Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.
195 k.p.c., po stronie powodowej nie
461
Art. 887. Kodeks postępowania cywilnego. C^ęść druga i trzecia. Komentar^
zachodzi współuczestnictwo konieczne, ani też współuczestnictwo jednolite. O ile bowiem przy współuczestnictwie koniecznym niewstąpienie do sprawy wszystkich osób, których udział w sprawie w charakterze powodów jest konieczny, skutkuje oddaleniem powództwa ze względu na brak legitymacji łącznej po stronie czynnej, o tyle w przypadku powództwa z art. 887 § 2 k.p.c. niewstąpienie do sprawy przez innych powodów nie tamuje rozstrzygnięcia sprawy - co więcej, wyrok wydany w sprawie jest skuteczny w stosunku do innych wierzycieli.
3. Przepis art. 887 § 2 k.p.c. nie określa, w jakim terminie pozwany
pracodawca powinien wskazać sądowi innych wierzycieli w celu umożli
wienia zawiadomienia ich o możliwości wstąpienia do sprawy w charak
terze powodów. Jednakże mając na względzie zasadę koncentracji, nale
ży przyjąć, iż winien dokonać tego przy pierwszej czynności procesowej,
a więc w odpowiedzi na pozew lub na pierwszym posiedzeniu wyznaczo
nym w celu przeprowadzenia rozprawy. Przyjąć bowiem należy, iż praco
dawcy znana jest okoliczność, na rzecz których wierzycieli komornik do
konał zajęcia wynagrodzenia za pracę, bowiem o każdym zajęciu komor
nik go zawiadamiał. Niedopełnienie przez pozwanego pracodawcę obo
wiązku wynikającego z art. 887 § 2 k.p.c. może powodować w stosunku
do niego skutki w postaci obciążenia go wynikłymi stąd kosztami postę
powania, a to na podstawie art. 103 § l i 2 k.p.c. Ponadto pracodawca
poprzez zaniechanie wskazania innych egzekwujących wierzycieli naraża
się na wytoczenie nowego procesu przez tych wierzycieli. Wprawdzie
bowiem wyrok wydany w sprawie wytoczonej przez jednego czy niektó
rych tylko wierzycieli jest skuteczny w stosunku do pozostałych wierzy
cieli, to jednak istnienie takiego wyroku nie uniemożliwia tym wierzycie
lom wytoczenia odrębnego postępowania. Pracodawca nie będzie też mógł
względem wierzycieli, którzy nie zostali przez niego wskazani i nie zosta
li zawiadomieni o toczącym się postępowaniu, powoływać się na powagę
rzeczy osądzonej korzystnego dla niego wyroku.
4. Obowiązek wskazania sądowi wierzycieli ciąży na pozwanym do
chwili wydania wyroku. Również w postępowaniu przed sądem drugiej
instancji pozwany pracodawca winien wskazać wierzycieli, którzy wszczę
li egzekucję po wydaniu wyroku przez sąd pierwszej instancji. Z uwagi
jednak na treść art. 391 § l zd. 2 k.p.c., wierzyciel taki może jedynie przy
stąpić do sprawy jako interwenient uboczny.
5. Powództwo z art. 887 § 2 k.p.c. powinno być wniesione - w zależ
ności od charakteru stosunku prawnego łączącego dłużnika egzekwowa-
462
Kodeks postępowania cywilnego. C^gść druga i trzecia. Komentar^ Art. 888.
nego z dłużnikiem zajętej wierzytelności - bądź do sądu pracy, jeżeli wiąże ich stosunek pracy, bądź do sądu cywilnego, o ile wiąże ich stosunek zlecenia.
Art. 888. § 1. Na wniosek wierzyciela komornik odbierze dłużnikowi dokumenty stanowiące dowód wierzytelności i złoży je do depozytu sądowego.
§ 2. Jeżeli wierzyciel zgłasza wniosek, aby odebranie odbyło się w jego obecności, komornik zawiadamia go o terminie czynności. W razie niestawienia się wierzyciela czynności nie dokonuje się.
§ 3. Dłużnik obowiązany jest pod rygorem odpowiedzialności za szkodę udzielić wierzycielowi wszystkich wyjaśnień potrzebnych do dochodzenia praw przeciwko dłużnikowi zajętej wierzytelności.
1. Jeżeli wierzyciel tego zażąda, komornik ma obowiązek odebrać
dłużnikowi dokumenty stanowiące dowód wierzytelności i złożyć je do
depozytu sądowego. Obowiązek ten ciąży na komorniku jedynie w sto
sunku do dłużnika, bowiem z treści komentowanego przepisu nie wyni
ka, by komornik miał prawo odebrać dokumenty, które są w posiadaniu
osób trzecich. Dokumentami stanowiącymi dowód wierzytelności są za
równo dokumenty stwierdzające powstanie lub istnienie wierzytelności,
jak też wszelkie pisma, za pomocą których można przeprowadzić dowód,
że zajęta wierzytelność rzeczywiście istnieje (por. J. Korzonek: Postępowa
nie egzekucyjne i %abe%piec%ające, Kraków 1934, s. 55).
2. Przepisy art. 692 i 693 k.p.c. oraz rozporządzenie Ministra Spra
wiedliwości z dnia 24 września 1965 r. o zasadach i trybie postępowania
w sprawach o złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego
(Dz.U. Nr 42, póz. 261) nie mają zastosowania do stanów faktycznych
unormowanych przez art. 808, art. 852 § l i 2, art. 862 § l, art. 888 § l,
art. 1024 § l pkt 4, art. 1029 § l, art. 1033 § l i art. 1042 k.p.c. Pienią
dze, dokumenty, rzeczy składane i pozostawione przez komornika w de
pozycie sądowym stosownie do przepisów kodeksu postępowania cywil
nego wymienionych wyżej, są depozytami w sądzie w rozumieniu art. 2
w zw. z art. l ust. l dekretu z dnia 18 września 1954 r. o likwidacji nie
podjętych depozytów i nie odebranych rzeczy (Dz.U. Nr 41, póz. 184)
463
Art. 889. Kodeks postępowania cywilnego. C^ęść druga i trzecia. Komentar^