Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.
Ale tym też się nie przejmował. Był dobry w tym, co robił, bardzo dobry, i jak długo osiągał
rezultaty, wiedział, że nie zdejmą go z terenu - mają zbyt mało ludzi posiadających jego kwalifikacje i doświadczenie.
W tej operacji Semko występował jako cywilny konsultant Regionalnego Biura Bezpieczeństwa Departamentu Stanu przy ambasadzie amerykańskiej w Paryżu. Miał
czterdzieści dwa lata; całe jego dorosłe życie koncentrowało się wokół tajnych operacji specjalnych. Jako młody sierżant Zielonych Beretów, przydzielony do Specjalnej Grupy Operacyjnej, przez trzy lata brał udział w ściśle tajnej misji zwiadowczej w Laosie i Wietnamie Północnym. W ciągu dwóch lat po zakończeniu wojny wietnamskiej stał się jednym z pierwszych członków oddziału Delta, elitarnej jednostki Armii Stanów Zjednoczonych, przeznaczonej do walki z terrorystami. Spędził w niej resztę swojej wojskowej kariery.
Bezpośrednio po przejściu w stan spoczynku w stopniu sierżanta sztabowego, po dwudziestu latach służby, został zwerbowany przez CIA jako pracownik kontraktowy. Przez ostatnie dwa lata należał do ściśle tajnej jednostki, działającej w obrębie Wydziału Operacyjnego.
Jednostka Semki, nie umieszczona w żadnej strukturze organizacyjnej CIA, była grupą starannie wybranych dwunastu ludzi - kontraktowych pracowników z doświadczeniem w oddziale Delta i SEAL - których operacje znane były jedynie nielicznym członkom CIA. W
początkowych fazach gromadzenia informacji zazwyczaj pracowali oni w pojedynkę, później, gdy sytuacja tego wymagała, tworzyli cztero- czy sześcioosobowe zespoły. Ludzie ci byli ostatecznym argumentem Ameryki w walce z terroryzmem.
Cieszyli się nieograniczonymi przywilejami. W sytuacji, gdy terrorysta znajdował się poza zasięgiem Departamentu Sprawiedliwości Stanów Zjednoczonych, a kraj udzielający mu azylu odmawiał aresztowania i ekstradycji, to właśnie jednostka Semki dopadała go i uprowadzała. Specjalnie wysłany samolot CIA przenosił pojmanego terrorystę do Stanów Zjednoczonych, gdzie internowano go w ściśle tajnym ośrodku znanym jako Farma, położonym przy Camp Peary w Wirginii na terenie bazy szkoleniowej CIA. Tam, pod kontrolą etatowych psychiatrów i profesjonalnych śledczych, trzymany był w odosobnieniu i przez długi czas poddawany deptywacji sensorycznej i działaniu środków psychotropowych, szczególnie takich, które niszczyły jego wolę oporu. Działania te prowadzono dopóty dopóki nie zostały ujawnione wszystkie szczegóły dotyczące jego organizacji terrorystycznej i jej członków. Semko nie wiedział, co działo się potem, ale w ciągu minionych dwóch lat ani razu nie usłyszał więcej o żadnym z ośmiu terrorystów, których wraz z innymi uprowadził i dostarczył do czekającego samolotu.
Obecna misja Semki polegała na zbieraniu informacji niezbędnych do zlokalizowania czterech członków francuskiego ugrupowania terrorystycznego o nazwie Action Directe.
Zniknęli oni z pola widzenia po przyznaniu się do wysadzenia w powietrze autokaru pełnego obywateli amerykańskich - turystów zwiedzających malownicze zakątki Prowansji. Wybuch zmasakrował dwadzieścia trzy osoby. Semko miał określić, czy ugrupowanie Akcja Bezpośrednia rzeczywiście było za to odpowiedzialne i, jeżeli tak, wyśledzić jego członków oraz zaplanować i przeprowadzić operację ich uprowadzenia. Nie zdołał osiągnąć pozytywnych rezultatów nawet przy pomocy oficerów operacyjnych paryskiej placówki CIA, którzy zostali poinstruowani, by udzielić mu wszelkiej pomocy, mimo że nie znali prawdziwego celu jego misji. Wszyscy znani członkowie małego, ale siejącego śmierć ugrupowania terrorystycznego rozpłynęli się w powietrzu, a informacje i tropy, jakie uzyskał
od miejscowych agentów, prowadziły donikąd.
Zaniechano dalszych działań, a Semko przed pięcioma dniami został wezwany do Waszyngtonu w celu złożenia sprawozdania. Po otrzymaniu cynku od jednego z agentów terenowych paryskiej komórki CIA Semko zignorował rozkaz dowództwa. Agent, działający pod dyplomatycznym płaszczykiem attaché kulturalnego ambasady amerykańskiej, miał w 16
całym mieście swoich ludzi. Jeden z nich, profesor Sorbony, którego spotkał na koktajlu, opowiedział mu o swojej studentce, młodej dziewczynie, która padła ofiarą próby gwałtu.
Niedoszły gwałciciel chełpił się, że jest terrorystą, a nawet zabrał ją do swego zakonspirowanego lokalu. Jej biegłość we wschodnich sztukach walki sprawiła, że zamiary napastnika nie wyszły poza granice wstępnych macanek. Agent przekazał Semce te informacje razem z rysopisem rzekomego terrorysty. Rysopis i przedstawione w raporcie zachowanie mężczyzny zasugerowały Semce, że na powierzchnię wypłynął Günther Jost. Jost mało go interesował, ale ważne były jego powiązania z Frakcją Armii Czerwonej i Dieterem.
Po rozmowie z oficerem operacyjnym Semko znalazł budynek, którego adres młoda kobieta podała profesorowi. Nie musiał długo czekać;
