- Pomogę ci, jeśli tylko będę mogła, ale nie spodziewaj się zbyt wiele...

Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Tel'aran'rhiod jest całym moim światem, stać mnie jednak na znacznie mniej niż ciebie.
Nynaeve zamrugała; ciemny, potężny mężczyzna nie wy­konał żadnego na pozór ruchu, ale nagle znalazł się dwa kroki dalej i teraz przesuwał osełką po ostrzu jednego ze swoich mieczy z cichym, jedwabistym sykiem. Całą swą postawą oz­najmiał, że jeśli o niego chodzi, Birgitte mówi sama do siebie.
- Co możesz mi opowiedzieć o Moghedien, Birgitte? Mu­szę wiedzieć, ile tylko można, jeśli mam stawić jej czoło.
Pochylając swój łuk, Birgitte po namyśle rzekła:
- Walka z Moghedien jest trudna i to nie tylko dlatego, że jest jedną z Przeklętych. Ona zazwyczaj przyczaja się, nie podejmuje najmniejszego ryzyka. Atakuje dopiero wówczas, gdy dostrzeże słabość, porusza się jedynie w półmroku. Jeżeli obawia się porażki, ucieknie; nie należy do tych, którzy walczą do ostatka, nawet jeżeli miałoby to stworzyć szansę zwycię­stwa. Szansa to za mało dla Moghedien. Ale nie traktuj jej z lekceważeniem. Jest niczym wąż zwinięty w wysokiej trawie, czekający na właściwy moment, by uderzyć, a współczucia ma jeszcze mniej niźli on. W szczególności tutaj nie wolno jej lekceważyć. Lanfear zawsze twierdziła, że Tel'aran'rhiod sta­nowi jej królestwo, lecz Moghedien potrafi dokonywać w nim rzeczy dalece przekraczających możliwości Lanfear, chociaż nie posiada siły tamtej w cielesnym świecie. Sądzę jednak, że nigdy nie podjęłaby ryzyka konfrontacji z Lanfear.
Nynaeve zadrżała, strach walczył w niej z gniewem, dzięki któremu była zdolna utrzymać Moc. Moghedien. Lanfear. Ta kobieta tak lekko mówiła o Przeklętych.
- Birgitte, co obiecała ci Moghedien?
- Ona wiedziała, kim jestem, choć ja sama nie miałam o tym pojęcia. Bo skąd niby miałabym wiedzieć. - Birgitte zerknęła na Caina; zdawał się całkowicie pochłonięty swym mieczem, ale mimo to i tak zniżyła głos. - Obiecała, że będę łkać w samotności, dopóki obraca się Koło. Powiedziała to w taki sposób, jakby stwierdzała fakt, który jeszcze się nie wydarzył.
- A mimo to chcesz nam pomóc.
- Jeśli tylko potrafię, Nynaeve. Pamiętaj, że powiedzia­łam ci, byś nie oczekiwała nazbyt wiele. - Ponownie objęła wzrokiem mężczyznę ostrzącego miecz. - Spotkamy się je­szcze, Nynaeve. Jeżeli będziesz ostrożna i przeżyjesz.
Zważyła w dłoni łuk, a potem podeszła do Caina, otoczyła go ramieniem i zaczęła mu szeptać coś do ucha. Cokolwiek to było; Cain śmiał się, kiedy razem znikali.
Nynaeve potrząsnęła głową. Ostrożna. Wszyscy mówili jej o ostrożności. Legendarna bohaterka, która obiecała pomoc, stwierdzając jednocześnie, że niewiele będzie mogła zrobić. Oraz jedna z Przeklętych w Tanchico.
Myśl o Moghedien, o tym, co tamta jej zrobiła, ponownie rozbudziła w niej gniew, narastający do czasu, aż Jedyna Moc zaczęła pulsować w niej niczym słońce. Zupełnie niespodzie­wanie znalazła się w komnacie, w której była wcześniej; nie­omal pragnęła, aby tamta wróciła. Ale komnata było pusta. Wściekłość i Moc szalały w niej, aż pomyślała, że jej skóra popęka i sczernieje. Moghedien, czy też którakolwiek z Czar­nych sióstr, mogła znacznie łatwiej wyczuć jej obecność, kiedy przenosiła Moc, ale mimo to wciąż nie zwalniała uchwytu Pra­wdziwego Źródła. Niemalże pragnęła, by tamte ją odnalazły, mogłaby wtedy wyładować swój gniew. Temaile zapewne wciąż znajdowała się w Tel'aran'rhiod. Jeżeli wróci do sypialni Pa­narch, będzie mogła skończyć z nią raz na zawsze. Wyrównać rachunki z Temaile - i ostrzec pozostałe. Tego było tyle, że aż zaczęła warczeć.
Do czego tak się uśmiechała Moghedien? Podeszła do gab­loty - szerokiej szklanej skrzyni ustawionej na rzeźbionym stole - i zajrzała do środka. Pod szkłem stało sześć różnych, nie pasujących do siebie figurek. Na stopę wysoka naga kobieta wspinała się na palce, tańcząc; pasterz o połowę mniejszy grał na flecie, ramię wspierał na kiju, a u jego stóp leżała owca, pozostałe statuetki podobne były do tych dwu. Nie miała jed­nak najmniejszych wątpliwości, co wywołało uśmiech na twa­rzy Przeklętej.
W samym środku okrągłego lakierowanego na czerwono drewnianego postumentu spoczywał krążek wielkości męskiej dłoni, rozdzielony na połowy falistą linią, jedna część lśniła bielą bardziej nieskazitelną niźli śnieg, druga czarniejsza była od sadzy. Wiedziała, że krążek wykonany został z cuendillara, widziała już podobne, mimo iż wykonano ich zaledwie siedem. Jedna z pieczęci na więzieniu Czarnego; ogniskowa jednego z zamków, które trzymały go w Shayol Ghoul, uniemożliwia­jąc mu wydostanie się na świat. To było być może równie ważne znalezisko jak tamta rzecz, którą można byłoby zagrozić Randowi. Nie wolno dopuścić, by wpadło w ręce Czarnych Ajah.
Nagle zobaczyła swoją podobiznę. Powierzchnia gabloty wykonana była z najlepszego szkła, pozbawionego pęcherzy­ków, dzięki czemu dawała odbicie równie czyste jak zwier­ciadło, choć oczywiście słabsze. Fałdy ciemnozielonego jedwa­biu otulały jej ciało tak ściśle, że ukazywały każdą krągłość piersi, bioder i ud. Długie warkocze koloru miodu, przetykane jadeitowymi paciorkami, okalały twarz o wielkich, piwnych oczach i wydętych ustach. Poświata saidara była, rzecz jasna, niewidoczna. Zamaskowana w takim stopniu, że sama nie po­trafiła się rozpoznać, a jednocześnie zachowywała się tak, jak­by miała wypisane na czole, że jest Aes Sedai.
- Potrafię zachować ostrożność - burknęła.
Jednak jeszcze przez moment zatrzymała saidara. Moc wy­pełniała ją niczym 'rycie, które pulsowało w jej ciele; czuła się tak, jakby jej skórę przenikały wszystkie rozkosze, jakich kie­dykolwiek zaznała. W końcu poczucie, że się wygłupia, uła­twiło odepchnięcie Prawdziwego Źródła. Czy też może efekty towarzyszące przenoszeniu Mocy do tego stopnia osłabiły gniew, że nie potrafiła go już dłużej utrzymać.