z nimi pod jednym dachem, kilka razy w tygodniu udzielając lekcji carewiczowi i wielkim księżnym. Był całkowicie oddany rodzinie. Wraz z nią pojechał na Syberię, spędził zimę w Tobolsku nie przestając uczyć dzieci, organizując dla swoich uczniów przedstawienia po francusku i wspólnie z Mikołajem II i carewiczem rąbiąc drewno na opał. Następnie razem z rodziną pojechał do Jekaterynburga, ale nie wpuszczono go do domu, w którym uwięziono carską rodzinę. Po masakrze w domu Ipatiewa i przejęciu miasta przez białych, Gilliard asystował Mikołajowi Sokołowowi w śledztwie. Przeszukując Uroczysko Czterech Braci wykrzykiwał: - Ale dzieci? Dlaczego dzieci?! Gilliard opuścił Rosję w towarzystwie pokojówki wielkich księżnych, Aleksandry Tegliewej, zwanej Szurą. Powróciwszy w 1919 roku do Szwajcarii, swojej ojczyzny, ożenił się z Szurą i objął katedrę na uniwersytecie w Lozannie. Gdy Pierre Gilliard otrzymał list od wielkiej księżnej Olgi, natychmiast udał się wraz z żoną do Berlina. Osoba, którą odnaleźli w szpitalu św. Marii, miała gorączkę, halucynacje i majaczyła. Gruźlica kostnostawowa w połączeniu z zakażeniem gronkowcem przyczyniła się do utworzenia niezwykle bolesnej otwartej rany. Chore ramię nabrzmiało i stało się “bezkształtną masą”, a pacjentka była chuda jak szkielet. Gdy Gilliard usiadł przy łóżku, Szura poprosiła go, aby spojrzał na nogi pacjentki. Wielka księżna Anastazja cierpiała na “hauuksy” (obrzęk zapalny kłębu dużego palucha, któremu towarzyszą bolesne odciski). - Stopy przypominają stopy wielkiej księżnej - powiedziała Szura, gdy odsłonięto koc. - U Anastazji prawa noga też była w gorszym stanie niż lewa. Z powodu ciężkiego stanu kobiety Gilliard nalegał, żeby przeniesiono ją do lepszego szpitala. - Najważniejsze jest, aby przeżyła - powiedział. - Wrócimy, gdy stan jej zdrowia poprawi się. W prywatnej klinice rosyjski chirurg usunął mięśnie i część kości lewego łokcia, wstawiając w to miejsce srebrną protezę. Przez wiele tygodni pacjentka walczyła z bólem i otrzymywała zastrzyki morfiny. Jej waga spadła do trzydziestu czterech kilogramów. W trzy miesiące później Gilliard i jego żona powrócili. Najpierw Gilliard usiadł przy jej łóżku i powiedział: - Proszę ze mną porozmawiać. Proszę mi opowiedzieć wszystko, co pamięta pani z przeszłości.
Kobieta spojrzała na niego, zaskoczona i zła: