Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Zedd przeszedł tam i z powrotem przez
niewidzialną zaporę. Stanął dokładnie tam, gdzie się znajdowała.
1164
— Wróć na początek mostu, a potem podejdź do mnie. Richard ruszył przed siebie; czuł, jak mu rośnie guz na czole. Kahlan zeskoczyła z konia, stanęła przy czarodzieju,
również Brophy podszedł bliżej, żeby sprawdzić, co się dzieje. Tym razem chłopak
szedł z wysuniętymi przed siebie rękami.
Zanim przebył połowę drogi, znów dotknął twardego muru — nie mógł iść dalej
i szybko cofnął dłonie, unikając budzącego niemiłe sensacje dotyku.
— Do licha! — Zedd potarł brodę.
Podeszli do Richarda, skoro on nie mógł podejść do nich. Starzec znów go popro-
wadził. Chłopak dotknął ściany i cofnął się nieco. Czarodziej ujął lewą dłoń Richarda
i polecił:
— Dotknij muru drugą dłonią.
Chłopak spełnił polecenie, lecz niemiłe sensacje wkrótce go skłoniły do cofnięcia
ręki. Zedd zdawał się je wyczuwać poprzez niego. Teraz już wszyscy stali na moście.
Każde dotknięcie owej ściany przesuwało ją trochę w stronę, z której przyszli.
— Do licha! I jeszcze raz do licha!
— Co to takiego? — spytał Richard.
1165
Zedd łypnął na Kahlan i Chase’a, a potem powiedział:
— Urok na Poszukiwacza.
— Co to za urok na Poszukiwacza?
— To urok narysowany przez tego przeklętego malarza, Jamesa. Narysował go wo-
kół ciebie i twoje pierwsze dotknięcie uaktywniło ów urok. Zamyka się wokół ciebie
jak pułapka. Jeżeli cię stąd nie wyciągniemy, to wkrótce cię oblepi i nie będziesz się
mógł ruszyć.
— I co wtedy?
— Jego dotknięcie jest toksyczne. Jeżeli cię oplecie jak kokon, to albo cię zmiażdży,
albo zatruje.
— Musimy zawrócić. — Kahlan złapała Zedda za rękaw, w oczach miała przeraże-
nie. — Musimy go odczarować!
— Pewno, że musimy. — Starzec uwolnił rękę. — Znajdziemy rysunek i wymażemy
go.
— Wiem, gdzie są święte groty. — Dziewczyna włożyła nogę w strzemię, uchwyciła
się brzegu siodła.
1166
— Nie mamy czasu do stracenia. — Czarodziej rozejrzał się za swoim koniem. —
W drogę.
— Nie — powiedział Richard.
Tamci, zdziwieni, odwrócili się jak na komendę.
— Musimy, Richardzie — przekonywała Kahlan.
— Ma rację, chłopcze. Nie mamy innego wyjścia.
— Nie. — Chłopak popatrzył na ich zaskoczone i wystraszone twarze. — Właśnie
tego się spodziewają. Tego chcą. Sam powiedziałeś, że ów malarz nie może rzucić uroku
na ciebie ani na Kahlan. No to rzucił urok na mnie, sądząc, że to nas wszystkich ściągnie z powrotem. Szkatuła jest zbyt ważna. Nie możemy ryzykować. — Richard spojrzał na
Kahlan. — Powiedz mi, gdzie są te groty, a Zedd mi powie, jak wymazać urok.
Dziewczyna złapała wodze swojego konia i konia Richarda i poprowadziła wierz-
chowce.
— Jadę z tobą. Zedd i Chase wystarczą do ochrony szkatuły.
1167
— Nie, nie jedziesz! Sam pojadę. Mam miecz do obrony. Najważniejsza jest szkatuła. To ją musimy przede wszystkim ochraniać. Powiedzcie mi tylko, gdzie są te groty
i jak sobie poradzić z urokiem. Dogonię was, gdy to załatwię.
— Wydaje mi się, Richardzie. . .
— Nie! Tu chodzi o powstrzymanie Rahla Posępnego, a nie o któregoś z nas! To nie
prośba, to rozkaz.
Musieli usłuchać.
— Powiedz mu, gdzie są groty — przykazał dziewczynie Zedd.
Kahlan gniewnie podała starcowi wodze swojego konia i złapała patyk. Narysowała
na ziemi mapkę, objaśniając:
— Tu jest Callisidrin, tu most. Tu droga, a tam Tamarang i zamek. — Przeciągnęła
linię drogi na pomoc, za miasto. — Na północny wschód od miasta, wśród wzgórz,
płynie strumień. Przepływa pomiędzy dwoma bliźniaczymi pagórkami. Wznoszą się
one jakąś milę na południe od niewielkiego mostka. Mają urwiste strome ściany od
strony strumienia. W urwisku po północno-wschodniej stronie znajdują się święte groty.
To tam malarz maluje swoje uroki.
1168
Zedd wziął od niej patyk, odłamał dwa kawałki długości palca. Jeden z nich poturlał
w dłoniach.
— Masz. To wymaże urok. Nie mogę ci tak na ślepo powiedzieć, którą część rysun-
ku trzeba wymazać, ale powinieneś się sam domyślić. Na tym polega rysowany czar;
musisz się domyślić znaczenia malunku, inaczej nie zadziała. — Ów kawałek patyczka
już nie wyglądał jak drewno, był miękki i lepki. Richard włożył go do kieszeni. Zedd
poturlał w dłoniach drugi kawałek drewienka. Podał chłopakowi. I to już nie był paty-
czek. Stał się czarny, niemal jak węgiel drzewny, i twardy. — A tym możesz rysować
na uroku i zmienić go, jeśli będziesz musiał.
— Jak zmienić?
— Nie mogę powiedzieć bez zobaczenia malunku. Sam musisz osądzić. Spiesz się.
Ale dalej myślę, że moglibyśmy. . .
— Nie, Zeddzie. Wszyscy wiemy, do czego jest zdolny Rahl Posępny. To nie któreś
z nas jest ważne, a szkatułka. — Spojrzał staremu przyjacielowi głęboko w oczy. —
Dbaj o siebie. I o Kahlan. — Popatrzył na Chase’a. — Zabierz ich do Michaela. On le-
piej ochroni szkatułę niż my. I nie czekajcie na mnie, nie ociągajcie się. Dogonię was. —
1169
Richard spojrzał twardo na strażnika. — I żeby żadne z was po mnie nie wracało, jeśli się nie zjawię. Po prostu zabierzcie stąd szkatułę. Jasne?
Chase spojrzał nań poważnie.
— Jasne.
Powiedział chłopakowi, jak znaleźć wojska westlandzkie w górach Rang Shada.
Richard popatrzył na Kahlan.
— Dbaj o Siddina. I nie martw się, szybko do was wrócę. Ruszajcie już.
Zedd dosiadł konia. Kahlan podała czarodziejowi Siddina.