- To skorpion - odpowiedział...

Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Androctonus australis.
Kartka pocztowa. Staranne pismo wypełnia prostokąt.
Połowe czasu, który minął, strawiłam na zmaganiu się z sobą, żeby cię nie dotknąć. Potem przestało już mieć znaczenie, czy cię w ogóle jeszcze zobaczę. To nie jest kwestia moralna, tylko kwestia tego, ile ty zniesiesz.
Bez daty i bez podpisu.
Czasem, kiedy może zostać z nim na noc, budzą ich przed świtem trzy miejskie minarety wzywające do modlitwy. Odprowadza ją przez rynek indygo leżący między południową częścią Kairu a jej hotelem. Piękne pieśni modlitewne przenikają powietrze jak strzały, minarety odpowiadają sobie nawzajem, oboje spacerują tak przez ich dialog w chłodzie poranka, woń węgla drzewnego i konopi nadaje głębię powietrzu. Grzesznicy w świętym mieście.
Rozsuwa gwałtownie ręką talerze i szklanki na restauracyjnym stole, tak że ona mogłaby gdzieś tam w mieście rozejrzeć się za przyczyną takiego hałasu. Jest bez niej, on, który nigdy nie czuł się samotny przy wielomilowych odległościach dzielących pustynne miasta. Człowiek na pustyni może hołubić w złączonych dłoniach czyjąś nieobecność, wiedząc, że wzmacnia go bardziej niż woda. Wie o takiej roślinie z okolic El Taj, z której sączy się płyn w miejscu, gdzie zetnie się jej kwiat. Każdego ranka można wypić tyle tego płynu, ile by wystarczyło do wypełnienia odciętego kwiatu. Roślina kwitnie w ten sposób przez cały rok, potem umiera z jakiejś innej przyczyny.
Leży w swym pokoju otoczony wyblakłymi mapami. Jest bez Katharine. Gniew zwraca przeciw wszelkim normom społecznym, wszelkiej układności.
Nie interesuje go już współżycie z innymi ludźmi. Pragnie tylko jej majestatycznego piękna, teatru jej ekspresji. Łaknie tych minut tajemniczego namysłu wzajemnego, głębi wspólnego pola, gdzie ich intymne obcości łączą się jak sąsiednie strony zamykanej książki.
Został przez nią rozbity na kawałki.
Jeśli ona mu to zrobiła, co on zrobił jej?
Kiedy zamyka się w swej wyniosłości, a on znajduje się na zewnątrz, w większej grupie ludzi, opowiada dowcipy, z których się sam nie śmieje. Z maniackim ożywieniem drwi z historii odkryć. Postępuje tak, kiedy jest nieszczęśliwy. Tylko Madox rozumie to zachowanie. Ale on nawet nie zaszczyca go spojrzeniem. Uśmiecha się do wszystkich, do mebli w pokoju, chwali ułożenie kwiatów, jakieś bezosobowe sprawy. Ona źle rozumie jego zachowanie przypuszczając, że on takiego właśnie zachowania potrzebuje, i podawaja mury obronne mające ją przed nim chronić.
Nie może już znieść tych murów. Buduj je sobie i ty, tłumaczy mu, skoro ja mam swoje. Wypowiada te słowa emanując pięknem, któremu on nie może sprostać. Ona, w swych pięknych strojach, z rozjaśnioną twarzą obdarzającą śmiechem każdego, kto się do niej uśmiechnie, przyjmującą z dziwnym grymasem jego gniewne żarty. On powtarza swe prowokujące oświadczenia na temat odkryć, tak że w czasie którejś wyprawy oswajają się już z nimi wszyscy.
W chwili, w której się odeń odwróciła, w hallu baru Groppi, zapadł w chorobę. Wie, że jedyny sposób, w jaki mógłby pogodzić się z jej utratą, polegałby na tym, że nadal by się nią zajmował, albo że ona zajmowałaby się nim. Żeby się w jakiś sposób mogli nawzajem z tego wywieść. A nie poprzez zbudowanie muru.
Światło słoneczne wlewa się do jego kairskiego pokoju. Ręka spoczywa na dzienniku wpisywanym w Dzieje Herodota, ciało pełne napięcia źle wypisuje słowa, litery rozłażą się, jakby im brakło kręgosłupa. Nie umie zapisać wyrazów światło słoneczne. Ani wyrazu miłość.
Do tego mieszkania światło wpada tylko od strony rzeki i leżącej za nią pustyni. Pada na jej kark i stopę, na bliznę po zastrzyku ospy na jej prawym ramieniu, którą on tak kocha. Siedzi na łóżku obejmując ramionami swą nagość. On ściera otwartą dłonią pot z jej barku. To mój bark, myśli sobie, nie jej męża, to mój bark. W taki właśnie sposób kochankowie obdarzają się nawzajem częściami swego ciała. W tym pokoju nieopodal rzeki.
W ciągu tych kilku godzin, które dla siebie mają, w pokoju się ściemniło. Tylko rzeka i poblask pustyni. W rzadkich chwilach, kiedy napływają fale deszczu, podchodzą do okna i wystawiają na zewnątrz wyciągnięte ręce, aby nabrać w nie tyle wody, ile zdołają. Ulice wypełniają okrzyki wywołane nagłą ulewą.
- Już nigdy nie będziemy się kochać. Już się więcej nie zobaczymy.
- Tak, wiem - mówi.
Jest to noc jej nalegań na samą siebie, żeby wyjechać.