Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Zakryła ręką uszy, żeby nie słyszeć odgłosów dochodzących z sąsiedniej izby. Niebawem wszystko ucichło, lecz bynajmniej nie poprawiło jej to nastroju. Stwierdziła z niepokojem, że jest zawiedziona i wtrącona z równowagi.

Dlaczego niby miałoby ją obchodzić, jak często i z kim Wilk z Lochaber dzieli łoże? Westchnęła ciężko i wtuliła twarz w poduszkę.

Gdzie też się podziewa Peg? – pomyślała poirytowana. Nagle dodała dwa do dwóch i w jej głowie zrodziło się podejrzenie, które nie dawało jej spokoju.

Nie zmrużyła oka do samego świtu. Rozgrzewała dłonie przy kominku, gdy Peg wreszcie wróciła do izby.

– Czemuż to się tak skradasz? – zapytała szyderczo. Była tak rozsierdzona, że panowała nad sobą z największym trudem. –
Czyżbyś miała coś na sumieniu? Dajmy na to zdradę?

– Ależ, Margaret…

– Ani się waż! Milcz, kiedy do ciebie mówię! – Meg
chwyciła świecę i przysunęła ją do twarzy pokojowej. Natychmiast tego pożałowała. Służąca była rozczochrana i miała odzienie w nieładzie, ale promieniała niezwykłym blaskiem – blaskiem kobiety, która została zaspokojona.

– Masz czelność dzielić łoże z moim największym wrogiem,
a potem przychodzić tu jak gdyby nigdy nic? I pomyśleć, że byłaś mi przyjaciółką!

– Nie miałam wyboru! – Po policzkach Peg popłynęły łzy. –
Musiałam to zrobić!

– Zawsze jest wybór. Obie doskonale wiemy, że do niczego
cię nie przymuszał. Nie wziął cię siłą. Poszłaś do niego z własnej woli i z tego, co słyszałam, byłaś więcej niż chętna.

– Prawda, nie wziął mnie siłą, ale nie mogłam mu odmówić.
Klnę się na Boga! Nie potrafiłam…

– Rozum ci odjęło, dziewczyno? Jesteś u mnie na służbie, a on siłą odebrał mi dom! Bóg raczy wiedzieć, jak długo będzie nas tu więził! Gdzie twoja lojalność? Gdzie twoja godność?!

Pokojowa załamała ręce i rozpłakała się na dobre.

– Posłał po mnie, kiedy byłaś chora. Wcale tego nie
chciałam, schodziłam mu z oczu, ale uwierz mi, Margaret, już on wie, jak dogodzić kobiecie!

Comynówna zakipiała z gniewu. Niewiele myśląc, uniosła
dłoń i wymierzyła służącej policzek.

– Jak mogłaś?! Przecie to mój wróg!

– Wiem. Daruj mi.

Meg była wściekła, ale nie miała zwyczaju uciekać się do
przemocy. Wciąż nie mogła uwierzyć, że ją uderzyła.

– Gdybyś mnie naprawdę kochała, jak na przyjaciółkę
przystało, nie poszłabyś z nim – powiedziała z żalem. – Nie pozwoliłby ci na to honor. Gdyby choć trochę ci na mnie zależało, gdybyś dbała o moje uczucia, odmówiłabyś, kiedy cię o to
poprosił.

– Jestem młoda. Mam ledwie dwadzieścia lat. Nic nie
poradzę na to, że niektórzy mężczyźni wpadają mi w oko. Nie zauważyłaś, jaki jest przystojny? To nieustraszony Wilk z Lochaber. Każda niewiasta marzy, aby poświęcił jej choć trochę uwagi.

– I w związku z tym zapomniałaś, że nosi nazwisko
MacDonald?

– Ja też z początku nienawidziłam go jak zarazy. Tak samo jak ty. Tyle że potem… Tak czy owak, to niczego nie zmienia, nadal jestem twoją służącą. Twoją, nie jego.

– Mylisz się. To, co zrobiłaś, zmienia wszystko. – Margaret pozostała nieugięta. – Kiedy to się zaczęło?

Peg zaczerwieniła się po same uszy.

– Tej nocy, kiedy zemdlałaś.

Comynówna popatrzyła na nią z wyrzutem.

– Kiedy znów cię do siebie wezwie, odmówisz –
powiedziała, z trudem odnalazłszy głos. – W przeciwnym razie nie wrócisz ze mną do Bain.

Służąca zakryła usta dłonią. Jej oczy zrobiły się wielkie jak spodki.

– Albo będziesz lojalna wobec niego, albo wobec mnie.
Wybieraj.

– Zawsze byłam i będę lojalna wobec ciebie. Chyba w to nie wątpisz? Przecie to tobie służę. Tamto nic dla mnie nie znaczy. To tylko…

– Zdaje się, że nie zrozumiałaś, co do ciebie mówię. Jeżeli spędzisz z nim kolejną noc, odprawię cię. Będziesz mogła zostać na służbie u niego, ale nie u mnie.

Peg nie wierzyła własnym uszom. Wpatrywała się w
Comynównę, jakby widziała ją po raz pierwszy w życiu.

– Każesz mi odmówić? Niby jak? Nie przywykł do tego. Nie
przyjmie odmowy.

Meg usłyszała trzaśnięcie drzwi w sąsiedniej izbie i zacisnęła dłonie w pięści.

– Skoro tak, sprawa jest przesądzona. Jestem pewna, że
znajdzie dla ciebie jakieś zajęcie. W każdym razie do mnie już nie wrócisz.

– Ale…

Margaret uniosła dłoń.

– Twoje protesty na niewiele się zdadzą. Nie dałaś mi