Rozdział XXTANIEC ŚMIERCIOderwana wieżyczka wpadła do rzeki opodal Maksa i sekundę wcześniej od niego...

Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Zderzenie z powierzchnią wody wycisnęło mu powietrze z płuc. Maks pozwolił, by pęd poniósł go głębiej, po­tem zawrócił, wypłynął na powierzchnię, otarł oczy z wody, ode­tchnął głęboko i rozejrzał się. W czasie lotu musiał zrzucić plecak i teraz nie mógł go odnaleźć. Kącikiem oka dostrzegł jakiś błysk. W górze rzeki, wysoko na tle gwiazd przesuwał się jakiś punkcik, nie, coś więcej, raczej dysk z trzepoczącymi liniami po obu stro­nach. Nagle dysk przemienił się w wielkiego ptaka z wysuniętymi szponami. Migocąc białawo w poświacie księżyca, ptak zszedł po­wierzchnią wody. Jeszcze raz machnął skrzydłami, Maks wyciągnął ręce, szpony zacisnęły się i Maks wyskoczył z wody jak korek. Ptak załopotał skrzydłami, nabrał wysokości i zakręcił w stronę zamku. Rzeka przekrzywiła się pod obłędnym kątem. Maks wolał patrzeć w górę.
Znad szyi ptaka wyłonił się kaptur z dwoma jasnymi iskrami w miejscu oczu.
- Szczęście masz, że w pobliżu czekałem - oznajmił Haddo.
Skrzydła zatrzepotały gwałtownie i ptak minął mur zamku.
- Dzięki, Haddo, równy z ciebie gość! - krzyknął Maks.
- Jak wygląda sytuacja?
- Karlini, trzeba pomóc. Ewakuacja w toku... - Haddo urwał i za­skrzeczał gniewnie do ptaka. Ten skręcił ostro w prawo, machnął skrzy­dłami, przemknął nad kalenicą krytego łupkiem dachu, poderwał skrzy­dła i skulił je. Na chwilę cała trójka zawisła w powietrzu, potem za­częła spadać. Lądowisko pędziło im na spotkanie. Tuż nad ziemią ptak otworzył szpony; Maks, który się tego spodziewał, przekoziołkował po trawie. Ptak przemknął nad nimi lotem koszącym, złapał w szpony sieć pełną książek i innych pakunków, machnął lewym skrzydłem i skrę­cił w prawo. Wzbił się wyżej, niknąc za murem i szeregiem kominów. Maks pozbierał się i ruszył truchcikiem przez murawę. Z drzwi wieży wyszedł człowiek objuczony workami.
- Och, jak dobrze - wysapał Karlini, rzucając worki na ziemię - żeś się pokazał.
- Możesz podziękować Haddowi - powiedział Maks - ale kiedy indziej. Tam na dole robi się gorąco. Nie mam pojęcia, ile czasu za­brałoby mi dostanie się tutaj na własną rękę. Jak wygląda sytuacja?
Karlini zaczął wpychać worki i pojedyncze książki do następnej sieci.
- Jak radziłeś, przygotowaliśmy się do ewakuacji, więc teraz pra­wie kończymy. To reszta naszych rzeczy. Wrocław przyprowadził łódź. Są z nim Roni i kucharz.
Dudniące drżenie przetoczyło się przez zamek, następnie rozległ się stukot oderwanego skądś kamienia.
- To dobrze - mruknął Maks - a co z tobą? Karlini przełknął ślinę i przygryzł wargę.
- Nadal nie mogę odejść. To, co mnie pochwyciło, nie wyłączy­ło się.
- Tego się obawiałem - mruknął Maks. - Być może istnieje ręcz­ny wyłącznik, ale zapewne Śmierć go kontroluje. Oznacza to, że musimy uwolnić cię własnym przemysłem, chyba że wymyślimy ja­kiś sposób uspokojenia Śmierci i nastawienia jej przyjaźnie.
- Na to wygląda. Masz jakieś pomysły?
Maks opuścił soczewkę na oko i przyjrzał się Karliniemu. Jego postać przenikał niewyraźny szkielet włóknistej czerni, ale w prze­ciwieństwie do tworu, z którym wcześniej walczył Maks, włókna w Karlinim były niezależne, bez widocznego powiązania z resztą energetycznej matrycy zamku.
- Myślę, że między tobą i zamkiem zachodzi efekt rezonansowy - oznajmił Maks. - Być może, gdyby nam się udało zdestabilizować pole zamku, moglibyśmy cię uwolnić. Poza tym przy okazji będzie­my mogli upuścić Śmierci trochę energii. Być może to uczyni ją bar­dziej uległą, gdy użyjemy powłoki ograniczającej.
- Dobra. Jak?
- Czego dowiedziałeś się z czarów sondujących po moim odejściu?
- Nie mogłem przedrzeć się przez osłony rezerwuaru mocy, ale udało mi się wsunąć szperacz w system przekazu energii. Chyba zdołam ją przetoczyć, gdy będzie trzeba. Aha! Odkryłem również me­chanizm napędowy zamku i zrozumiałem działanie urządzenia, któ­re go uaktywnia. Mechanizm pobiera mnóstwo mocy. Na nieszczę­ście, teraz wszystkie urządzenia znajdują się głęboko w podstawie, pod warstwą wody grubą na trzydzieści stóp.
- To będzie problem - potwierdził Maks. - Nie sądzę, byśmy mieli czas na stworzenie bąbla do nurkowania, więc przyjdzie nam pracować na odległość. Moim zdaniem, musimy zająć się wszystkim jednocześnie: przejąć kontrolę nad Śmiercią, uwolnić ciebie i prze­stawić zamek.
Nad murawą pojawił się rosnący w oczach ciemny kształt. Haddo i ptak obniżyli się nad dziedzińcem, porwali ostatni tobół i rozpłynęli w ciemności.
- To była ostatnia partia - rzekł Karlini - to znaczy, że czas się zabrać do pracy.