Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.
ny brak zaufania. Ambasadorowie
że nie mogą się nic dowie-
dzieć, bo nikt z nimi nie chce rozmawiać
Odkrycie Ameryki i rozwój handlu z Indiami poszerzyło działalność go-
spodarczą i dyplomatyczną państw Europy. Zaistniała potrzeba utworzenia
nowoczesnej służby zagranicznej, stałych przedstawicielstw przy dworach
królewskich, które rywalizowały z sobą o wpływy polityczne i podział kra-
jów zamorskich (Hiszpania, Portugalia, Francja i Anglia). W XVIII wieku na czoło wysunęła się Francja rywalizując z Anglią. Miała ona już wtedy kilkanaście stałych poselstw. Wysyłała swych ambasadorów określanych jako
nadzwyczajnych i pełnomocnych (posiadających stałe upoważnienie do re-
prezentowania monarchy).
Zrodziły się konflikty na tle, który cesarz bądź król jest
i
który ambasador ma pierwszeństwo (problem precedencji). Najbardziej za-
wzięte spory toczyli między sobą ambasadorowie królów Francji i Hiszpa-
nii. W połowie XVIII wieku na większości dworów utarł się zwyczaj określania precedencji tych dwóch ambasadorów wg starszeństwa liczonego od
daty przyjazdu. Choć nie udało się tej zasady w ówczesnym czasie rozsze-na wszystkich
to jednak można to uznać za początek
powszechnej dziś zasady starszeństwa ambasadorów wg daty złożenia li-
stów
Ambasadorowie pomniejszych państw byli trak-
towani w dalszej kolejności.
W średniowieczu wykształcił się zwyczaj traktowania priorytetowo przed-
stawiciela papieża, początkowo zwanego
ze względu na rolę pa-
pieża postrzeganego jako głowa kościoła i głowa państwa. Z dyplomacją
watykańską wiąże się odrębny
dyplomatyczny. Posłów przyj-
bardzo uroczyście papież, w otoczeniu kardynałów. Zróżnicowane
były sale przyjęć, w zależności od rangi posła i dworu, który go wysłał.
W średniowieczu i w wiekach późniejszych
przypisywali sobie prawo ustalania precedencji
pomiędzy władcami suwerennych państw.
własne pierwszeństwo przed innymi było przyjmo-
wane jako oczywiste. Papieżowi Juliuszowi II przypisuje się
w
roku następujący
porządek precedencyjny głów koronowanych i książęcych:
Ordo Regum Christianorum: Imperator Cesar, Rex Romanorum
następca Ce-
sarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego), Rex Franciae,
Rex
Rex
Rex
cum tribus discors
Rex
discors cum rege
galliae, Rex Scotiae et Rex
inter se discordes, Rex Navarrae, Rex Cipri, Rex
Rex Poloniùe, Rex Daniae, po tym następowała precedencja książąt (Ordo Próbę taką podjął w
roku premier Portugalii Pombal z okazji ślubu Księżniczki Brazylii w
Lizbonie. Zdecydowanie odrzuci! ją francuski minister spraw zagranicznych („Król nigdy i pod żadnym pretekstem nie zgodzi się na jakąkolwiek innowację, która naruszałaby dostojność jego tro-nu"). Również Hiszpania zareagowała negatywnie, a dwór wiedeński odpowiedział, że takie absur-dy zasługują jedynie na pogardę.
Legat papieski - wysłannik, szef misji papieskiej (czasowy).
10
Papież przyjmował siedząc na tronie, a poseł stojąc (bez nakrycia głowy) mowy papieża, a następnie był zobowiązany do ucałowania
pantofla papieża. Odstępstwo od tego zwyczaju wywalczyło poselstwo mo-
skiewskie, które nie uznawało papieża jako głowy kościoła. Watykan pro-
wadził politykę odrębną wobec Moskwy,
swych legatów i dążąc
do podporządkowania sobie kościoła
Wysoką rangę mieli na dworach monarchów stali wysłannicy papieża -
nuncjusze
zajmujący się nie tylko sprawami kościoła, lecz i poli-
tyką. Zajmowali oni miejsce przed ambasadorami. Funkcje nadwornych kanc-
lerzy królewskich (czyli dzisiejszych premierów), do których
sprawy
zagraniczne, sprawowali dawniej przeważnie wysocy dostojnicy
W Polsce ożywioną działalność poselską obserwujemy już za Piastów,
w czasach Chrobrego, a także po zjednoczeniu kraju - za Kazimierza Wiel-
kiego. W okresie wojen
za panowania Jagiełły, aktywna była
królewska dyplomacja
W Polsce pojawiają się misje dyploma-
tyczne Wenecji, Anglii, Francji. Od zarania chrześcijaństwa w Polsce oży-
wione były kontakty między Polską a Rzymem. Przy dworze królewskim
