Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.
— Zna tysiące sposobów. Chodźmy.
Ruszyli za nim korytarzem, w dół po schodach, do kuchni. Kiedy się tam zna-
leźli, na czoło ponownie wysunął się ojciec Callahan. Przez chwilę spoglądali na siebie w milczeniu, a potem wzrok Bena spoczął na drzwiach do piwnicy, podobnie jak dwadzieścia pięć lat wcześniej na innych drzwiach, piętro wyżej, za którymi czekała odpowiedź na nie sformułowane pytanie.
13
Kiedy ksiądz otworzył drzwi, Mark poczuł ten sam, zgniły odór, lecz jego
uwagi nie umknęła pewna różnica: zapach był nieco słabszy i nie wywoływał
takiego dreszczu przerażenia.
306
Callahan zaczął schodzić pierwszy. Mark musiał zebrać w sobie wszystkie siły, żeby zagłębić się w ślad za nim w wypełnioną śmiercią ciemność.
Jimmy włączył latarkę wydobytą z torby; wąski strumień światła omiótł pod-
łogę, przebiegł po ścianie, zatrzymał się na podłużnej skrzyni, a potem padł na stół.
— Patrzcie — wyszeptał Cody. Leżała tam czysta, świeża koperta.
— To jakiś podstęp — powiedział Callahan.- Lepiej jej nie dotykać.
— Nie — odezwał się głośno Mark, doświadczając jednocześnie uczucia ulgi
i rozczarowania. — Jego tutaj nie ma. Uciekł. Zostawił nam list, na pewno pełen obrzydliwych rzeczy.
Ben podszedł do stołu, wziął kopertę, obrócił ją dwukrotnie w dłoni — w bla-
sku latarki widać było wyraźnie, jak drżą mu palce — i wreszcie rozerwał ją
jednym ruchem.
W środku znajdowała się pojedyncza kartka papieru. Stłoczyli się wokół niej,
a gdy Jimmy skierował na nią światło latarki, okazało się, że jest pokryta eleganckim, drobnym pismem. Czytali ją razem, Mark nieco wolniej od pozostałych.
4 października
Moi szanowni, młodzi Przyjaciele!
Jak to miło z Waszej strony, że zechcieliście do mnie zajrzeć!
Nigdy nie mam nic przeciwko towarzystwu; w moim długim, czę-
stokroć samotnym życiu stanowiło ono zawsze bardzo miłe urozma-
icenie. Gdybyście zjawili się wieczorem, miałbym przyjemność powi-
tać Was osobiście, ponieważ jednak podejrzewałem, że przybędziecie
za dnia, uznałem za Stosowne oddalić się na jakiś czas.
Pozostawiłem Wam mały dowód mych przyjaznych uczuć: ktoś
bardzo bliski i drogi dla jednego z Was znajduje się teraz w miejscu,
w którym i ja spędzałem moje dni aż do chwili, gdy uznałem, że in-
ne lokum może się dla mnie okazać znacznie bardziej korzystne. Ona
jest cudowna, Panie Mears, nadzwyczaj s m a k o w i t a, jeśli wolno
mi będzie użyć tego wyrażenia. Już jej nie potrzebuję, więc zostawi-
łem j ˛
a wam, byście mogli (jak to się u Was mówi?), aha, „rozgrzać
się” przed główn ˛
a czekaj ˛
ac ˛
a nas atrakcj ˛
a albo, jeśli wolicie, rozbu-
dzić Wasze apetyty. Przekonajmy się, w jaki sposób poradzicie sobie
z przystawk ˛
a, maj ˛
ac myśli zaprz ˛
atnięte już najważniejszym daniem.
Szanowny Paniczu Petrie, pozbawiłeś mnie najwierniejszego i naj-
potężniejszego sługi, jakiego kiedykolwiek posiadałem, zmuszaj ˛
ac
mnie pośrednio do tego, bym wzi ˛
ał udział w jego unicestwieniu. W tym
307
przypadku wpadłem w pułapkę swego własnego apetytu. Nie w ˛
atpię,
że osi ˛
agn ˛
ałeś to podstępem, lecz mimo to z góry cieszę się na spo-
tkanie z Tob ˛
a. Najpierw jednak, jak mi się wydaje, zajmę się Twymi
rodzicami. Jeszcze dziś wieczór. . . a może jutro. . . albo pojutrze. Po-
tem przyjdzie kolej na Ciebie. Gwarantuję Ci, że doł ˛
aczysz do mego
chłopięcego chóru jako mały kastrat.
Ojcze Callahan, a więc jednak przekonali Cię, żebyś tu przyszedł?
Spodziewałem się tego. Od chwili, gdy zjawiłem się w tym miasteczku,
przygl ˛
adałem Ci się dosyć uważnie niczym doświadczony szachista,
który bada ustawienie figur przeciwnika. Wbrew temu, co myślisz.
Kościół katolicki nie jest wcale moim najstarszym przeciwnikiem! Ja
byłem już stary, kiedy on dopiero się rodził, a jego członkowie kryli się
w katakumbach Rzymu, maluj ˛
ac sobie na piersi znak ryby. Byłem już