Mistrz Ziół i ja także uznaliśmy, że Mistrz Przywołań nie żyje...

Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Sądziliśmy, że jego oddychanie to pozostałość zaklęcia jego własnej sztuki, której nie rozumiemy, tak jak zaklęcie znane wężom, sprawiające, iż ich serca biją długo jeszcze po śmierci. Choć pogrzebanie oddychającego ciała wydawało nam się straszne, był jednak zimny, krew nie krążyła mu w żyłach, nie miał w sobie duszy, i to było straszniejsze. Poczyniliśmy zatem przygotowania do pogrzebu. I wówczas nad grobem otworzył oczy, poruszył się i przemówił:
“Przywołałem się do krainy życia., aby uczynić to, co uczynić trzeba".
Głos Mistrza Wzorów brzmiał ochryple. Nagle mag roztrącił dłonią leżące na piasku kamyki.
- Kiedy Mistrz Wiatrów powrócił, znów było nas dziewięciu, ale podzielonych. Mistrz Przywołań twierdził, że musimy spotkać się raz jeszcze i wybrać Arcymaga. Król nie powinien zasiadać między nami, rzekł, a kobieta na Goncie, kimkolwiek jest, nie ma czego szukać pośród mężczyzn na Roke, hę. Mistrzowie Wiatrów, Pieśni, Przemian i Sztuk twierdzą, że ma rację. Mówią też, że tak jak król Lebannen powrócił z krainy śmierci, wypełniając proroctwo, tak i Arcymag z niej powróci.
- Ale... - zaczęła Irian i urwała.
Po chwili Mistrz Wzorów podjął swą opowieść.
- Jego sztuka, przywołania, to... kunszt przerażający. Kryje się w nim niebezpieczeństwo. Tutaj - uniósł wzrok, spoglądając w zielono-złoty mrok między drzewami - nie ma przywołań. Nikt nie przekracza muru. Nie ma muru.
Jego twarz była twarzą wojownika, kiedy jednak spoglądał na drzewa, łagodniała, malowała się na niej tęsknota.
- A teraz - dodał - uczynił z ciebie powód naszego spotkania. Nie pójdę jednak do Wielkiego Domu. Nie dam się przywołać.
- On tu nie przyjdzie?
- Wątpię, by wszedł do Gaju czy na Pagórek Roke. Na Pagórku wszystkie rzeczy są tym, czym są naprawdę.
Nie wiedziała, co miał na myśli, nie pytała jednak, zajęta czymś innym.
- Mówisz, że to ja jestem powodem, dla którego macie się dziś spotkać?
- Owszem. Trzeba dziewięciu magów, by odesłać jedną kobietę. - Bardzo rzadko się uśmiechał, a gdy to czynił, był to uśmiech ostry, gwałtowny. - Mamy się spotkać, aby nie dopuścić do złamania Reguły Roke i by wybrać Arcymaga.
- Gdybym odeszła... - ujrzała, jak kręci głową. - Mogłabym iść do Mistrza Imion...
- Tu jesteÅ› bezpieczniejsza.
Myśl o tym, że miałaby czynić zło, niepokoiła ją, ani razu jednak nie pomyślała, że mogłoby jej coś grozić. Nie potrafiła sobie tego wyobrazić.
- Nic mi nie będzie. Czyli Mistrz Imion, ty i Odźwierny...?
- Nie chcemy, by Thorion został Arcymagiem. Podobnie Mistrz Ziół, choć tylko kopie w ziemi i prawie się nie odzywa. - Dostrzegł, że Irian patrzy na niego ze zdumieniem. - Mistrz Przywołań Thorion używa prawdziwego imienia. W końcu umarł, hę?
Irian wiedziała, że król Lebannen otwarcie posługuje się swym prawdziwym imieniem. On także powrócił z krainy śmierci. Jednakże fakt, iż podobnie czyni Mistrz Przywołań, nadal ją niepokoił.
- A... uczniowie?
- Także są podzieleni.
Pomyślała o Szkole, w której tak krótko przebywała. Z tego miejsca, z głębi Gaju ujrzała ją znowu: kamienne mury zamykające jeden gatunek istot i nie dopuszczające innych niczym zagroda, klatka. Jak ktokolwiek w tej klatce mógł zachować równowagę? Mistrz Wzorów przesunął cztery kamyki, układając na piasku półksiężyc.
- Żałuję, że Krogulec odszedł - powiedział. - Chciałbym umieć odczytać to, co kryje się wśród cieni. Słyszę jednak tylko liście powtarzające: “Zmiana, zmiana, zmiana". Wszystko się zmieni. Prócz nich.
Spojrzał tęsknie na drzewa. Słońce zachodziło. Mistrz Wzorów wstał, pożegnał ją cicho i odszedł, znikając wśród pni.
Dłuższą chwilę Irian siedziała na brzegu Thwilburn. Czuła niepokój wywołany tym, co usłyszała i o czym myślała, czego doświadczyła w Gaju. Martwiła się też, że jakakolwiek myśl bądź uczucie mogło ją tam dotknąć. Wróciła do domu, przygotowała sobie kolację: wędzone mięso, chleb, sałatę. Zjadła, w ogóle nie czując smaku. Potem wyszła nad wodę. Był ciepły, cichy wieczór, tylko najjaśniejsze gwiazdy przyświecały przez biały woal mgły. Irian zsunęła sandały i weszła do strumienia. W zimnej wodzie wyczuwała cieplejsze prądy. Zdjęła ubranie, męskie nogawice i koszulę - tylko to miała - i naga zanurzyła się powoli, czując, jak prąd napiera na jej ciało. W Irii nigdy nie pływała w strumieniach, nienawidziła też morza, szarego, zimnego, rozkołysanego. Lecz dziś cieszyła się tą bystrą wodą. Brodziła w niej i pływała, muskając dłońmi jedwabiste, gładkie kamienie i swoją jedwabistą skórę, nogi oplatały jej pędy wodnych roślin, a strumień zmywał wszelkie troski i niepokój, toteż unosiła się w nim radośnie, spoglądając w górę, ku białym, rozmytym ognikom gwiazd.
Przeszedł ją dreszcz. Woda stała się nagle zimna. Irian, wciąż odprężona, rozleniwiona, uniosła wzrok i ujrzała na brzegu czarną postać mężczyzny.
Zerwała się na równe nogi.
- Wynoś się! - krzyknęła. - Precz, ty zdrajco, parszywy łotrze! Wyrwę ci wątrobę!
Rzuciła się w stronę brzegu, chwytając garściami twardą, ostrą trawę, i wygramoliła się na górę. Nikogo tam nie było. Stała sama, rozpalona, trzęsąc się z wściekłości. Z powrotem zeskoczyła na dół, znalazła ubranie i naciągnęła je, wciąż klnąc pod nosem.
- Tchórz! Zdrajca! Sukinsyn!
- Irian?
- On tu był! - krzyknęła. - Ten padalec o zgniłym sercu, Thorion. - Szybko ruszyła w stronę Mistrza Wzorów, który stał obok domu, skąpany w blasku gwiazd. - Pływałam w strumieniu, a on mnie podglądał!
- To tylko jego bezcielesna postać. Nie zrobiłaby ci krzywdy, Irian.
- Postać z oczami, postać, która widzi! Niechaj będzie... - urwała, bo nagle zabrakło jej słów. Czuła się zbrukana. Zadrżała i przełknęła zimną ślinę zbierającą się w ustach.