Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.
w art. 439 § 1, 535 § 1 k.p.k.) nie jest sprzeczne z art. 6 ust. 1 Konwencji.
Lista posiedzeń jawnych dla publiczności wskazanych w art. 95a § 2 k.p.k. nie obejmuje dwóch sytuacji orzekania w kwestii odpowiedzialności karnej oskarżonego przez sąd pierwszej instancji. Pierwszą z nich jest orzekanie na posiedzeniu w przedmiocie wniosku prokuratora o umorzenie postępowania z powodu niepoczytalności sprawcy i o zastosowaniu środków zabezpieczających. Wyłączenie jawności zewnętrznej tego posiedzenia jest jednak w pełni usprawiedliwione koniecznością ochrony życia prywatnego oskarżonego, czyli z powodu wskazanego w art. 6 ust. 1 Konwencji. W drugim przypadku - wydania wyroku nakazowego na posiedzeniu (art. 500 § 4 k.p.k.) - wyłączenie jawności posiedzenia nie pozbawia oskarżonego prawa do publicznej rozprawy, skoro może on złożyć sprzeciw od wyroku, automatycznie skutkujący przeprowadzeniem rozprawy (Trybunał stwierdza naruszenie prawa do publicznego rozpoznania sprawy jedynie wówczas, gdy po wydaniu wyroku w postępowaniu uproszczonym na posiedzeniu niejawnym dla oskarżonego i publiczności, nie ma on prawa do ponownego rozpoznania sprawy na jawnej rozprawie (tak, m.in.: Aldemir przeciwko Turcji, wyrok z dnia 22 września 2009 r.).
Prawo do obrony i równość stron na rozprawie odwoławczej.
Wobec rozszerzenia dopuszczalności prowadzenia postępowania dowodowego na rozprawie odwoławczej, wzmocniono prawo oskarżonego do realizowania obrony (osobiście lub przez ustanowionego z urzędu obrońcę) na tym etapie postępowania karnego. Projekt przewiduje możliwość złożenia przez każdego oskarżonego wniosku o wyznaczenie obrońcy z urzędu w celu reprezentowania go w postępowaniu apelacyjnym (art. 444 § 3 k.p.k.). W przypadku złożenia takiego wniosku, udział obrońcy w rozprawie odwoławczej jest obligatoryjny, podobnie jak w przypadkach obrony obowiązkowej, uregulowanych w art. 79 i 80 k.p.k. (art. 450 § 1 k.p.k.).
W odniesieniu do udziału w rozprawie odwoławczej oskarżonego pozbawionego wolności projekt wprowadza niewielkie zmiany, polegające na zakreśleniu oskarżonemu 7-dniowego terminu do złożenia wniosku o doprowadzenie na rozprawę odwoławczą. Doprecyzowano jednocześnie skutki przekroczenia tego terminu. Przepis art. 451 k.p.k. po projektowanej zmianie normatywnej nadal nie przewiduje obligatoryjnego doprowadzenia na rozprawę odwoławczą oskarżonego, który tego żąda. Pomimo tego, można uznać, że unormowanie to nie pozostaje w sprzeczności z wymogami rzetelnego procedowania na rozprawie odwoławczej, określonymi przez ETPCz. Z art. 6 Konwencji nie wynika wymóg zapewnienia udziału oskarżonemu pozbawionemu wolności w rozprawie odwoławczej w każdym przypadku. Trybunał przyjmuje, że doprowadzenie oskarżonego jest konieczne wtedy, gdy skarga odwoławcza nie ogranicza się do zagadnień stricte prawnych. Wówczas istnieje obowiązek zapewnienia oskarżonemu osobistego uczestnictwa w rozprawie, na której rozpoznawana będzie jego apelacja i poinformowania go z wyprzedzeniem i w jasny sposób o prawie do obecności na takiej rozprawie (Sobolewski przeciwko Polsce, wyrok z dnia 9 czerwca 2009 r. (§ 41) ; Strzałkowski przeciwko Polsce, wyrok z dnia 9 czerwca 2009 r., (§ 47).
