Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.
- Rand al'Thor jest nieszczery i przebiegły, nie dba o nikogo ani o nic, oprócz swej mocy.
Głupia kobieta.
- Nie da się nigdy przewidzieć, co on zrobi.
Gdyby tylko mógł dostać go w swe ręce...
- Trudno go kontrolować... bardzo trudno... ale wierzę, że można to osiągnąć. Najpierw musisz uwiązać na sznurku jedną z tych nielicznych osób, którym ufa...
Jeśli ona da mu al’Thora, ta może nawet pozostawi ją przy życiu, kiedy wreszcie odejdzie. Mimo że to Aes Sedai.
W samej koszuli, rozwalony niedbale w złoconym fotelu, z jedną obutą nogą przewieszoną przez wyścielana poręcz, Rahvin uśmiechał się do kobiety stojącej przy kominku i powtarzającej to, co jej kazał. Jej wielkie, piwne oczy przesłaniała szklista mgiełka. Młoda kobieta, śliczna nawet w tych prostych szarych wełnach, które włożyła jako przebranie; ale nie to wszak interesowało go w niej najbardziej.
Najlżejszy podmuch wiatru nie wnikał do wnętrza przez wysokie okna komnaty. Pot spływał strugami po twarzy kobiety, kiedy jej usta się poruszały, perlił się też na wąskiej twarzy drugiego mężczyzny znajdującego się w pomieszczeniu. Pomimo znakomitego kaftana z czerwonego jedwabiu ze złotym haftem, mężczyzna ów prężył się niczym służący, którym zresztą w pewien sposób był, nawet jeśli, w przeciwieństwie do kobiety, poszedł na służbę z własnej woli. Oczywiście w tej chwili nic nie widział i nie słyszał.
Rahvin delikatnie operował strumieniami Ducha, którymi oplótł tę dwójkę. Nie było potrzeby marnowania wartościowych sług.
Rzecz jasna, on się nie pocił. Nie pozwoliłby, aby przewlekły upał lata musnął choćby jego skórę. Był wysokim mężczyzną, potężnie zbudowanym, smagłolicym i przystojnym mimo pasm siwizny na skroniach. W postępowaniu z tą kobietą stosowanie przymusu nie nastręczało najmniejszych trudności.
Grymas przeciął jego twarz. Nie zawsze tak było. Niektórzy - naprawdę niewielu - mieli jaźnie tak silne, że ich umysły, choćby nieświadomie, wciąż poszukiwały szczelin, którymi mogłyby się wydostać na wolność. Jego pech polegał na tym, że wciąż potrzebował takich ludzi. Z kobietą można było sobie poradzić, ale wciąż poszukiwała drogi ucieczki, nie wiedząc nawet, że została uwięziona. Ostatecznie wszak, ona również, przestanie być potrzebna, wtedy zdecyduje, czy pozwoli jej odejść własną drogą, czy pozbędzie się jej w sposób nieco bardziej definitywny. Oba wyjścia nastręczały określone niebezpieczeństwa. Oczywiście, jemu nic nie było w stanie zagrozić, ale z natury był człowiekiem ostrożnym, skrupulatnym. Małe niebezpieczeństwa potrafią się potęgować, jeśli się na nie nie zwraca uwagi, a on zawsze mierzył podejmowane ryzyko miarą swej ostrożności. Zabić ją czy zatrzymać?
Z zamyślenia wyrwała go pauza w potoku słów kobiety.
- Kiedy opuścisz to miejsce - oznajmił jej - zapomnisz, że tu byłaś. Pamiętać będziesz tylko swój codzienny poranny spacer.
Przytaknęła gorliwie, a on lekko tak poluzował pasma Ducha, by mogły same wyparować z jej umysłu niedługo po tym, jak znajdzie się na ulicy. Powtarzające się zastosowanie przymusu za każdym razem wzmagało gotowość do posłuszeństwa, nawet jeśli się jej bezpośrednio nie wykorzystywało, ale zawsze istniało niebezpieczeństwo, że ktoś to wszystko wykryje.
Kiedy z nią skończył, uwolnił również umysł Elgara. Lord Elgar. Pomniejszy szlachcic, ale wierny swym przysięgom. Ten nerwowo oblizał wąskie wargi i spojrzał na kobietę. a potem natychmiast przykląkł przed Rahvinem. Przyjaciele Ciemności - Sprzymierzeńcy Ciemności, jak ich nazywano obecnie zaczynali się już uczyć powoli, jak ściśle będzie się od nich wymagać dotrzymania złożonych przysiąg, teraz, kiedy Rahvin i pozostali byli znowu wolni.
- Wyprowadź ją dyskretnie na ulicę - powiedział Rahvin. - I zostaw tam. Nikt nie może jej zobaczyć.
