Odwrócił się z powrotem do Amyrlin, nie zdając sobie sprawy, że przybrał równie władczą postawę, i spojrzał jej prosto w oczy...

Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

- Rand al'Thor jest nieszczery i przebiegły, nie dba o ni­kogo ani o nic, oprócz swej mocy.
Głupia kobieta.
- Nie da się nigdy przewidzieć, co on zrobi.
Gdyby tylko mógł dostać go w swe ręce...
- Trudno go kontrolować... bardzo trudno... ale wierzę, że można to osiągnąć. Najpierw musisz uwiązać na sznurku jedną z tych nielicznych osób, którym ufa...
Jeśli ona da mu al’Thora, ta może nawet pozostawi ją przy życiu, kiedy wreszcie odejdzie. Mimo że to Aes Sedai.
 
 
W samej koszuli, rozwalony niedbale w złoconym fotelu, z jedną obutą nogą przewieszoną przez wyścielana poręcz, Rahvin uśmiechał się do kobiety stojącej przy kominku i pow­tarzającej to, co jej kazał. Jej wielkie, piwne oczy przesłaniała szklista mgiełka. Młoda kobieta, śliczna nawet w tych prostych szarych wełnach, które włożyła jako przebranie; ale nie to wszak interesowało go w niej najbardziej.
Najlżejszy podmuch wiatru nie wnikał do wnętrza przez wysokie okna komnaty. Pot spływał strugami po twarzy ko­biety, kiedy jej usta się poruszały, perlił się też na wąskiej twarzy drugiego mężczyzny znajdującego się w pomieszcze­niu. Pomimo znakomitego kaftana z czerwonego jedwabiu ze złotym haftem, mężczyzna ów prężył się niczym służący, któ­rym zresztą w pewien sposób był, nawet jeśli, w przeciwień­stwie do kobiety, poszedł na służbę z własnej woli. Oczywiście w tej chwili nic nie widział i nie słyszał.
Rahvin delikatnie operował strumieniami Ducha, którymi oplótł tę dwójkę. Nie było potrzeby marnowania wartościo­wych sług.
Rzecz jasna, on się nie pocił. Nie pozwoliłby, aby prze­wlekły upał lata musnął choćby jego skórę. Był wysokim męż­czyzną, potężnie zbudowanym, smagłolicym i przystojnym mimo pasm siwizny na skroniach. W postępowaniu z tą ko­bietą stosowanie przymusu nie nastręczało najmniejszych trudności.
Grymas przeciął jego twarz. Nie zawsze tak było. Niektórzy - naprawdę niewielu - mieli jaźnie tak silne, że ich umy­sły, choćby nieświadomie, wciąż poszukiwały szczelin, który­mi mogłyby się wydostać na wolność. Jego pech polegał na tym, że wciąż potrzebował takich ludzi. Z kobietą można było sobie poradzić, ale wciąż poszukiwała drogi ucieczki, nie wie­dząc nawet, że została uwięziona. Ostatecznie wszak, ona rów­nież, przestanie być potrzebna, wtedy zdecyduje, czy pozwoli jej odejść własną drogą, czy pozbędzie się jej w sposób nieco bardziej definitywny. Oba wyjścia nastręczały określone nie­bezpieczeństwa. Oczywiście, jemu nic nie było w stanie za­grozić, ale z natury był człowiekiem ostrożnym, skrupulatnym. Małe niebezpieczeństwa potrafią się potęgować, jeśli się na nie nie zwraca uwagi, a on zawsze mierzył podejmowane ryzyko miarą swej ostrożności. Zabić ją czy zatrzymać?
Z zamyślenia wyrwała go pauza w potoku słów kobiety.
- Kiedy opuścisz to miejsce - oznajmił jej - zapo­mnisz, że tu byłaś. Pamiętać będziesz tylko swój codzienny poranny spacer.
Przytaknęła gorliwie, a on lekko tak poluzował pasma Du­cha, by mogły same wyparować z jej umysłu niedługo po tym, jak znajdzie się na ulicy. Powtarzające się zastosowanie przy­musu za każdym razem wzmagało gotowość do posłuszeństwa, nawet jeśli się jej bezpośrednio nie wykorzystywało, ale za­wsze istniało niebezpieczeństwo, że ktoś to wszystko wykryje.
Kiedy z nią skończył, uwolnił również umysł Elgara. Lord Elgar. Pomniejszy szlachcic, ale wierny swym przysięgom. Ten nerwowo oblizał wąskie wargi i spojrzał na kobietę. a potem natychmiast przykląkł przed Rahvinem. Przyjaciele Ciemności - Sprzymierzeńcy Ciemności, jak ich nazywano obecnie ­zaczynali się już uczyć powoli, jak ściśle będzie się od nich wymagać dotrzymania złożonych przysiąg, teraz, kiedy Rahvin i pozostali byli znowu wolni.
- Wyprowadź ją dyskretnie na ulicę - powiedział Rah­vin. - I zostaw tam. Nikt nie może jej zobaczyć.