Osiemnastka przymrużył swe zielone złośliwie-przepiękne oczy i rozwiązał ręcznik, w którym przyniósł kulkowce...

Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Oznajmił, że podglądał Remorina i że ten ostatni ma w tej chwili tyle roboty z trzynastką, siódemką i czterdziestką piątką, że ani mu w głowie wchodzenie na drugie piętro. Prawdopodobnie chorzy burzyli się przeciw terapeutycznym innowacjom, które pragnął zastosować, można więc było liczyć, że rozdawanie pastylek i zastrzyków zajmie mu dłuż­szą chwilę. Niemniej Oliveira uznał, że nie należy tracić więcej czasu, i wskazawszy osiemnastce, gdzie najskuteczniej ulokować należy kulkowce, zaczął sprawdzać działanie wod­nistych miednic, i w tym celu wyszedł z pokoju prze­zwyciężając strach, który odczuwał przed znalezieniem się w fiołkowym świetle korytarza, po czym wrócił z zamknięty­mi oczami, wyobrażając sobie, że jest Travelerem, i stawiając nogi trochę na zewnątrz, tak jak to robi Traveler. Za drugim krokiem wpakował lewą nogę w wodnisty nocnik (jakkol­wiek dobrze znał jego położenie), a wyrywając ją gwałtow­nie, tak kopnął tenże nocnik, że wylądował na łóżku nie robiąc, dzięki Bogu, najlżejszego hałasu. Osiemnastka, który czołgał się pod biurkiem siejąc kulkowce, zerwał się na równe nogi i mrużąc swe złośliwie-przepiękne zielone oczy doradził zgrupowanie kulkowców pomiędzy jedną a drugą linią miednic, aby uzupełnić zaskoczenie wynikłe z powodu zimnej wody możliwością wręcz bezkonkurencyjnego pośliz­gu. Oliveira nie powiedział nic, lecz pozwolił mu działać, a kiedy z powrotem ulokował wodnisty nocnik na swoim miejscu, zabrał się do przywiązywania do klamki czar­nego sznurka. Sznurek ten został przeciągnięty aż do biurka i przywiązany do poręczy krzesła, krzesło zaś ustawione na dwóch nogach i oparte bokiem o brzeg biurka w taki sposób, żeby przy otwarciu drzwi natychmiast upadło. Osiemnastka wyszedł na korytarz, aby wypróbować efekty, Oliveira zaś przytrzymał krzesło, aby uniknąć hałasu. Za­czynała go męczyć przyjacielska obecność osiemnastki, który od czasu do czasu przymrużał swe złośliwie-przepiękne zielo­ne oczy i zabierał się do opowiadania historii swojego znalezienia się w klinice. Co prawda wystarczało położenie palca na ustach, aby milkł zawstydzony i przez pięć minut stał bez ruchu pod ścianą, lecz Oliveira ofiarował mu nie zaczętą paczkę papierosów i polecił wrócić do łóżka, tak aby Remorino go nie zauważył.
- Zostanę z panem, doktorze - powiedział osiemnastka.
- Nie, idź. Ja sam doskonale się obronię.
- Powinien był pan mieć Heftpistola, tak jak radziłem. On wszędzie umieszcza małe haczyki, które znakomicie służyłyby do zaczepiania sznurków.
- Poradzę sobie, stary - powiedział Oliveira. - Idź spać, bardzo ci dziękuję.
- W porządku, doktorze. No, to żeby panu dobrze poszło.
- Cześć, śpij spokojnie.
- Proszę uważać na kulkowce, chociaż nigdy nie nawala­ją. Niech je pan zostawi tam, gdzie są, sam się pan przekona.
- Dobra.
- Jeżeli w końcu zdecyduje się pan na Heftpistola, proszę mnie zawiadomić. Jest u szesnastki.
- Dziękuję ci, cześć.