Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Przetrząsaliśmy budynek, pokój po pokoju, poświęcając na każdy
wszystkie noce całego tygodnia. Zbadaliśmy najpierw meble. Pootwieraliśmy wszystkie możliwe
szuflady, a zapewne wiecie panowie, iż dla dobrze wyćwiczonego agenta policyjnego skrytki nie
istnieją. Byłby kpem, gdyby przy podobnych szperaniach jaka skrytka uszła jego uwagi. To rzecz
taka prosta! W każdym pokoju ma się do obliczenia pewną ilość brył – przestrzeni. Są na to do-
kładne prawidła. Nie można się omylić ani na włos. Po pokojach przyszła kolej na krzesła. Po-
duszki przeszukaliśmy za pomocą cienkich, długich igieł. Pokazywałem już panom, jak to się
robi. Ze stołów zdejmowaliśmy wierzchy.
– Po co?
127
– Zdarza się, iż ludzie, chcący coś ukryć, zdejmują wierzch stołu lub podobnie sporządzonego
mebla, po czym wydrążają nogę, chowają ów przedmiot w wydrążeniu i przytwierdzają wierzch z
powrotem. W podobny sposób przeszukuje się również od góry i dołu nogi u łóżek.
– A czy nie można znaleźć takiego wydrążenia za pomocą opukiwania? – zapytałem.
– Bynajmniej, jeśli ktoś wkładając przedmiot, owinie go grubo watą. Przy tym musieliśmy
unikać wszelkiego hałasu.
– Przecież nie mogliście rozbierać – nie mogliście rozkładać na kawałki wszystkich mebli, któ-
re nadawałyby się do urządzenia schowka w sposób przez pana wspomniany! List można zwinąć
w cienką rurkę spiralną, nie różniącą się kształtem ni rozmiarem od wielkiej iglicy do dzierzgania,
i umieścić, na przykład, w poręczy krzesła. Czyście rozbierali wszystkie krzesła?
– Oczywiście że nie; lecz poradziliśmy sobie inaczej – zbadaliśmy poręcze wszystkich krzeseł
w pałacu oraz spojenia wszystkich mebli za pomocą silnych szkieł powiększających. Wszelkie
ślady jakichkolwiek niedawnych zmian bylibyśmy dostrzegli niezawodnie. Jedna drobna trocin-
ka, pozostała po użyciu świderka, byłaby przybrała rozmiary jabłka. Dość byłoby najmniejszej
niedokładności w sklejeniu – jakiejkolwiek nieszczelności w spojeniu, a bylibyśmy zaraz odna-
leźli skrytkę.
– Przypuszczam, że obejrzeliście lustra, zwłaszcza w tych miejscach, gdzie zachodzą za ramy,
że przeszukaliście łóżka, kapy jako też portiery i dywany. – Oczywiście, kiedy zaś przejrzeliśmy
najdokładniej całe urządzenie mieszkania, przystąpiliśmy do zbadania samego domu. Podzielili-
śmy całą powierzchnię na odcinki i oznaczyliśmy je liczbami, aby żadnego nie pominąć; po czym
badaliśmy kolejno za pomocą szkieł powiększających każdy cal kwadratowy pałacu oraz obu
domów przyległych.
– Obu domów przyległych? – zawołałem. – Ależ to było połączone z ogromnym trudem!
– Zapewne, lecz nagroda, którą mi obiecano, jest także ogromna.
– A nie pominęliście ziemi dokoła domów? – Wszystkie podwórza są wybrukowane cegłami.
Nie mieliśmy z nimi zbyt wiele kłopotu. Zbadaliśmy mech między cegłami i przekonaliśmy się,
że był nietknięty.
– Przejrzeliście oczywiście papiery ministra i książki w bibliotece?
– Tak jest, przeglądaliśmy wszystkie zwitki i pliki; otwieraliśmy wszystkie książki i odwraca-
liśmy kartkę po kartce w każdym tomie, nie zadowalając się bynajmniej samym tylko potrząsa-
niem, jak to czynią niektórzy oficerowie naszej policji. Mierzyliśmy również najdokładniej gru-
bość każdej okładki i poddawaliśmy je nieubłaganemu badaniu przez szkła powiększające. Gdyby
w którejkolwiek okładce umieszczono jakiś przedmiot, to nie byłby on na pewno uszedł naszej
uwagi. Pięć czy sześć tomów, które tylko co wyszły z pracowni introligatorskiej, przeszukaliśmy
iglicami.– Czy badaliście posadzki pod kobiercami?
– Niewątpliwie. Zdejmowaliśmy wszystkie dywany i oglądaliśmy deski przez szkła powięk-
szające.
– A tapety na ścianach?
– Tak jest.
– Zajrzeliście do piwnic?
– Oczywiście.
– Zatem – rzekłem – jest pan na błędnym tropie; tego listu nie ma w pałacu, jak panu się zdaje.
– Obawiam się, że ma pan słuszność – odparł prefekt. – Cóż teraz robić, panie Dupin?
– Przeszukać jeszcze raz cały pałac.
– Ależ to jest najzupełniej bezcelowe! – zawołał G. – Ręczę własną głową, że tego listu nie ma
w pałacu.
– Nie mogę da6 panu lepszej rady – rzekł Dupin.– Zapewne ma pan dokładny opis tego listu?
– O, tak! – I wyjąwszy notatnik z kieszeni, prefekt jął czytać głośno szczegółowy opis we-
wnętrznego, zaś przede wszystkim zewnętrznego wyglądu zaginionego dokumentu. Przeczytaw-
128
szy ten opis pożegnał się wkrótce i odszedł z takim wyrazem przygnębienia, jakiego przedtem nie
zdarzyło się u niego widzieć.
W jakiś miesiąc później odwiedził nas powtórnie i zastał mniej więcej przy tych samych zaję-
ciach. Przyjął podaną fajkę i usiadłszy w fotelu, jął gawędzić o rzeczach potocznych. W końcu
zagadnąłem:
– No, a cóż słychać o skradzionym liście? Sądzę, iż w końcu pogodził się pan z myślą, że to
niełatwa rzecz podołać ministrowi.
– Bodaj go licho wzięło! Wszelako zrobiłem, co radził Dupin, i przetrząsnąłem wszystko raz
jeszcze – ale cała praca poszła na marne, jak to zresztą przewidywałem z góry.