Nagle rozległy się głośne i podniecone okrzyki: - Oto on! Neron siedział wyprostowany w fotelu z kości słoniowej, a więc jego głowa już nie wspierała...

Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Rzucił okiem w kierunku wieży i krzyknął z takim samym przejęciem jak inni:
- Oto on!
Boki wieży nie były obudowane, toteż każdy mógł zobaczyć drabiny prowadzące z jednej platformy na drugą. Postać w bieli wspinała się ze spokojem i godnością. Z boku dostawiono drabinę, po której zuchwały pomocnik śpiesznie wchodził na górę. Helenie udało się wreszcie przedostać do wydzielonego ogrodu, gdzie u wejścia, niczym aniołowie-stróże, stali dwaj strażnicy z wyciągniętymi mieczami.
- Muszę zobaczyć się z cesarzem - powiedziała. - To sprawa... sprawa życia i śmierci! Błagam was, przepuśćcie mnie!
- Cofnij się! - burknął strażnik. - Nikomu nie wolno zbliżać się do cesarza.
- Muszę się z nim zobaczyć! - wykrzyknęła. - Muszę go widzieć natychmiast. - Kiedy jedyną odpowiedzią strażnika był brutalny szturchaniec, podniosła głos. - O cezarze! O cezarze! Muszę cię widzieć. Mam wiadomość przeznaczoną tylko dla twoich uszu!
- To kobieta, która pomaga magowi - odezwał się drugi strażnik z niepokojem.
Neron usłyszał wołanie i oderwał na chwilę oczy od białej postaci wchodzącej po drabinie, żeby spojrzeć w stronę Heleny. Poznał ją i zmarszczył czoło.
- To znów ta kobieta - powiedział do Tygellina. - Dlaczego robi tyle zamieszania? Idź do niej i dowiedz się, o co jej chodzi.
Prefekt gwardii cesarskiej podszedł do wejścia. Dwaj strażnicy odstąpili na krok.
- O co chodzi tym razem? Czy masz więcej pogłosek, którymi chcesz zmącić spokój cesarza? Mów szybko, co masz do powiedzenia. Nie mam do ciebie cierpliwości.
Helena powiedziała mu, co zaszło, dodając:
- On oszalał. Jeśli się go nie powstrzyma, będzie to wielkie zwycięstwo chrześcijan.
Wzmianka o ewentualnym triumfie chrześcijan przekonała Tygellina, że należy powiadomić jego pana. Neron słuchał, nerwowo gładząc ogoloną brodę.
- Musi zostać zatrzymany! - zawołał. - Nie wolno pozwolić, aby zginął z racji swego szaleństwa na oczach całego Rzymu.
Szymon był już teraz blisko szczytu i poruszał się wolniej, jakby długa wspinaczka usztywniła jego mięśnie. Tysiące oczu wpatrywało się w wieżę w głębokiej ciszy, która zadziwiała po zgiełku, z jakim oczekiwano na jego przybycie.
- Już za późno, żeby go zatrzymać - oznajmił Tygellin. - Mógłbym nakazać straży, by strąciła go strzałami, kiedy stanie na szczycie. Musieliby jednak wypuścić wiele strzał, żeby w niego trafić, a każda strzała lecąca w górę musi przecież spaść na dół. Spadłyby jak grad na wiernych obywateli Rzymu po drugiej stronie ogrodów.
- Skłonny jestem wydać taki rozkaz - oświadczył Neron.
Petroniusz, który się temu przysłuchiwał, rzekł pośpiesznie:
- Nie wolno ci tego robić, cezarze. Rzym przyjąłby to bardzo źle.
Górna część wieży była szczelnie osłonięta ze względu na znajdujący się tam sekretny mechanizm. Doszedłszy do tego punktu Szymon znikł na kilka chwil, by zaraz wyjść spokojnie na pustą platformę u góry. Przez krótki moment badał wzrokiem zatłoczone ogrody na dole, a potem skrzyżował ramiona na piersi i podniósł wzrok na niezliczone dachy miasta. Robił to wszystko z godnością i spokojem, tak jakby był bogiem spoglądającym dobrotliwie na tandetne rękodzieła ludzi.
- Jest artystą do samego końca - zauważył Petroniusz. Zwątpienie zdawało się go opuszczać, kiedy obserwował wysoką postać w bieli.
- Sądzę, że on wzleci! - wykrzyknął Neron. - Czuję to w kościach.
Jednak natychmiast dowiódł, że nie wyzbył się całkowicie swych wątpliwości, gdyż zwrócił się do Tygellina z rozkazem dopilnowania, aby ta kobieta nie uciekła.
Przeczucie, które miało przenikać masywny kościec cesarza, zawiodło. Tego dnia nie udowodniono istnienia nadludzkich możliwości.
Szymon Mag, Szymon z Gitty, największy sztukmistrz i mag, jakiego widział świat, zbliżył się do krawędzi małej platformy, obrócił się w kierunku pałacu i wzniósł w powietrze ramiona, pozdrawiając majestat tronu. Potem skłonił się kilka razy gęstym tłumom. Wzniesionymi ramionami wykonał gest na znak, że jest gotów. Przez chwilę stał nieruchomo, uniósłszy się na palcach, a potem, bez cienia wahania, Szymon Mag rzucił się w przestrzeń!