Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Zawtórował mu ktoś inny.
— No, siostrzyczko! — rzekł chłopiec. — Bardzo udał ci się ten pomysł! Ale przecież Cabral przyszedł po ciebie. Czemuś wtedy nic nie mówiła? Po co spaliłaś dom?
— Nienawidzę jej — powiedziała zawzięcie. — Nienawidzę Morany. Gdyby nie to, że Geerew został w Ahar, przyłożyłabym się do jej zguby. Bałam się, że mi zabronicie.
Mordercy spoglądali w ciszy po sobie. Sayla milczała z nachmurzoną, zaciętą twarzą.
— Doprawdy, siostrzyczko — rzekł na koniec Cabral — będą z tobą same kłopoty. Co jeszcze uczyniłaś, o czym żaden z nas nie wie?
— Geerew i Morana złożyli przysięgę, że nie zwrócą się przeciw mieszkańcom Saywanee. Ale dzisiaj to Saywanee zwróci się przeciw nim... Zostawiłam Moranie wiadomość, gdzie powinien na nas czekać jej służący. Z wiadomością, że Zamek Ahar został napadnięty. A zostanie dzisiaj napadnięty, wiem.
— Twierdzisz zatem... — upewniał się Cabral.
— Twierdzę — rzekła, stając w strzemionach i pokazując ręką — że ten człowiek pod lasem to na pewno Wigard, mój mąż. Rycerz Ahar, służący Morany. On myśli, że biorę udział w spisku przeciw jego pani.
— W samej rzeczy, ktoś tam stoi — rzekł po długiej chwili któryś z czarnych jeźdźców. — Ale, siostro, mówisz, że kto to?
— Rycerz Morany — powtórzyła. — Z jej rozkazu został pomocnikiem jakiegoś magika czy czarnoksiężnika. — Pogardliwie wydęła wargi. — Nigdy go nie widziałam. Ale dzisiaj pewnie zobaczę i zabiję.
Cabral nie był biegły w intrygach, jego towarzysze jeszcze mniej.
— Słowo daję, siostrzyczko — rzekł młodziutki Sehem z niezwykłą u niego powagą — mam wrażenie, iż wpędzasz nas w kłopoty. Mamy więc zawierzyć człowiekowi, który czeka na nas tam, pod lasem, i na jego żądanie bronić Zamku Ahar, postępując wbrew woli króla? Przyznasz chyba, że sprawa jest cokolwiek niejasna?
— Wcale nie.
Czarni jeźdźcy milczeli, popatrując jeden na drugiego.
— Pojedźmy tam — zażądała Sayla, wskazując las i drobną sylwetkę jeźdźca na drodze. — Jeśli Morana wywiesiła swoje wojenne chorągwie, to znaczy, że została zaatakowana.
— Uwierzymy ci, siostro.
Nie mówiąc nic więcej, siedemnastu jeźdźców pokłusowało gościńcem w stronę lasu. Jeśli trzej piklujący młyna szlachcice mieli w nocy jakieś wątpliwości, to zniknęły one jeszcze przed nastaniem dnia. Del Velaro i jego towarzysze wyraźnie widzieli, jak spełniają się wszystkie proroctwa, byli świadkami porannych rozruchów, oglądali wzburzone tłumy z bliska, słuchali wieści o masakrze dokonanej w nocy przez wysłanników Ahar — wieści przesadzonych zresztą, jakby sama rzeczywistość nie była dość złowieszcza i krwawa. Czując do tłuszczy głęboką odrazę, jaką musi żywić każdy człowiek godny, przecież chcąc nie chcąc obcowali z potęgą rozgniewanej ciżby. Już to jedno dało im odczuć, jak brzemienne w skutki będą nadchodzące wydarzenia. Wreszcie osoba arcybiskupa Wessel stanowiła najlepszą rękojmię, iż wkrótce dokonają się rzeczy niemałe; trudno sądzić, by człowiek piastujący tak wysokie godności mieszał się do byle awantury.
Stojąc nieopodal młyna, na drewnianym moście, Del Velaro z namysłem spoglądał ku trzem samotnym dębom-olbrzymom, rosnącym w odległości ćwierci mili. W ich cieniu stali pod bronią muszkieterzy książęcy. Dowodzący półkompanią porucznik Vannon miał odeprzeć — gdyby zaszła taka potrzeba — każdy atak skierowany na miasto, na młyn lub przeciw tłumom szturmującym wzgórze. Del Velaro i jego towarzysze byli tylko osobistą gwardią i strażą, eskortą tego, na którego barkach miał spocząć główny ciężar rozpoczynającej się niesamowitej i dziwnej walki.