Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Znajdował się w małej celi. Okrato– wane okienko wpuszczało trochę światła, ale było umieszczone tak wysoko, że nie sposób było przez nie wyjrzeć. Tapczan, stołek i stół przymocowany do ściany, to było całe umeblowanie nowego mieszkania bankiera.
Na stole stał dzbanek z wodą i kawałek chleba. Toronthal w głowę zachodził w czyim ręku się znajduje.
Mijały godziny. Nagle drzwi od celi otworzyły się i stanął w nich człowiek olbrzymiej postawy. Spojrzał na bankiera i odezwał się łagodnym głosem:
– Proszę, niech pan pozwoli za mną.
Ten łagodny ton sprawił, że bankierowi przybyło odwagi.
– Przede wszystkim chciałbym wiedzieć, jakim prawem więzicie mnie tutaj? Nie wiem, kto jest ten śmiałek, ale uprzedzam, że srodze będzie tego żałował.
Olbrzym, jak gdyby nie słyszał słów bankiera, powtórzył spokojnym głosem:
– Proszę iść za mną.
– Nie pójdę – krzyknął bankier.
Nagle stała się rzecz, której Toronthal w żadnym razie nie oczekiwał. Olbrzym przystąpił do niego i jednym potężnym ruchem rąk uniósł małego bankiera, krępując mu jednocześnie ręce i nogi, jak to czynią czasem niańki niegrzecznym dzieciom, i wyniósł z celi. Przeszedł długi korytarz, otworzył jedne drzwi, potem drugie, minął jakieś schody, znowu korytarz i nagle stanął w dużym, jasno oświetlonym pokoju. Tu puścił swego jeńca i wyprostował się. Pod oknem siedział wysoki starzec, obok znajdowało się jeszcze parę osób.
– Panie Toronthal – odezwał się starzec – proszę o ścisłe, a przede wszystkim zgodne z prawdą odpowiedzi. Gdzie zostawiłeś pan Sawę Ilonę Sandorf?
Na to nieoczekiwane pytanie bankier zdumiał się. Spojrzał na mówiącego.
– Przede wszystkim proszę o uwolnienie mnie z więzienia – odparł hardo. – Nikt nie ma prawa trzymać mnie tutaj wbrew mojej woli.
– Owszem, jest ktoś, kogo pan uwięził wbrew jego woli i który tym samym panu odpłaca. Nie poznaje mnie pan. Jestem pana klientem sprzed piętnastu lat.
Bankier drgnął. Spojrzał rozszerzonymi oczami na mówiącego.
– Pan byłbyś...
– Tak. Mateuszem Sandorfem. A może jesteś ciekaw zobaczyć drugą swoją ofiarę. Piotrze, przywitaj pana bankiera.
Toronthalowi omal oczy z przerażenia nie wyskoczyły. Przed nim stał Piotr Bathary. Ten sam, którego Sarcany, za wspólnym porozumieniem, zabił, na którego grobie bankier był osobiście, gnany ciekawością, tak często spotykaną u zbrodniarzy, których wola bezwiednie kieruje na miejsce zbrodni.
Poczuł, że mu się zaczyna mącić w głowie i że prawdopodobnie nie ma już dla niego ratunku. Ale w ostatnim, bezsilnym porywie wściekłości postanowił milczeć, nie chcąc w niczym dopomóc swoim prześladowcom. Sarcany był wolny, to prawda. On Silas odpokutuje za dwóch, ale nie zdradzi miejsca pobytu Sawy.
– Odpowiadaj pan – powtórzył hrabia. – Gdzie Sawa?
– Nie powiem nic. Nie wiem.
– Po raz trzeci pytam. Gdzie jest moja córka? Silas nie otworzył ust. Nagle potężna dłoń Matifu ujęła jego rękę.
– Czy nie słyszysz, o co cię pytają? No, gadaj pan!
Tu potężne palce Matifu zacisnęły się koło ręki bankiera. Poczuł straszny ból w stawach. Ręka zdrętwiała i zwisła bezwładnie.
– O, puść mnie! Puść. Już powiem.
– Matifu, co robisz? – zapytał doktor.
– Panie kapitanie, to niechcący. Ja nie chciałem tak mocno.
– No dobrze, już dobrze. Użyjemy twego środka, o ile pan bankier będzie milczał.
– Powiem wszystko, ale pod warunkiem, że mnie wypuścicie i ten wielkolud nie będzie mnie dotyka),
– Gdzie jest Sawa?
– W Tripolisie, u Sarcany'ego.
– Jak mamy jej szukać? U kogo jest ukryta? Bankier milczał. Ale ręka Matifu podniosła się na wysokość jego ramienia. Przerażenie mignęło w oczach bankiera.
– Powiem, ale za to mnie zwolnicie. Jest u starej Namir, w domu Sidi Hazana.
– Dokąd udał się Sarcany?
– Z Monaco mieliśmy jechać na jego ślub z Sawą.
– Dosyć na dziś. Matifu, odnieś go z powrotem do celi. Ale Silas na widok ramion olbrzyma zawołał:
– Pójdę sam. Proszę, niech on mnie nie dotyka. Kiedy zamknęły się za nimi drzwi, skinął na Piotra.
– Czeka nas najtrudniejsza sprawa, ale mam w Bogu nadzieję, że ją wygramy. Trzeba się tylko spieszyć, bo każda chwila droga. Kiedy Matifu powróci, powiedz mu, że za godzinę wyruszamy do Tripolisu. Niech przedtem przyjdzie do mnie z Pescadą.

X