Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Skakał, stawał dęba i rżał, usiłując strącić intruza na ziemię. Pozostałe zwierzęta, szykujące się już do ataku, zawahały się i patrzyły ze zgrozą na szaleńcze wysiłki przewodnika. Oniemiali Mandorallen i Barak ściągnęli wodze, patrząc, jak Hettar pędzi dookoła pośród zamieci. Wreszcie Algar z posępną miną sięgnął do lewej łydki i wyrwał z buta długi, szeroki nóż. Znał konie i wiedział, gdzie uderzyć.
Pierwszy cios był śmiertelny. Zdeptany śnieg poczerwieniał, ogier po raz ostatni stanął dęba i zarżał. Krew pociekła mu z pyska. Potem opadł na drżące nogi, kolana ugięły się pod nim i runął na bok. Hettar zeskoczył bezpiecznie.
Stado hrulgin zawróciło i ze skowytem umknęło w śnieżycę.
Hettar z posępną miną wytarł śniegiem nóż i schował go do pochwy. Na moment położył dłoń na szyi martwego zwierzęcia, po czym rozejrzał się, szukając szabli, odrzuconej w szaleńczym skoku na grzbiet bestii.
Kiedy trzej wojownicy powrócili pod osłonę drzew, Mandorallen i Barak spoglądali na Hettara z głębokim respektem.
— To straszne, że są szalone — oświadczył zadumany Algar. — Był taki moment... tylko moment... kiedy niemal do niego dotarłem i jechaliśmy razem. Potem wrócił obłęd i musiałem go zabić. Gdyby udało się je ujeździć... — Urwał i potrząsnął głową. — Zresztą...
— Nie jeździłbyś chyba na czymś takim? — spytał z niedowierzaniem Durnik.
— Nigdy nie miałem pod sobą takiego zwierzęcia — odparł cicho Hettar. — Chyba nigdy nie zapomnę, jakie to uczucie.
Odszedł na bok i stał nieruchomo, zapatrzony w wirujące płatki śniegu.
Rozbili obóz pod osłoną sosen. Rankiem wiatr przycichł, choć śnieg wciąż padał gęsto, gdy ruszali w dalszą drogę. Sięgał już do kolan i konie męczyły się szybko.
Przekroczyli kolejny grzbiet i zjechali w dół, do następnej doliny. Silk rozglądał się z krytyczną miną.
— Jeśli wciąż będzie padać, Belgaracie, całkiem ugrzęźniemy — stwierdził ponuro. — Zwłaszcza że musimy ciągle się wspinać.
— Teraz już nie — uspokoił go starzec. — Od tego miejsca pojedziemy dolinami. Prowadzą do samego Prolgu, więc możemy omijać szczyty.
— Belgaracie — rzucił przez ramię Barak, który jechał na czele. — Tu są jakieś świeże ślady.
Wskazał linię odcisków stóp, biegnącą w poprzek ich ścieżki.
Starzec wyjechał naprzód i uważnie zbadał ślady.
— Algrothy — rzucił krótko. — Lepiej miejmy oczy otwarte.
Ostrożnie zjechali do doliny. Tu Mandorallen przystanął na chwilę, by wyciąć sobie nową kopię.
— Nie dowierzałbym broni, która ciągle się łamie — wyznał Barak, gdy rycerz wrócił na siodło.
Mandorallen wzruszył ramionami, aż zaskrzypiała zbroja.
— Zawsze są jakieś drzewa w pobliżu — stwierdził.
Wśród sosen porastających dno doliny Garion usłyszał znajome szczekanie.
— Dziadku! — zawołał.
— Słyszałem — odpowiedział Belgarath.
— Jak sądzisz, ile ich jest? — spytał Silk.
— Koło dziesięciu.
— Osiem — poprawiła ciocia Pol.
— Jeśli osiem ich tylko, czy ważą się zaatakować? — zapytał Mandorallen. — Te w Arendii odwagę z liczby swej czerpały.
— Myślę, że mają w tej dolinie legowisko — odparł starzec. — Każde zwierzę broni swojego domu. Ich atak jest prawie pewny.
— Musimy zatem je odszukać — stwierdził pewnie rycerz. — Lepiej zniszczyć je zaraz w polu, jakie sami wybrać zechcemy, niż zaskoczonym być ich pułapką.
— Wraca do dawnych nałogów — zauważył kwaśno Barak, zwracając się do Hettara.
— Ale tym razem chyba ma rację — stwierdził Algar.
— Piłeś coś, Hettarze? — spytał podejrzliwie Barak.
— Chodźmy, panowie! — zawołał wesoło Mandorallen. — Rozbijmy te bestie, abyśmy bez przeszkód mogli drogę swą kontynuować.
I brnąc przez śnieg ruszył na poszukiwanie algrothów.
— Jedziesz, Baraku? — Hettar wyciągnął szablę.
Barak westchnął.
— Chyba tak — odpowiedział żałosnym tonem. Spojrzał na Belgaratha. — To nie powinno potrwać zbyt długo. Spróbuję chronić moich krwiożerczych przyjaciół przed kłopotami.
Hettar roześmiał się.
— Robisz się jeszcze gorszy od niego — zarzucił mu Barak, gdy obaj galopowali śladem Mandorallena.