Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.
Jeśli weźmie się poważnie do pracy pod jego kierunkiem, to może jej dziecinne rymowanki przekształcą się w prawdziwe pieśni.
Zdecydowanie zwróciła myśli ku duetowi gitarowemu i przećwiczyła trudniejsze fragmenty jeszcze raz, najpierw powoli, a potem we właściwym tempie. Jeden ze zmodulowanych akordów brzmiał jak krzyk rozpaczy, który słyszała poprzedniej nocy. Powtórzyła frazę.
“Nie opuszczaj mnie". Znalazła kolejny, pasjonujący akord, “Krzyk słyszę w mych snach, głos pełen rozpaczy, kogo dręczy strach?" Sebell powiedział, że Brekke nie będzie chciała żyć, jeśli Canth i F'nor umrą. “Wasza zguba i memu kres życiu położy. Nie opuszczaj mnie, płacz mój Pern zatrwożył".
Podczas gdy Menolly pracowała nad muzyczną skargą, Piękna, Skałka i Nurek wtórowały jej cichym nuceniem. Szukała jeszcze odpowiednich rymów.
- No jak, podoba się wam? - zwróciła się do swego stadka. - Mogłabym to gdzieś zanotować.
- Nie potrzeba - odezwał się spokojny głos za jej plecami. Okręciła się na stołku i ujrzała Sebella siedzącego przy piaskowym stole i poruszającego szybko rylcem.
- Myślę, że większość spisałem. - Podniósł głowę i uśmiechnął się przelotnie na widok jej przestraszonej twarzy.
- Nie otwieraj buzi, jakbyś chciała połknąć żabę, i chodź tu sprawdzić mój zapis.
- Ale, ale...
- Co mówiłem, Menolly, na temat twojej manii przepraszania za wszystko?
- Tak dla siebie grałam...
- Och, piosenka wymaga dopracowania, ale refren jest bardzo przejmujący. Wyciśnie łzy ze wszystkich mieszkańców siedziby. - Zdecydowanym gestem zmusił ją, żeby podeszła. - Można by zmienić kolejność. Najpierw zaznaczyć niebezpieczeństwo, a potem dać szczęśliwe wyjście z sytuacji. Czy zawsze stosujesz tonację minorową? - Nasunął szklaną taflę na piasek, aby uchronić zapis przed wymazaniem. - Zobaczymy, co Harfiarz na to powie. No, co tam znowu?
- Chcesz to zostawić? Chyba nie mówisz poważnie.
- Jestem poważnym człowiekiem i zwykle mówię poważnie, młoda damo - odrzekł wstając ze stołka, aby sięgnąć po gitarę. - Sprawdzimy teraz, czy dobrze zapisałem.
Menolly usiadła, głęboko zmieszana faktem, że Sebell zamierza odegrać utwór jej autorstwa. Musiała jednak słuchać. Kiedy jaszczurki ogniste zanuciły do wtóru świetnemu muzykowi, jakim był Sebell, Menolly w głębi duszy przyznała, że całkiem się jej udała ta melodia.
- Bardzo dobrze, Sebellu! Nie wiedziałem, że coś takiego tkwi w tobie - powiedział Mistrz Harfiarski klaszcząc w dłonie. - Sam lękałem się przełożyć to wydarzenie na język dźwięków.
- Tę piosenkę, Mistrzu Robintonie, napisała Menolly. - Sebell podniósł się na widok Harfiarza, a teraz wykonał pełen szacunku ukłon w stronę dziewczyny. - Teraz wiesz już, dlaczego Harfiarz przeczesał cały kontynent w poszukiwaniu ciebie.
- Menolly, drogie dziecko, nie masz powodu czerwienić się z powodu tej piosenki. - Robinton chwycił ją za ręce i ścisnął serdecznie. - Pomyśl, ile pracy mi oszczędziłaś. Wszedłem w połowie pieśni, Sebellu, gdybyś mógł...
Harfiarz poprosił Sebella gestem, żeby zaczął raz jeszcze. Wyciągnął stołek spod stołu piaskowego i nie wypuszczając dłoni Menolly skupił się, żeby wysłuchać urzekającej muzyki, jaką wyczarowywały ze strun gitary wprawne palce Sebella. - Menolly, myśl teraz tylko o muzyce, a nie o tym, że to twój utwór. Naucz się słuchać z dystansu, a nie subiektywnie. Słuchaj jak harfiarz.
Trzymał ją tak mocno, że nie mogła się uwolnić nie będąc niegrzeczną. Uścisk jego ręki nie tylko dodawał odwagi; wywierał efekt terapeutyczny. Jej zmieszanie ulotniło się, gdy rozbrzmiała muzyka i rozległ się ciepły baryton Sebella. Jaszczurki wydały głośny pomruk, a Robinton ścisnął jej dłoń mocniej i uśmiechnął się.
- No tak, to wymaga dopracowania. Jedno czy dwa słowa można by zmienić dla zwiększenia efektu. Ale całość jest dobra. Czy możesz zapisać... Ach, Sebellu, znakomicie, znakomicie - Mistrz pochwalił czeladnika, gdy ten popukał w szklaną szybę.
- Chcę, by przeniesiono to na jedną z tych gładkich papierowych płacht, w które zaopatruje nas Bendarek, tak aby Menolly mogła do tego wrócić w wolnej chwili, A nie będzie ich zbyt wiele, ponieważ okazało się, że jaszczurki ogniste na całym Pernie odebrały sygnały z ubiegłej nocy. Trzeba to wyjaśnić. Dobra pieśń, Menolly. Bardzo dobra. Nie wątp tak uporczywie w swoje możliwości. Masz bardzo dobre wyczucie linii melodycznej, doprawdy bardzo dobre. Może powinienem wysłać na jakiś czas więcej uczniów do morskich siedzib, jeśli morski żywioł sprzyja rozwijaniu takich talentów. No i zobacz, twoje stadko nadal nuci tę melodię.
Menolly zdążyła już na tyle otrząsnąć się z zakłopotania, aby zdać sobie sprawę, że pomruki wydawane przez jaszczurki nie mają nic wspólnego z jej piosenką. Ich uwaga skupiała się nie na ludziach, ale...
- Jaja! Zaczęły pękać!
- Pękają! Pękają! -Mistrz i czeladnik rzucili się jeden przez drugiego do drzwi, aby dostać się do paleniska i glinianych naczyń.
- Menolly, chodź tutaj!
- Przyniosę mięso!
- WykluwajÄ… siÄ™! - krzyknÄ…Å‚ Harfiarz. - WykluwajÄ… siÄ™. Bierz to naczynie, Sebellu, ono siÄ™ chwieje!
Gdy Menolly wpadła do pokoju, obaj mężczyźni klęczeli przy palenisku, przyglądając się z niepokojem kołyszącym się z lekka naczyniom.