Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Kolejne rozgrzanie, dwa mocne uderzenia w nie spłaszczony koniec – i małe koło przekładni zostało wykute. Ostatnie uderzenie, żeby równo uciąć wykuty kawałek, i Dorrin odstawił koło do wystygnięcia.
– Zrobisz jeszcze jedno? – zapytał Vaos.
– Prawdopodobnie jeszcze trzy dzisiaj. To połowa. Zrobię jeszcze dwa takie, a potem trzy do korby.
– Dużo jest pracy przy zabawkach.
– To dopiero początek. Muszę oszlifować brzegi, wygładzić je i wypolerować, zanim dopasuję do drewna. – Dorrin wyciągnął z pieca czerwony metal. – Pompuj trochę wolniej.
Vaos otarł czoło.
– Przynajmniej jest ciepło.
LXVI
Kiedy mroźne powietrze smagnęło Meriwhen niczym bat, klacz parsknęła i spłoszyła się. Zilda wycofała się z chłodu, spoglądając na Dorrina.
– Chyba nie masz ochoty wychodzić – powiedział chłopak.
Koza żuła garść słomy.
– Spokojnie... spokojnie. – Dorrin poklepał Meriwhen po karku, po czym zamknął drzwi stodoły. Kiedy mówił, jego oddech unosił się białą smugą. Wskoczył na siodło, stwardniałe od chłodu nawet w stodole, i zawrócił klacz na wschód, w stronę domku. Rylli. Dotknął laski. Nie będzie jej potrzebował w domu uzdrowicielki, ale może mu być potrzebna w drodze do Willuma.
Wyraźny pióropusz bieli z komina wskazywał, że uzdrowicielka wstała już jakiś czas temu, a dwa rzędy świeżych śladów stóp w śnieżnym pyle, który przykrył ubitą ścieżkę do jej drzwi, mówiły, że ma gości.
Dorrin poprowadził klacz na południową stronę domku, gdzie uwiązał wodze do pnia starego krzewu bzu. Zostawił laskę u siodła – tutaj będzie zupełnie bezpieczna.
Otrzepał z grubsza buty ze śniegu, zapukał i wszedł do środka, szybko zamykając drzwi.
– To ja, Dorrin, Ryllo. – Wziął miotełkę i otrzepał do czysta buty, po czym zdjął kurtkę, bo w domku było ciepło.
– Już się bałam, że będę musiała na ciebie czekać cały ranek, chłopcze.
W pokoju przed kominkiem stała kobieta z dzieckiem. Dziewczynka – choć matka sama wyglądała na ledwo wyrosłą z dziecięcych lat – osłaniała lewe ramię prawym, a jej buzia była mizerna i ściągnięta od bólu. Miała na sobie pastuszą kurtę tak zniszczoną, że wełna była brązowa, a skóra lepiła się od brudu.
– Mała Frisa skaleczyła się w ramię o drzwi stajni. – Głos Rylli był niemal pozbawiony emocji.
– Gerhalm nie zobaczył jej w porę. Naprawdę nie widział – wyjaśniła matka. Miała chrypkę. Ubrana była jedynie w zniszczoną i połataną pelerynę z wełny, która kiedyś mogła być niebieska.
Dorrin widział zaczerwienione oczy matki i wyczuwał w niej inny rodzaj bólu niż u córki. Zrobił krok w stronę Frisy, ale dziewczynka wtuliła się w poplamione brązowe spodnie matki. Dorrin rozejrzał się. Zobaczył, że Rylla przesunęła stołek w przeciwległy kąt, niemal dotykając szafki z trzema półkami, na których stało trochę książek.
– Trzeba opatrzyć ramię Frisy. Maleńka trochę kaprysi – dodała Rylla tym samym chłodnym tonem.
Ciemne oczy dziewczynki przemknęły od starszej kobiety do Dorrina i z powrotem na podłogę przed kominkiem. Dorrin podniósł stołek, usiadł i popatrzył na Frisę.
– Niewiele wiem o dziewczynkach – zaczął powoli, nie patrząc wprost na dziecko, nawet kiedy próbował przesłać jej trochę poczucia bezpieczeństwa. – Mam klacz. Pewnie można by ją nazwać końską dziewczynką. Ma na imię Meriwhen.
– Głupie imię dla klaczy. – Głos Rylli brzmiał burkliwie.
– Hm, powiedziała, że ma na imię Meriwhen. Co mogłem zrobić? – Dorrin wzruszył ramionami i położył dłonie na kolanach. – Czy masz na imię Kociątko-Śnieżątko?
Frisa wciąż wpatrywała się w deski podłogi przed kominkiem.