Ludzie pragnÄ czasami siÄ rozstawaÄ, Ĺźeby mĂłc tÄskniÄ, czekaÄ i cieszyÄ siÄ z powrotem.
Nb. 187
Nb. 187
146
Rozdział IV. Treć stosunku pracy
188 Korelacja zachodzšca między prawami i obowišzkami stron w stosunkach pracy nie przesšdza wcale o tym, że w omawianych stosunkach występuje zawsze tzw. ekwiwalentnoć (równoważnoć) wiadczeń, do których jedna ze stron jest uprawniona, a druga obowišzana. Na przykład prawo pracownika do wynagrodzenia ma swój odpowiednik w obowišzku pracodawcy płacenia pracownikowi tego wynagrodzenia, jednakże wiadczenie to nie zawsze ma swój ekwiwalent w wykonanej przez pracownika pracy. W wielu okrelonych sytuacjach pracownik zachowuje bowiem prawo do wynagrodzenia, chociaż pracy w ogóle nie wykonuje (np. w okresie urlopu wypoczynkowego).
189 Struktura praw i obowišzków stron stosunku pracy jest mało przejrzysta. Jedne z nich sš ogólne, jak np. obowišzek poszanowania godnoci i innych dóbr osobistych pracownika, inne za majš charakter szczegółowy, jak np. obowišzek wydania pracownikowi wiadectwa pracy. Niekiedy obowišzki szczegółowe można uznać za częć obowišzków bardziej ogólnych, np. obowišzek powstrzymania się od działalnoci konkurencyjnej może być uznany za przejaw obowišzku dbałoci o dobro pracodawcy.
Rozwój prawa pracy spowodował, iż niektóre prawa i obowišzki pracodawcy i pracownika stały się samodzielnymi instytucjami prawa pracy, omawianymi osobno w dalszych częciach pracy.
Porównywanie poszczególnych praw i obowišzków jest również o tyle utrudnione, iż jedne z nich majš charakter konkretny, jak np. obowišzek prowadzenia dokumentacji w sprawach zwišzanych ze stosunkiem pracy oraz akt osobowych pracowników, obowišzek prowadzenia ewidencji czasu pracy (obejmujšcej również godziny nadliczbowe), inne za - abstrakcyjny, np. obowišzek stosowania obiektywnych i sprawiedliwych kryteriów oceny pracownika.
190 Prawa i obowišzki stron w stosunkach pracy sš unormowane w Kodeksie pracy i w licznych przepisach szczególnych. Ujęcie wszystkich tych praw i obowišzków w jednym katalogu nie miałoby żadnej wartoci poznawczej (również z przyczyn, o których mowa powyżej). W miarę bowiem przejrzysty obraz różnych praw i obowišzków daje już podział całego prawa stosunku pracy na instytucje grupujšce przepisy majšce wspólny przedmiot regulacji (czas pracy, urlop wypoczynkowy, wynagrodzenie za pracę itd.). W celu uzyskania usystematyzowanego obrazu ogółu praw i obowišzków składajšcych się na treć stosunku pracy wskazane wydaje się wyodrębnienie najważniejszych, zasadniczych obowišzków pracodawcy i pracownika oraz odpowiadajšcych im praw. Zespół tych praw tworzy w zobowišzaniowym stosunku pracy pojęcie wierzytelnoci, a suma obowišzków - pojęcie długu. Poszczególne prawa stanowiš podstawę okrelonych roszczeń, tj. możliwoci żšdania od drugiej strony (dłużnika) odpowiedniego zachowania się. Na przykład pracownik, któremu przysługuje prawo do urlopu wypoczynkowego, ma wobec pracodawcy roszczenie o udzielenie mu zwolnienia urlopowego na odpowiedni okres.
191 Prawa i obowišzki stron w stosunkach pracy tworzš pewien hierarchiczny system. Rozróżniamy wród nich prawa i obowišzki główne (zasadnicze) oraz
Nb. 188-191
$ ii. rrawa i ooowišzKi stron w stosunkach pracy (wiadomoci ogólne) 147
pomocnicze (uboczne), służšce realizacji praw i obowišzków zasadniczych. Głównym obowišzkiem pracownika jest wykonywanie pracy okrelonego rodzaju pod kierownictwem pracodawcy, a jego obowišzkiem ubocznym - np. przestrzeganie tajemnicy służbowej. Głównym obowišzkiem pracodawcy jest zapewnienie pracownikom bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, a zwišzanym z tym obowišzkiem ubocznym - np. zawiadomienie odpowiednich organów o wypadku przy pracy czy prowadzenie ewidencji wypadków.
Niektóre prawa i obowišzki stron uznane zostały przez ustawodawcę za podstawowe zasady prawa pracy". Osobno zostały wymienione rozmaite obowišzki pracodawcy (art. 94) oraz pracownika (art. 100). Niektórym obowišzkom powięcone zostały też w kodeksie specjalne przepisy (np. art. 97 czy art. 207-212).
II. Wzajemne prawa stron 1. Uwagi ogólne
Odpowiednikiem obowišzków każdej ze stron stosunku pracy sš-jak to 192 stwierdzilimy już wczeniej - stosowne prawa drugiej strony. Tym samym możemy mówić o wzajemnoci praw w stosunkach pracy. Nasze dalsze wywody powięcone będš wszakże nie wszystkim prawom, jakie przysługujš stronom w stosunkach pracy z mocy Kodeksu pracy i przepisów szczególnych, lecz jedynie tym, które łšcznie z odpowiadajšcymi im obowišzkami tworzš zasadniczš treć stosunku pracy. Sš to prawa pozostajšce w cisłym zwišzku z obowišzkami okrelonymi w art. 22 § 1 KP, o którym mowa powyżej (por. Nb. 192).
2. Prawo do zatrudnienia na stanowisku odpowiadajšcym umówionej pracy
Prawo to jest korelatem spoczywajšcego na pracodawcy obowišzku udo- 193 stępnienia pracownikowi stanowiska pracy odpowiedniego ze względu na rodzaj pracy, którš pracownik obowišzany jest wiadczyć. Wykonywanie umówionej pracy jest więc nie tylko obowišzkiem, lecz również prawem pracownika. Jeżeli pracodawca uchyla się od wykonania wspomnianego obowišzku, pracownik może wystšpić przeciw niemu z roszczeniem o zatrudnienie na oznaczonym rodzajowo stanowisku. Jest to roszczenie o dopuszczenie do pracy, przysługujšce pracownikowi gotowemu do wiadczenia pracy danego rodzaju zgodnie z treciš zobowišzania, jakie powstało między stronami z chwilš nawišzania stosunku pracy. Podstawę prawnš tego roszczenia stanowi art. 22 § 1 KP.
Nb. 192-193
148
Rozdział IV. Treć stosunku pracy