Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Posypały się uwagi o Masao.
- Jaki to duży chłopiec! - zachwycała się babka Masao, a Ko udawał, że nie może go unieść z ziemi, taki to duży chłop!
Wsiedli do specjalnego pociągu dla repatriantów i po niecałej godzinie wjechali na tokijski dworzec. Oczekiwały na nich samochody, którymi pojechali do Nijubashi - podwójnego mostu - wejścia do Pałacu. Tam wszyscy, łącznie z Floss, skłonili głowy, po czym Emi i Ko zabrali przybyłych do małego mieszkania, wynajętego dla nich w miłej dzielnicy, odległej o kilka minut spaceru od domu Todów.
Ich domek stał na szczycie wzgórza i Masao biegał od okna do okna, odkrywając nowe widoki. Poniżej leżał cmentarz buddyjski, na którym niewielka grupa ludzi uczestniczyła w pogrzebie kogoś bliskiego. Ko wskazał sławniejszą świątynię buddyjską, w której w roku 1856 Townsend Harris otworzył pierwsze amerykańskie poselstwo. Ko obiecał Masao, że pokaże mu sławne drzewo - miłorząb japoński - siedemsetletnie! W tym miejscu zasadził swoją laskę słynny kapłan Shinran Shonin, oznajmiając, że od tej chwili w taki sposób należy odprawiać modły w przyszłości.
Wkrótce laska zaczęła wypuszczać pąki i rozrosła się w okazałe drzewo, którego pień ma dziś trzydzieści stóp obwodu.
Floss, mimo iż zupełnie wyczerpana, nie narzekała. Emi widziała jednak, jakie jest jej samopoczucie i zapewniła ją, że już umówili dla niej porządny szpital. - Kiedy się spodziewasz?
- Za jakieś pięć minut - odparła żartując. - W ciągu dwu tygodni, jak sądzę.
Sumiko, dotychczas milcząca skromnie, wystąpiła w końcu, by ofiarować im mały pakuneczek, prezent. Tadashi rozwinął go i znalazł trzy małe kostki mydła. Ko zdumiał się szczerze. Gdzie, u licha, znalazła taki skarb? Sumiko wyznała, że wymieniła je za cenny egzemplarz Life'u. Floss żachnęła się na ten pierwszy sygnał przyszłych niedostatków. Potem powiedziano jej, że zarówno gaz jak elektryczność są racjonowane, zaś gorącą wodę do kąpieli można puszczać jedynie w ciągu dwu godzin wczesnego wieczoru.
Emi odciągnęła Tadashiego na stronę i spytała, dlaczego nalegał na wynajęcie mieszkania. Najstarszy syn winien mieszkać w domu rodziców. Powiedział jej o prywatnym orędziu przesłanym przez Roosevelta do cesarza.
- Byłoby najmądrzej, gdybyście widywali nas tak rzadko, jak to tylko możliwe. Mogą być kłopoty, a nie chcę, żeby was w to włączono.
Emi obiecała, że będzie ostrożna, ale przysięgła sobie w duchu, że postara się, by ich życie w Tokio było co najmniej znośne.
Todowie przynieśli także prowianty na kolację, więc przybysze nie musieli schodzić ze wzgórza do sklepów. Tadashi mówił mało, ale gdy Masao poszedł do łóżka w miniaturowym pokoju, niemal w całości wypełnionym przez tapczan, przeprosił za to, że pozwolił sobie przywieźć do Tokio swoją małą rodzinę.
- Co ja zrobiłem?! - powiedział. - Życie w tym nieprzyjaznym kraju będzie dla was bardzo trudne. - Objął Floss bacząc, by nie nacisnąć jej wydatnego brzucha.
Rano wrócił Ko. Zapewnił brata, że zaprowadzi ich tylko do nowej szkoły Masao, potem dopiero zastosuje się do zalecenia Tadashiego, i będzie trzymał się z dala. Dojazd metrem do prywatnej szkoły podstawowej, prowadzonej przez metodystów, zajął pól godziny. Kierownik zapewnił Floss, że Masao będzie tu mile widziany. Porozmawiawszy z chłopcem, westchnął:
- Do licha, cóż za akcent! Nie obrażaj się, Masao, kiedy klasowi koledzy będą się śmiać z twojej wymowy. - Chłopiec nie odpowiedział, tylko się nachmurzył.
W drodze powrotnej Masao i Floss stali się w metrze przedmiotem zaciekawienia. Podróżni popatrywali na nich ukradkiem, potem szybko odwracali głowy. Floss podsłuchała, jak jedna z matek mówiła swojej małej córeczce, że siedzi obok gaijin, więc żeby się zanadto nie przysuwała.
- Oni są gorsi od Koreańczyków i mają okropne charaktery. - Dziewczynka cofnęła się lękliwie tak daleko od Floss, jak pozwalała ławka.