Tylko ja zostałam taka bez przydziału...

Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Babcia Stasia mówiła, że jestem za mądra na męża. Prawda jest pewnie taka, że wszyscy potencjalni bali się mnie jak ognia z powodu wymądrzania się.
I jeszcze teraz na dodatek „wymądrzanie się” psuje mi układy w pracy!
Nic na to nie poradzę - jeżeli mój własny dyrektor jest sześć razy głupszy ode mnie, a zawodowo - szkoda mówić - zna się tylko na tym swoim średniowieczu, przez co kładzie wszystkie inne działy muzeum na łopatki i nawet tego nie zauważa - to ja nie mogę trzymać języka za zębami i udawać idiotki!
Nie mam aparycji stosownej do udawania idiotki.
 
 
Emilka
 
Jutro jedziemy do Marysina. Nie jest to bardzo daleko, jakieś czterysta kilometrów. Lula bardzo podniecona. Wyciągnęła skądś regularny strój jeździecki, z fraczkiem, toczkiem i palcatem. Buty oficerki, jak Boga kocham!
Ja wprawdzie jeździłam trzy lata w Akajocie, ale myśmy raczej mieli kowbojskie maniery, dżinsy i kapelusze. My, to znaczy ja i moja paczka, bo, oczywiście, były tam też całe tabuny takich wyfraczonych, co to szpanowali na zawodach. Nam się nie chciało porządnie trenować i zawody mieliśmy w nosie. Co innego rajdy koleżeńskie. Ale zawsze wystrzegaliśmy się rajdów z udziałem tak zwanych starych ułanów, co to okrywali siebie i konia płaszczem-pałatką, albo czymś w tym rodzaju i uważali, że mają zapewniony komfort. I salutowali sobie nawzajem!
Przestałam jeździć, jak poznałam Leszka. Mój supermen nie lubił koni. Bał się ich! Za duże - mówił wdzięcznie. I nie warczą - dodawał. A on lubił jak mu warczało. Konie - tylko mechaniczne. Możliwie dużo. Pod błyszczącą maską!
Jeżeli pan rotmistrz nie będzie się upierał przy jakichś wojskowych rytuałach, to chętnie sobie pojeżdżę. Na luziku. Mam nadzieję, że nie będzie, zwłaszcza, że jest stary jak piramidy! Nie będzie mu się chciało.
 
 
Lula
 
Jutro jedziemy. Jak ja się cieszę!
Mam wrażenie, że tylko w Marysinie jestem naprawdę szczęśliwa. Szkoda, że nie ma tam muzeum. A może by tak zasięgnąć informacji w Jeleniej Górze? Co mnie właściwie trzyma w Szczecinie? To mieszkanie po babci Janeczce?
Jedziemy!
 
 
Emilka
 
No, takich numerów nie mogłabym się spodziewać nigdy w życiu! Aczkolwiek po zaskoczeniu, które zafundował mi mój osobisty gangster, jestem już nieco uodporniona na niespodzianki!
Przede wszystkim - jesteśmy już w Marysinie. Od kilku godzin. Właściwie powinnam paść po długiej drodze i tych wszystkich emocjach, ale jakoś nie padam. Nadmiar adrenaliny mam w organizmie, więc akurat go spożytkuję.
Długa droga, kiedy się ją przebywa w mojej gangsterskiej limuzynie, nie wydaje się wcale taka bardzo długa. Nigdy nią nie jechałam na takiej trasie i nie miałam okazji, żeby ją docenić. Marzenie, nie samochód. Lula była zachwycona i twierdziła, że czuje się jak królewna z bajki.
Lula w ogóle odżyła natychmiast po wyruszeniu ze Szczecina. Odmówiła zapakowania do bagażnika tego cacanego fraczka w kolorze czerwonym, z czarnymi wyłogami - kazała mi go powiesić z tyłu na wieszaku; a kiedy na niego patrzyła, oczy jej się śmiały.
Nie wiem, czy to muzeum dobrze jej robi.
Dojechałyśmy jak po sznurku prawie do samego Marysina, z jednym tylko postojem na obiad w jakiejś przydróżce. Nie jechałam szybko - najwyżej sto sześćdziesiąt w sprzyjających warunkach. Ale za Jelenią Górą zwolniłam znacznie, bo nagle pokazały się góry i bardzo mi się spodobały - zupełnie jak prawdziwe. To znaczy jak Tatry. Chociaż, oczywiście, Karkonosze. No i szczęście całe, że zwolniłam, bo na prostej drodze złapałam kapcia. Jak się potem okazało, jakiś idiota rzucił na szosę kawałek deski z gwoździem. Deski nie zauważyłam, bo się gapiłam na te góry.
Stanęłyśmy na poboczu, pod drzewkiem i zaczęłam się zastanawiać, co dalej.
W zasadzie powinnam po prostu wymienić koło, ale nigdy w życiu nie wymieniałam koła, a poza tym to jest brudna robota i ciężka, dla chłopa, nie dla wytwornej damy! Chciałam zadzwonić do jakiejś pomocy drogowej, ale Lula mnie hamowała, bo mówiła, że po pierwsze, śmiechem nas zabiją, a po drugie, nie mamy pieniędzy na pomoc drogową. Wytłumaczyłam jej, że żadna zdrowa na umyśle pomoc drogowa nie będzie się śmiała z właścicielki chryslera, ale jej argument co do forsy miał swoją wagę.